Sorgulamalar, kafa karışıklığı.

Herkese merhaba.
Ben tek çocuğum, ekimde boşandım. Baba tarafım yok gibi bir şey. Anne tarafımın da çoğu başka şehirde burada bir teyzem var. Kendi istediği olmadığı an konuşmayı görüşmeyi kesen biri. Annem çok yalnız. Benim arkadaş çevrem var ama aile olarak da çok yalnızız. Geçmişte maddi problemlerimiz vardı hep. Ne piknik ne mangal ne başka bir şey üç kişi ne yapılabilirdi ki zaten ? Hiçbir aktivitemiz olmazdı. O yüzden evde hep sıkılan okula aşık bir çocuk oldum. Kalabalık aileler arasına girince çok mutlu olurdum hep sonra eve gelince yine aynı. Evlenince kalabalık bir ailem olur annemin de olur diye ümit ettim o da olmadı.
Bu sıra çok sorguluyorum Allahım neden bu kadar yalnızız diye. Bazı insanlar yalnızlığı sever ama ben öyle de değilim. Bayramlarda gelen giden kimse yok ramazanlar öyle vs. Bu kadar yalnız olmamızın bir anlamı olmalı ama ne? Yarın bir gün anneme babama bir şey olsa yapayalnızım. Ne yapmalıyım nasıl yapmalıyım bilemiyorum.
Bu arada evliliğimde mutsuzdum ama sırf bu düşünceler yüzünden ayrılamadım. Karlı taraf istedi de ayrıldık.
Annemin kendi bir hayatı olmadığı için de hep arkadaşlarımla bir yere giderken vs kendimi çok kötü hissediyorum. Keşke bir kardeşim veya ablam olsaydı da biraz olsun sorumluluk paylaşsaydım. Tek çocuk düşünenler bunları lütfen okuyun. İçimi dökmek istedim.

Hayat sadece akrabadan ibaret değil ki. Anneniz için de öyle, komşular, arkadaşlar vs olmalı hayatında.

Yaşadığımız şehirde tek bir uzaktan akrabamız var o da şehrin diğer ucunda. Ayda yılda bir görüşürüz. Ama annemin komşuları var. Geçtiğimiz kış başında taşındık, burda biraz sıkıntı çekti. Kışın pek kimseyle tanışamadı sıkıldı falan. Eski evimizde çok komşusu vardı. Gelen giden oluyordu yine ama aynı binada oturmak gibi olmadı. Yazın ben havuza indiğimde yaşıtı ablalar teyzelerle tanıştım. Bi gün annemi de zorla indirdim, tanıştırdım. Annem çok güzel kısır yapar falan dedim. O gün program yaptılar kısır partisi için. Yaz başından beri hemen hemen her gün görüşüyorlar, gidip geliyorlar arada plan yapıp gezmeye gidiyorlar. Anneleri biraz iteklemek gerekebiliyor bazen bu tip konularda.

Çocuk yalnız kalmasın diye kardeş yapılmaz.kardeş mi kalleş mi belli olmayan hayırsız evlat hikayeleri olan yüzlerce kişi dökülür buraya. Bence esas onları okusun herkes.
Onun dışında neden bu kadar yalnız olduğunuzun temeline inin bence, sadece fakirlik olamaz bu sebep. Bizim de yalnızlıktan kırılan bir akraba var mesela çok zengin diye yalnız olduğunu zannediyor ama aslında lanetin teki de ondan yalnız.
Kalabalık sadece akrabayla da olmaz. Fakirlikse biz de fakirdik ama komşu arkadaş ziyareti bitmezdi. Çekirdek oturması bile yeterdi zaten. Akraba mı akbaba mı belli değil diye boşuna denmiyor. Bazı basmakalıplara tıkılma. Kendini yalnızlığa mahkum etmek zorunda değilsin, dışarısı kalabalık, yeterli sosyallik ve insan ilişkisi düzeyiyle yalnız kaldığın an olmayabilir. Annenin kendi hayatının olmaması senin problemin değil ki, ona da vakit ayırırsın çevrene de.
Boşanmanın verdiği hisler de etkiliyordur ama o konuda da hep yalnız kalacaksın diye bir şey yok.

reedd .!.:

Herkese merhaba.
Ben tek çocuğum, ekimde boşandım. Baba tarafım yok gibi bir şey. Anne tarafımın da çoğu başka şehirde burada bir teyzem var. Kendi istediği olmadığı an konuşmayı görüşmeyi kesen biri. Annem çok yalnız. Benim arkadaş çevrem var ama aile olarak da çok yalnızız. Geçmişte maddi problemlerimiz vardı hep. Ne piknik ne mangal ne başka bir şey üç kişi ne yapılabilirdi ki zaten ? Hiçbir aktivitemiz olmazdı. O yüzden evde hep sıkılan okula aşık bir çocuk oldum. Kalabalık aileler arasına girince çok mutlu olurdum hep sonra eve gelince yine aynı. Evlenince kalabalık bir ailem olur annemin de olur diye ümit ettim o da olmadı.
Bu sıra çok sorguluyorum Allahım neden bu kadar yalnızız diye. Bazı insanlar yalnızlığı sever ama ben öyle de değilim. Bayramlarda gelen giden kimse yok ramazanlar öyle vs. Bu kadar yalnız olmamızın bir anlamı olmalı ama ne? Yarın bir gün anneme babama bir şey olsa yapayalnızım. Ne yapmalıyım nasıl yapmalıyım bilemiyorum.
Bu arada evliliğimde mutsuzdum ama sırf bu düşünceler yüzünden ayrılamadım. Karlı taraf istedi de ayrıldık.
Annemin kendi bir hayatı olmadığı için de hep arkadaşlarımla bir yere giderken vs kendimi çok kötü hissediyorum. Keşke bir kardeşim veya ablam olsaydı da biraz olsun sorumluluk paylaşsaydım. Tek çocuk düşünenler bunları lütfen okuyun. İçimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

İnsan akrabalarını ne sayı olarak ne kişilik olarak seçemiyor. Bu elimizde değil.
Ancak arkadaş çevresini büyük oranda bizim tercihlerimiz belirliyor.
Anne babanız biraz kendi halinde insanlar belliki onlarında pek çevresi yok. Biraz da yapı meselesi belki, mesafeli veya çekingen insanlar.
Bu sizi etkilememeli. Bu konuda annenizin sorumluluğunu alamazsınız.
Herkes kendinden sorumlu anneniz kendi arkadaşlarından, siz kendi arkadaşlarınızdan.
Tabiki birileri ile görüşmelisiniz ve bunu vicdan azabı duymadan yapmalısınız.
Hatta sizin beslendiğiniz sosyal çevre anne babanıza da fayda olur. Hem sosyal açıdan daha sağlıklı olursunuz, hem de muhabbet edecek, anlatacak yeni konularınız olur birbirinizle.

Misk kedisi .!.:

İnsan akrabalarını ne sayı olarak ne kişilik olarak seçemiyor. Bu elimizde değil.
Ancak arkadaş çevresini büyük oranda bizim tercihlerimiz belirliyor.
Anne babanız biraz kendi halinde insanlar belliki onlarında pek çevresi yok. Biraz da yapı meselesi belki, mesafeli veya çekingen insanlar.
Bu sizi etkilememeli. Bu konuda annenizin sorumluluğunu alamazsınız.
Herkes kendinden sorumlu anneniz kendi arkadaşlarından, siz kendi arkadaşlarınızdan.
Tabiki birileri ile görüşmelisiniz ve bunu vicdan azabı duymadan yapmalısınız.
Hatta sizin beslendiğiniz sosyal çevre anne babanıza da fayda olur. Hem sosyal açıdan daha sağlıklı olursunuz, hem de muhabbet edecek, anlatacak yeni konularınız olur birbirinizle.

Genişletmek için tıkla...

Anneme de ayrı çok üzüldüğüm için bir türlü bu psikolojiden çıkamıyorum. Tabiki herkes kendinden sorumlu ama işte

Türkiyede gayet çaresi var Doğulu erkekle evlenmek Her haftasonu istesen de istemesen de anasına gidersin 3737437 kişilik akraba klanıyla takılırsın. Ciddiyim istediğin hayat buysa bul bir doğulu erkek bitsin

Yeniden evlenin ve gönlünüzce boy boy çocuklar yapın. Düzgün birini bulun. Bence yapın bunu.

MissCherryBlossom .!.:

Türkiyede gayet çaresi var Doğulu erkekle evlenmek Her haftasonu istesen de istemesen de anasına gidersin 3737437 kişilik akraba klanıyla takılırsın. Ciddiyim istediğin hayat buysa bul bir doğulu erkek bitsin

Genişletmek için tıkla...

