Merhaba,
Ben hamileliğimde burada doğumla ilgili yazılanları o kadar çok okudum ki, şimdi de ben birilerine iyi gelmek, kafasındaki soru işaretine belki cevap olurum diye yazmaya karar verdim. Öncelikle hem normalden hemde sezeryandan çok korkan biriydim. Hayatımda hiç ameliyat olmadığım için ameliyat yarasından ayrı korkuyordum, normal doğumla ilgili okuduklarımdan ayrı korkuyordum. Öncelikle doktorun çok önemli olduğunu düşünüyorum bu süreçte. İlgili, alakalı, güler yüzlü bir doktorunuz varsa daha rahat oluyorsunuz. Doğum yaptığım güne gelirsek, gece zaten heyecandan, başıma ne geleceğini bilmemezlikten falan baya uykusuz kaldım. Ama hiç de gerek yok çünkü zaten uykusuz kalınsa da o doğuma gidiliyor. :) hastaneye gittim, evrak işleri halledildi. Sonra odaya çıktım, üzerime ameliyat önlüğü giydim, damar yolu açıldı, nst’ye bağlandım. Sonra sedyeye yatırılıp, ameliyathaneye götürüldüm.İtiraf ediyorum çok korktum, ağlamamak için ne annemin ne eşimin yüzüne bile bakmadan girdim ameliyathaneye. Sonra ameliyathane ekibi o kadar iyiydi ki, biraz olsun rahatladım. Beni ameliyat masasına aldılar, odada giydiğim önlüğü çıkardılar üzerime örtüler örttüler. Neyse, sonra beni kaldırdılar. Ve ellerimi dizlerime doğru koymamı azıcık eğilmemi ve asla hareket etmememi, (iğne yerini bulamazsa bir daha iğneyi sokmam gerekir dediği için asla kıpırdamadım) ama önümde de birinin durmasını istedim ve gerçekten kan alınmadan daha az bir iğne acısıyla belimde soğukluk hissettim. Ve bitmişti. Spinal anestezi oldum ve gerçekten hiç acımadı. Kan alınma bile daha fazla acır. Hadi abartma derseniz bile normal kan alma acısı gibi ama asla daha fazlası değil. Sonra beni hemen sedyeye yatırdılar ellerimi bağladılar, ben o yukardaki ışıktan her şeyi görüyordum. Daha uyuşmadım dedim ama ameliyata başladılar. Uyuşmuştum :) Daha sonra hiç bakmadım o ışığa. Zaten bir sersemlik gelmişti bana. Kısa bir süre sonra bebeğimin sesini duydum. Temizleyip hemen getiriyoruz dediler. Sonra geldi oğlum,yanağıma koydular. Ve ben sonrasını hatırlamıyorum. Sanırım midem bulanıyor demişim ve beni hafif uyutmuşlar. Son dikişlerim atılırken uyandım. Tabi ben uyanırken tüm ameliyatı izlediğimi falan düşünüyordum
Ben hamileliğimde burada doğumla ilgili yazılanları o kadar çok okudum ki, şimdi de ben birilerine iyi gelmek, kafasındaki soru işaretine belki cevap olurum diye yazmaya karar verdim. Öncelikle hem normalden hemde sezeryandan çok korkan biriydim. Hayatımda hiç ameliyat olmadığım için ameliyat yarasından ayrı korkuyordum, normal doğumla ilgili okuduklarımdan ayrı korkuyordum. Öncelikle doktorun çok önemli olduğunu düşünüyorum bu süreçte. İlgili, alakalı, güler yüzlü bir doktorunuz varsa daha rahat oluyorsunuz. Doğum yaptığım güne gelirsek, gece zaten heyecandan, başıma ne geleceğini bilmemezlikten falan baya uykusuz kaldım. Ama hiç de gerek yok çünkü zaten uykusuz kalınsa da o doğuma gidiliyor. :) hastaneye gittim, evrak işleri halledildi. Sonra odaya çıktım, üzerime ameliyat önlüğü giydim, damar yolu açıldı, nst’ye bağlandım. Sonra sedyeye yatırılıp, ameliyathaneye götürüldüm.İtiraf ediyorum çok korktum, ağlamamak için ne annemin ne eşimin yüzüne bile bakmadan girdim ameliyathaneye. Sonra ameliyathane ekibi o kadar iyiydi ki, biraz olsun rahatladım. Beni ameliyat masasına aldılar, odada giydiğim önlüğü çıkardılar üzerime örtüler örttüler. Neyse, sonra beni kaldırdılar. Ve ellerimi dizlerime doğru koymamı azıcık eğilmemi ve asla hareket etmememi, (iğne yerini bulamazsa bir daha iğneyi sokmam gerekir dediği için asla kıpırdamadım) ama önümde de birinin durmasını istedim ve gerçekten kan alınmadan daha az bir iğne acısıyla belimde soğukluk hissettim. Ve bitmişti. Spinal anestezi oldum ve gerçekten hiç acımadı. Kan alınma bile daha fazla acır. Hadi abartma derseniz bile normal kan alma acısı gibi ama asla daha fazlası değil. Sonra beni hemen sedyeye yatırdılar ellerimi bağladılar, ben o yukardaki ışıktan her şeyi görüyordum. Daha uyuşmadım dedim ama ameliyata başladılar. Uyuşmuştum :) Daha sonra hiç bakmadım o ışığa. Zaten bir sersemlik gelmişti bana. Kısa bir süre sonra bebeğimin sesini duydum. Temizleyip hemen getiriyoruz dediler. Sonra geldi oğlum,yanağıma koydular. Ve ben sonrasını hatırlamıyorum. Sanırım midem bulanıyor demişim ve beni hafif uyutmuşlar. Son dikişlerim atılırken uyandım. Tabi ben uyanırken tüm ameliyatı izlediğimi falan düşünüyordum