Mutlu olamıyorum işte, çünkü böyle yaptıkça ona haksızlık ediyo onu üzüyomuşum gibi geliyor. Annemi hep el üstünde tutarım hep iyi olmaya çalışırım elimden geldiğince değer veririm ama yetmiyo işte bunca zaman hep kendimde aradım suçu ben bi yerde hata yapıyorum dengeyi kuramıyorum diye. Hep yüreğim hop hop bişey söylüycemde annemi kırıcam diye ben bu kadar özen gösterirken aynı şeyi annemden göremiyorum bazı şeyleri de benim için görmezden gelsin kızım mutlu olsun yeter desin. Sadece ben değil bütün kardeşlerime aynı aslında herkes mutsuz ama kimse anneme bişey diyemiyo. Azcık cıkışsak hayırsız evlat oluyoruz küsüyo ve günlerce konuşmuyo. Bi anne evladına nasıl küser aklım almıyo.