Konu sahibi burada çok parlak bir öneri var

Misk kedisi .!.:

Konu sahibi burada çok parlak bir öneri var

Genişletmek için tıkla...

ya benimki g.doğulu ama annesi yok, senede memlekete gittiği de 3 gün filan.
her zaman çare değil

neyse efenim bende zaten 200+ kuzen var, anne-baba 11er kardeş çünkü (bir de annem babam kuzenler zaten ha yani yarısı ortak akraba, bi de öyle olmasa ne olcamış), benim kendi akrabam ikimize de yeter
üstelik biz bir de görüşüyoruz akrabalarla....

o değil de

benim annem benden sosyal
altın günleri var
gittiği halk eğitim, el işi vs. kursları var oradan arkdaşları var
yeni mahallesinde var 1-2 gidip geldiği (evet burada daha az, kafalar uymuyor ama var)

yani ne biliyim benim annem 5 tane kendinin + bir de yeğenler 8-9 tane çocuk büyüttü hepsi üniversite okudu çoğu evlendi sürekli yatılı misafiri oldu, ev aşevi + kızılay çadırı gibiydi..o zamanlar sosyalleşme imkanları azdı, maddiyatımız çok çok kısıtlıydı (e nasıl olmasın?) buna rağmen sosyalleşilirdi, mahallecek denize pikniğe filan giderdik biz mesela, öyle şeyler vardı (30-35 sene önce) bahçede çay+ çekirdek yapardık yani. birşeyler olurdu illa. annemler bekarken bile köyden sinemaya filan gidilirmiş. ne biliyim şehre gidip dondurma filan alırlarmış tarlada çapa yapıp gündelik olarak aldıkları parayla...insan illa bir şeyler bulur ki? bunlar biraz istek biraz heves biraz karakter....illa imkan meselesi değil yani her şey...

annemin sağlık sorunları var (şaşırdık mı?) kaplıcaya gider mesela, orada arkadaş edinir, ki öyle aman aman konuşkan, şen şakrak ne biliyim eğlencelik bir tip filan da değildir ha, tam görev adamıdır. buna rağmen bir şekilde oluyor yani...

babam hala çalışıyor eşli olarak bir yerlere az gidiyorlar...

Ben yaklasik 11 senedir yalniz yasiyorum. Simdilerde annem yanimda ama hic uymuyoruz birbirimize. Sadece eve gelince sicak yemek var varligi yeter diyorum. Ama yalnizligimi da özledim, özel alanim kalmadi. Yine de sagligi yerinde olsun, varlığına şükür uc gunluk dunya diyerek idare ediyorum.
Yazdığınız gibi tvde falan görüyorum mesela kalabalik aile birbirine destek oluyor ya da tum mahalle birbirinin derdine koşuyor. Izlerken hosuma gidiyor, özeniyorum ama sanırım o kadar ic ice iliskileri ve kalabaligi da sevmiyorum bunu farkettim kendimde. Bu da yalnizligimla barismayi öğretti bana.
Yalniz doguyoruz (çoklu gebelik degilse ) yalniz ölüyoruz (her ölüm anı kendine has neticede). Dolayisiyla yalniz yasamak da olağan diye düşünerek bu durumu kabullendim. Bazen zor gelebiliyor herseyle tek basina uğraşmak ama sonra diyorum ki bu benim secimim benim yolum. Bazen olanı oldugu gibi kabul etmek ve yaşadığımız her güzel anın tadini çıkarmak lazim. Çünkü bir tane hayatımız var. Bu hayatı guzellestirmek de bizim elimizde.
Ben son zamanlarda keske bir eşim olsa diyorum. Ne bileyim duygusal olarak da ihtiyaçlarımız var özel biri tarafindan sevmek sevilmek gibi ve bunun eksikliğini hissediyorum. Annem ya da kardesimin sevgisi farklı ama es bambaşka diye düşünüyorum. Ama biri yok diye karalar da baglamiyorum çünkü olmayana odaklanmak insani sadece mutsuz eder.
Simdi belki bosanmanin etkisi belki annenizi fazla düşünmek sizi üzüyor olabilir. Bosanma da bir travma sonuçta ve belki de bir yas surecinden gecilmesi gerekiyordur. Kendinize zaman tanıyın. Anneniz icin de üzülmeyin siz once kendinizi iyilestirin. Anneniz de iyiyse, sagligi yerindeyse ona da vakit ayirin, birlikte gecirdiginiz zamanin kiymetini bilin yeter. Eminim annenizin de sizin icin istedigi mutlu olmanizdir. Konusmak paylasmak isterseniz bana ozelden de yazabilirsiniz.

migrenimsi .!.:

ya benimki g.doğulu ama annesi yok, senede memlekete gittiği de 3 gün filan.
her zaman çare değil

Genişletmek için tıkla...

O nedir yahuuu boyle Dogulu erkek olmaz olsun

Bu arada benim annem benden cok daha sosyal. Telefonu hic susmaz komsulari sık sık arar annem akrabalari da arar sorar market delisidir her gun eve bir seyler alıyor anne yeter bosuna para harcama diyorum malum ekonomik krizdeyim (kendi maasini bize harciyor diye de üzülüyorum). Yani annenizin hayatından siz sorumlu değilsiniz kendinizi uzmeyin

MissCherryBlossom .!.:

Türkiyede gayet çaresi var Doğulu erkekle evlenmek Her haftasonu istesen de istemesen de anasına gidersin 3737437 kişilik akraba klanıyla takılırsın. Ciddiyim istediğin hayat buysa bul bir doğulu erkek bitsin

Genişletmek için tıkla...

Şu iyi bir fikirmiş
Annem de asosyaldir biraz aslında evet. Çok anlaşamıyor insanlarla bunun da yalnız kalmasında etkisi var. Bir de biz bu şehre sonradan taşındık vs. Ama annemin de karakteriyle ilgili tabiki bu durum. Biraz da çoğu şey problem yapan bir insan bu da etkili.

reedd .!.:

Herkese merhaba.
Ben tek çocuğum, ekimde boşandım. Baba tarafım yok gibi bir şey. Anne tarafımın da çoğu başka şehirde burada bir teyzem var. Kendi istediği olmadığı an konuşmayı görüşmeyi kesen biri. Annem çok yalnız. Benim arkadaş çevrem var ama aile olarak da çok yalnızız. Geçmişte maddi problemlerimiz vardı hep. Ne piknik ne mangal ne başka bir şey üç kişi ne yapılabilirdi ki zaten ? Hiçbir aktivitemiz olmazdı. O yüzden evde hep sıkılan okula aşık bir çocuk oldum. Kalabalık aileler arasına girince çok mutlu olurdum hep sonra eve gelince yine aynı. Evlenince kalabalık bir ailem olur annemin de olur diye ümit ettim o da olmadı.
Bu sıra çok sorguluyorum Allahım neden bu kadar yalnızız diye. Bazı insanlar yalnızlığı sever ama ben öyle de değilim. Bayramlarda gelen giden kimse yok ramazanlar öyle vs. Bu kadar yalnız olmamızın bir anlamı olmalı ama ne? Yarın bir gün anneme babama bir şey olsa yapayalnızım. Ne yapmalıyım nasıl yapmalıyım bilemiyorum.
Bu arada evliliğimde mutsuzdum ama sırf bu düşünceler yüzünden ayrılamadım. Karlı taraf istedi de ayrıldık.
Annemin kendi bir hayatı olmadığı için de hep arkadaşlarımla bir yere giderken vs kendimi çok kötü hissediyorum. Keşke bir kardeşim veya ablam olsaydı da biraz olsun sorumluluk paylaşsaydım. Tek çocuk düşünenler bunları lütfen okuyun. İçimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Benim bir abim var hiçbir işe yaramıyor valla
Telefonlarımı bile açmaz, dertleşmeye çalışsam beni yerin dibine sokar.moralimi iyice bozar.çok kardeş olup herkesin birbiriyle küs olduğu, miras, para kavgasına birbirlerini öldürdükleri, kanlı bıçaklı oldukları aileler var.şuan hüzünlüsünüz anlıyorum ama maalesef dediğiniz durumlar da çözüm olmuyor.hatta daha da kötü olabiliyor.o işler, evlilikten, çocuktur kısmettir.her ailenin her insanin durumu farklıdır.kişinin karşısına evlenecek kişi çıkmayabiliyor, çıksa hayırlı olmayabiliyor, kiminin çocuğu olmuyor, kiminin 1 tane oluyor sonra olmuyor.öyle basit işler değil ki bunlar.bakın zaten siz de istediğiniz gibi yapamamışsınız.

Laale .!.:

Neden üç kişi piknik,mangal,gezmek,tatil,eğlence yapılamıyor;ben de bunu anlamadım.

Biz gayet güzel hepsini de yapıyoruz.

İleride büyüyünce bizimle değil de arkadaşlarıyla olmak ister,o zaman da teee ilk evlendiğimiz zamanlara döneriz,karı koca baş başa takılırız diye hayal ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

ya biz 3 bile değiliz ben tek yaşıyorum erkek arkadaşımla da birlikte yaşamıyoruz.

hani ben kalabalık ailede büyüdüm etrafım hep kalabalık oldu ama evden 14 yaşında ayrıldım
pek de "büyümüş" sayılmam yani aslında evden çıktığımda, biraz da kendi kendime büyüdüm desem yeridir

ne biliyim yatılı okullarda yurtlarda bambaşka bir ortam vardı
sonra uzun uzun başka şehirlerde ülkelerde stajarım, iş tecrübelerim oldu, gezdim de bol bol, en sevdiğim şeylerden birisidir yolculuklar, bazen birileriyle tanışırım ve keyiflidir genelde

erkek arkdaşımla da en sevdiğimiz şey birlikte masalar sofralar kurmak gezmek tatil -hep imkan olsa keşke.

yalnız da güzel, 2 kişi de güzel, kalabalık da güzel. hepsinin ayrı ayrı yeri tadı var -bence. (siz eşinize çok aşıkısınız ve uzun zamandır birliktesiniz diye biliyorum, siz onsuz düşünemiyor olabilirsiniz)

reedd .!.:

Herkese merhaba.
Ben tek çocuğum, ekimde boşandım. Baba tarafım yok gibi bir şey. Anne tarafımın da çoğu başka şehirde burada bir teyzem var. Kendi istediği olmadığı an konuşmayı görüşmeyi kesen biri. Annem çok yalnız. Benim arkadaş çevrem var ama aile olarak da çok yalnızız. Geçmişte maddi problemlerimiz vardı hep. Ne piknik ne mangal ne başka bir şey üç kişi ne yapılabilirdi ki zaten ? Hiçbir aktivitemiz olmazdı. O yüzden evde hep sıkılan okula aşık bir çocuk oldum. Kalabalık aileler arasına girince çok mutlu olurdum hep sonra eve gelince yine aynı. Evlenince kalabalık bir ailem olur annemin de olur diye ümit ettim o da olmadı.
Bu sıra çok sorguluyorum Allahım neden bu kadar yalnızız diye. Bazı insanlar yalnızlığı sever ama ben öyle de değilim. Bayramlarda gelen giden kimse yok ramazanlar öyle vs. Bu kadar yalnız olmamızın bir anlamı olmalı ama ne? Yarın bir gün anneme babama bir şey olsa yapayalnızım. Ne yapmalıyım nasıl yapmalıyım bilemiyorum.
Bu arada evliliğimde mutsuzdum ama sırf bu düşünceler yüzünden ayrılamadım. Karlı taraf istedi de ayrıldık.
Annemin kendi bir hayatı olmadığı için de hep arkadaşlarımla bir yere giderken vs kendimi çok kötü hissediyorum. Keşke bir kardeşim veya ablam olsaydı da biraz olsun sorumluluk paylaşsaydım. Tek çocuk düşünenler bunları lütfen okuyun. İçimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Ben de tek çocuğum sizi o kadar iyi anlıyorum ki. insan eğlense suçluluk duygusuna kapılıyor bazen. ben burda arkadaşlarımla eğleniyorum annem yalnız evde üzülüyordur tek kaldığı için vs. ben annemin yanlızlığı biraz şöyle kırdım onu kursa yazdırdım ismek orda kendine bir çok arkadaş yaptı. Artık benden daha çok gezen bir annem var, psikolojisine de iyi geldi. hem öğreniyor birşeyler hem bir çok arkadaşı oldu. ev gezmeleri, il il turistik geziler bile düzenlediler kendi içlerinde, bunu bi düşünün. herşey kader değildir

Bu konu daha onceden acilmis miydi? Sanki ayni konuyu daha oncede okumustum. Yalniz kalmak istemeyen kendine bir sekilde cevre olusturur bence illa akraba olmak zorunda degil. Ayrica uc kisiylede cok guzel etkinlikler yapilabilir. Sizin aileniz bence yalnizligi tercih ediyor.

migrenimsi .!.:

ya benimki g.doğulu ama annesi yok, senede memlekete gittiği de 3 gün filan.
her zaman çare değil

neyse efenim bende zaten 200+ kuzen var, anne-baba 11er kardeş çünkü (bir de annem babam kuzenler zaten ha yani yarısı ortak akraba, bi de öyle olmasa ne olcamış), benim kendi akrabam ikimize de yeter
üstelik biz bir de görüşüyoruz akrabalarla....

o değil de

benim annem benden sosyal
altın günleri var
gittiği halk eğitim, el işi vs. kursları var oradan arkdaşları var
yeni mahallesinde var 1-2 gidip geldiği (evet burada daha az, kafalar uymuyor ama var)

yani ne biliyim benim annem 5 tane kendinin + bir de yeğenler 8-9 tane çocuk büyüttü hepsi üniversite okudu çoğu evlendi sürekli yatılı misafiri oldu, ev aşevi + kızılay çadırı gibiydi..o zamanlar sosyalleşme imkanları azdı, maddiyatımız çok çok kısıtlıydı (e nasıl olmasın?) buna rağmen sosyalleşilirdi, mahallecek denize pikniğe filan giderdik biz mesela, öyle şeyler vardı (30-35 sene önce) bahçede çay+ çekirdek yapardık yani. birşeyler olurdu illa. annemler bekarken bile köyden sinemaya filan gidilirmiş. ne biliyim şehre gidip dondurma filan alırlarmış tarlada çapa yapıp gündelik olarak aldıkları parayla...insan illa bir şeyler bulur ki? bunlar biraz istek biraz heves biraz karakter....illa imkan meselesi değil yani her şey...

annemin sağlık sorunları var (şaşırdık mı?) kaplıcaya gider mesela, orada arkadaş edinir, ki öyle aman aman konuşkan, şen şakrak ne biliyim eğlencelik bir tip filan da değildir ha, tam görev adamıdır. buna rağmen bir şekilde oluyor yani...

babam hala çalışıyor eşli olarak bir yerlere az gidiyorlar...

Genişletmek için tıkla...

Sadece sizin mekule bir mahalle neredeyse

Bir çok insan sizin sahip olduğunuz kalabalığın verdiği curcunayı ve güven hissini uzaktan sevsede şu dönemde yanlızlığı seven ve kendine dönük insanlarında azımsanmayacak kadar çoğaldığını düşünüyorum. İkisinin de kendine göre zorlukları var.
Herkesin kendi ihtiyacına göre bir denge kurması lazım.

Misk kedisi .!.:

Sadece sizin mekule bir mahalle neredeyse

Bir çok insan sizin sahip olduğunuz kalabalığın verdiği curcunayı ve güven hissini uzaktan sevsede şu dönemde yanlızlığı seven ve kendine dönük insanlarında azımsanmayacak kadar çoğaldığını düşünüyorum. İkisinin de kendine göre zorlukları var.
Herkesin kendi ihtiyacına göre bir denge kurması lazım.

Genişletmek için tıkla...

işte ben o sadece kendi akrabalarımdan ibaret köyde doğdum
herkes herkesle akrabaydı

o kalabalığı da yaşadım

babam memur olduğu için biraz büyüdükten sonra memur lojmanı mahalle ortamı şeklinde de yaşadım -memlekete de hep gittik uzun süreler kaldık. kuzenlerimden bazıları bizimle yaşadı, birlikte büyüdük

ama evden erken de ayrıldım
26 senedir de kendi bildiğim şekilde yaşıyorum

ne biliyim bence hepsi ayrı ayrı güzel. kendi yalnızlığımı da çok severim.
evimi düzenimi hemen özlerim. kök ailemle kardeşlerimle de akrabalarımla da arkdaşlarımla da vakit geçiriyorum zaman ayırıyorum ama kendi evimi de çok seviyorum, arıyorum.

çocuğum yok anne-baba-çocuk şeklinde ailem olmadı olsa kesin onu da severim eminim o da çok özeldir güzeldir ama yani elde olan ne varsa hepsinin tadını çıkarmak lazım.