Çok sağolun, eşimin kuzeniydi vefat eden, benim de sürekli görüştüğüm beraber gezdiğimiz yediğimiz içtiğimiz insandı, dosttu yani.
Hala yenge ve amca bizi görsün zırıl zırıl ağlıyor, boynuma atlıyor.
Eşi biraz daha iyi, çocuklarıyla hayata tutunma çabasında ve asla ama asla yaşamıyor, gün geçiriyor ve kavuşmayı bekliyor, 10 seneye yakın oldu, durum böyle.
Hatta bizler bile onunla bağlantısı olan eşyalarımızdan kopamıyoruz, yakın zamanda ondan aldığımız aracı sattık, yapamadık sanki anılarımız hatıralarımız gitti. Yine vesile olduğu, kendinin bildiği bir aracı geri aldım geçenlerde, onun izini arıyoruz
Komik geliyordur kulağa eminim ben kuzen eşiyim hele, bana ne ama öyle olmuyor, gencecik gezip tozduğumuz beraber kahkaha atıp çocuklarımızın heyecanını yaşadığımız, eşyalarını seçip evini dizdiğimiz aile dostumuz bir gün vardı, diğer gün yoktu. Ben bile böyle isem konu sahibi ve böyle ani genç kayıplar yaşayan insanların çevreleri daha anlayışlı olmalı.
Geçmiyor…