- 14 Nisan 2013
- 1.698
- 1.923
- 408
Dört senedir tanıdığım bir erkek arkadaşım var.
Biz çok ayrılıp barıştık.
Benim hayatıma başka biri de girdi ayrı olduğumuz zaman içerisinde.
Şimdi yine ayrıldım, çünkü evlenme teklifi etti ve kabul edemezdim.
Maddi durumu ailesinden dolayı çok iyi, kendisi de inşaat mühendisi.
Kahrımı da çok çekmiştir ama uymadığımıza eminim.
O çok rahat biri, bense çok katı kuralları olan biriyim.
Onun gibi biri belki de bir daha karşıma çıkmayabilir.
Evlenmediğime pişman bile olabilirim ama evlilik şu an kafama hiç yatmıyor.
Onu seviyorum ama evlenecek cesaretim yok.
Hata yapmak istemiyorum.
Evlenip, anlaşamayıp boşanmak istemiyorum, çünkü ben çok kafasına takan biriyim.
Ayrılık psikolojisini atlatamam.
Anılar, duygular ve ayrılsak bile onun benden sonraki hayatı beni çok hırpalar.
Sadece sıkıntım bu değil.
Üniversitedeyim.
Geçen sene iki kişi kalıyordum ve bu sene tek odaya çıkabildim.
Ama çok yorgunum.
Size bunu nasıl anlatabilirim bilmiyorum.
Çok fazla yoruldum.
Daha bu kadar gençken nasıl bu kadar yorgunsun diyebilirsiniz ama kendimi toparlayamıyorum.
Doktora gitmek, ilaç kullanmak da istemiyorum.
Diyorum ki kendine gel, sen hep yıkılıp baştan yaptın kendini ama şimdi olmuyor.
Ölsem diyorum ama yaşanacak o kadar güzel şeyler de var ki, bir yanım kabullenemiyor.
İş arıyorum, annem de aklımda bir yandan.
Anlatamıyorum kendimi, içim dökük, yılgın, bıkkın.
İsterdim ki babam beni kolunun altına alsaydı, hayatımda ki en önemli erkek o olsaydı.
Ailemin yanında okusaydım, her sabah onları görseydim.
Kendimi çok yarım hissediyorum.
Biz çok ayrılıp barıştık.
Benim hayatıma başka biri de girdi ayrı olduğumuz zaman içerisinde.
Şimdi yine ayrıldım, çünkü evlenme teklifi etti ve kabul edemezdim.
Maddi durumu ailesinden dolayı çok iyi, kendisi de inşaat mühendisi.
Kahrımı da çok çekmiştir ama uymadığımıza eminim.
O çok rahat biri, bense çok katı kuralları olan biriyim.
Onun gibi biri belki de bir daha karşıma çıkmayabilir.
Evlenmediğime pişman bile olabilirim ama evlilik şu an kafama hiç yatmıyor.
Onu seviyorum ama evlenecek cesaretim yok.
Hata yapmak istemiyorum.
Evlenip, anlaşamayıp boşanmak istemiyorum, çünkü ben çok kafasına takan biriyim.
Ayrılık psikolojisini atlatamam.
Anılar, duygular ve ayrılsak bile onun benden sonraki hayatı beni çok hırpalar.
Sadece sıkıntım bu değil.
Üniversitedeyim.
Geçen sene iki kişi kalıyordum ve bu sene tek odaya çıkabildim.
Ama çok yorgunum.
Size bunu nasıl anlatabilirim bilmiyorum.
Çok fazla yoruldum.
Daha bu kadar gençken nasıl bu kadar yorgunsun diyebilirsiniz ama kendimi toparlayamıyorum.
Doktora gitmek, ilaç kullanmak da istemiyorum.
Diyorum ki kendine gel, sen hep yıkılıp baştan yaptın kendini ama şimdi olmuyor.
Ölsem diyorum ama yaşanacak o kadar güzel şeyler de var ki, bir yanım kabullenemiyor.
İş arıyorum, annem de aklımda bir yandan.
Anlatamıyorum kendimi, içim dökük, yılgın, bıkkın.
İsterdim ki babam beni kolunun altına alsaydı, hayatımda ki en önemli erkek o olsaydı.
Ailemin yanında okusaydım, her sabah onları görseydim.
Kendimi çok yarım hissediyorum.
Son düzenleme:
