- 9 Ağustos 2011
- 718
- 6
- 33
Nasıl bu hale geldik anlamıyorum.Her şey iyi gibiydi.Sözde çok iyi arkadaştık.Ta ki üniversite 3 e gelene kadar.Hocalar çok severdi bizi.Örnek gösterirlerdi.Belki de onların gerçek yüzlerini görememişimdir.Sürekli hep kendilerini en iyi olarak görürlerdi ama ben öyle değildim.Sınıftaki diğer kişileri küçümserlerdi.Hiç bu bölüme göre değiller derlerdi.Sadece biz varız ilgilenen derlerdi.İkisi inançsızdı.Saygı duyarım ancak müslümanlık hakkında o ikisi sözde çok şey bildiklerini ve bizim bazı gerçekleri görmediğimizi,bu dinin kadını aşağıladığından bahsederlerdi sürekli.Diğer ikisi inançlıydı ancak takmıyorlardı.Ben ise dışa vurmazdım ve içten içe çok sinirlenirdim.Benim de bir şey bilmediğimi söylerlerdi bazen.Ve 2,5 senenin sonunda artık bu olaylara tahamül edemedim bir sinirle kavga ettik başka olay bahane edildi biraz.Onun üzerine kavga ettik.Ondan sonra teker teker hepsi beni sildi.Bende onları sildim.Başta biraz üzülmüştüm ancak şu an daha iyiyim.Şu an tek derdim yalnızlık arkadaş açısından.Sınıfta sevilen güler yüzlü birisiyim.Herkesle yeniden iyi dostluk kurabilirim ancak herkesin belirli grupları var ve ben kendimi tek hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.Tek mi takılmalıyım.Yoksa kafama göre birilerini mi bulmalıyım.Artık bu olaydan sonra nasıl iyi dostluk kurarım bilemem.Siz olsanız neler yapardınız.Buraya yazmak bana terapi gibi geliyor.Şimdiden teşekkürler.