Merhaba,
Ben hamileliğimde burada doğumla ilgili yazılanları o kadar çok okudum ki, şimdi de ben birilerine iyi gelmek, kafasındaki soru işaretine belki cevap olurum diye yazmaya karar verdim. Öncelikle hem normalden hemde sezeryandan çok korkan biriydim. Hayatımda hiç ameliyat olmadığım için ameliyat yarasından ayrı korkuyordum, normal doğumla ilgili okuduklarımdan ayrı korkuyordum. Öncelikle doktorun çok önemli olduğunu düşünüyorum bu süreçte. İlgili, alakalı, güler yüzlü bir doktorunuz varsa daha rahat oluyorsunuz. Doğum yaptığım güne gelirsek, gece zaten heyecandan, başıma ne geleceğini bilmemezlikten falan baya uykusuz kaldım. Ama hiç de gerek yok çünkü zaten uykusuz kalınsa da o doğuma gidiliyor. :) hastaneye gittim, evrak işleri halledildi. Sonra odaya çıktım, üzerime ameliyat önlüğü giydim, damar yolu açıldı, nst’ye bağlandım. Sonra sedyeye yatırılıp, ameliyathaneye götürüldüm.İtiraf ediyorum çok korktum, ağlamamak için ne annemin ne eşimin yüzüne bile bakmadan girdim ameliyathaneye. Sonra ameliyathane ekibi o kadar iyiydi ki, biraz olsun rahatladım. Beni ameliyat masasına aldılar, odada giydiğim önlüğü çıkardılar üzerime örtüler örttüler. Neyse, sonra beni kaldırdılar. Ve ellerimi dizlerime doğru koymamı azıcık eğilmemi ve asla hareket etmememi, (iğne yerini bulamazsa bir daha iğneyi sokmam gerekir dediği için asla kıpırdamadım) ama önümde de birinin durmasını istedim ve gerçekten kan alınmadan daha az bir iğne acısıyla belimde soğukluk hissettim. Ve bitmişti. Spinal anestezi oldum ve gerçekten hiç acımadı. Kan alınma bile daha fazla acır. Hadi abartma derseniz bile normal kan alma acısı gibi ama asla daha fazlası değil. Sonra beni hemen sedyeye yatırdılar ellerimi bağladılar, ben o yukardaki ışıktan her şeyi görüyordum. Daha uyuşmadım dedim ama ameliyata başladılar. Uyuşmuştum :) Daha sonra hiç bakmadım o ışığa. Zaten bir sersemlik gelmişti bana. Kısa bir süre sonra bebeğimin sesini duydum. Temizleyip hemen getiriyoruz dediler. Sonra geldi oğlum,yanağıma koydular. Ve ben sonrasını hatırlamıyorum. Sanırım midem bulanıyor demişim ve beni hafif uyutmuşlar. Son dikişlerim atılırken uyandım. Tabi ben uyanırken tüm ameliyatı izlediğimi falan düşünüyordum
sonra ameliyattan çıktım. Eşimle annem bebek doğduktan yarım saat sonra falan geldiğimi söylediler. Yaklaşık bir dört saat sonra da ayağa kaldırmaya çalıştılar. Yani en beteri oydu diyebilirim. Ben ilkinde kalkamadım çünkü sağ ayağım hala uyuşuktu. Bir saat sonra falan eşimden destek alarak ve direk karşıya bakarak kalktım, asla yere bakmayın başınız dönüyor. Zaten bir kalktınız mı diğerleri daha hafif ve kolay oluyor. İlk emzirme de benim için kolay oldu çok şükür. İnşallah herkesin böyle rahat olur. Bir de içim temizlensin diye karnıma bastırmak istediler ama ben onu asla istemedim. O yüzden yapmadılar. 25 gün adet olur gibi kanamam oldu ve sonra o da geçti. Başka sorunuz varsa, seve seve yanıtlarım. Gerçekten bu kadar rahat anlattım ama ellerim doğumdan önce egzama oldu yani inanın çok stresli bir dönem geçirdim. Yani stresli ve panik halleri en iyi ben anlarım. Hepinize sağlıklı, bol gülmeli ve rahat doğumlar dilerim. :)
Ben hamileliğimde burada doğumla ilgili yazılanları o kadar çok okudum ki, şimdi de ben birilerine iyi gelmek, kafasındaki soru işaretine belki cevap olurum diye yazmaya karar verdim. Öncelikle hem normalden hemde sezeryandan çok korkan biriydim. Hayatımda hiç ameliyat olmadığım için ameliyat yarasından ayrı korkuyordum, normal doğumla ilgili okuduklarımdan ayrı korkuyordum. Öncelikle doktorun çok önemli olduğunu düşünüyorum bu süreçte. İlgili, alakalı, güler yüzlü bir doktorunuz varsa daha rahat oluyorsunuz. Doğum yaptığım güne gelirsek, gece zaten heyecandan, başıma ne geleceğini bilmemezlikten falan baya uykusuz kaldım. Ama hiç de gerek yok çünkü zaten uykusuz kalınsa da o doğuma gidiliyor. :) hastaneye gittim, evrak işleri halledildi. Sonra odaya çıktım, üzerime ameliyat önlüğü giydim, damar yolu açıldı, nst’ye bağlandım. Sonra sedyeye yatırılıp, ameliyathaneye götürüldüm.İtiraf ediyorum çok korktum, ağlamamak için ne annemin ne eşimin yüzüne bile bakmadan girdim ameliyathaneye. Sonra ameliyathane ekibi o kadar iyiydi ki, biraz olsun rahatladım. Beni ameliyat masasına aldılar, odada giydiğim önlüğü çıkardılar üzerime örtüler örttüler. Neyse, sonra beni kaldırdılar. Ve ellerimi dizlerime doğru koymamı azıcık eğilmemi ve asla hareket etmememi, (iğne yerini bulamazsa bir daha iğneyi sokmam gerekir dediği için asla kıpırdamadım) ama önümde de birinin durmasını istedim ve gerçekten kan alınmadan daha az bir iğne acısıyla belimde soğukluk hissettim. Ve bitmişti. Spinal anestezi oldum ve gerçekten hiç acımadı. Kan alınma bile daha fazla acır. Hadi abartma derseniz bile normal kan alma acısı gibi ama asla daha fazlası değil. Sonra beni hemen sedyeye yatırdılar ellerimi bağladılar, ben o yukardaki ışıktan her şeyi görüyordum. Daha uyuşmadım dedim ama ameliyata başladılar. Uyuşmuştum :) Daha sonra hiç bakmadım o ışığa. Zaten bir sersemlik gelmişti bana. Kısa bir süre sonra bebeğimin sesini duydum. Temizleyip hemen getiriyoruz dediler. Sonra geldi oğlum,yanağıma koydular. Ve ben sonrasını hatırlamıyorum. Sanırım midem bulanıyor demişim ve beni hafif uyutmuşlar. Son dikişlerim atılırken uyandım. Tabi ben uyanırken tüm ameliyatı izlediğimi falan düşünüyordum
sonra ameliyattan çıktım. Eşimle annem bebek doğduktan yarım saat sonra falan geldiğimi söylediler. Yaklaşık bir dört saat sonra da ayağa kaldırmaya çalıştılar. Yani en beteri oydu diyebilirim. Ben ilkinde kalkamadım çünkü sağ ayağım hala uyuşuktu. Bir saat sonra falan eşimden destek alarak ve direk karşıya bakarak kalktım, asla yere bakmayın başınız dönüyor. Zaten bir kalktınız mı diğerleri daha hafif ve kolay oluyor. İlk emzirme de benim için kolay oldu çok şükür. İnşallah herkesin böyle rahat olur. Bir de içim temizlensin diye karnıma bastırmak istediler ama ben onu asla istemedim. O yüzden yapmadılar. 25 gün adet olur gibi kanamam oldu ve sonra o da geçti. Başka sorunuz varsa, seve seve yanıtlarım. Gerçekten bu kadar rahat anlattım ama ellerim doğumdan önce egzama oldu yani inanın çok stresli bir dönem geçirdim. Yani stresli ve panik halleri en iyi ben anlarım. Hepinize sağlıklı, bol gülmeli ve rahat doğumlar dilerim. :)
Bebeğinizi de sağlıkla büyütün inşallah.
guzel bir hikaye ile dönmeyi umut ediyorum.
bu arada bende o günün fotoğraflarına, videolarına falan bakıyorum. Bende özlüyorum bazen o heyecanı :)
