Çocuk yaomak da bütün bunlar gibi hayatın akışı içerisinde son derece insani bir durumdur. İnsan doğasına karşı çıkamazsınız. Ayrıca çocuk büyütmek asla ve kat’a tek başına yapılabilecek tarzda bir eylem değil zaten. Bunu ben söylemiyorum, pedagoglar ve psikologlar söylüyor. Yardımlaşmak şart
Cok katiliyorum. Ben cocuklarimi ylaniz büyütüyorum inanin dil gelisimlerine kadar yansiyor, tatile annemlerin yanina gittim ik üc hafta icerisinde konusmalari ilerledi, davranislari degisti.
Birileri de keske bana destek olsa, yakinda kayinvalidemler var sadece onlar da ayni buradaki cogu arkadasin olmasini istedigi gibiler.
Sadece arada bir sevip, oyuncak alarak kendi egolarini ya da icinde herne ise onu doldurmalik yaklasiyorlar.
Halbuki aile dedigimiz nedir, aileden sogudum. Esimle bes yildir cok ama cok zorlandik.
Hani diyorsunuz ya anne babanin isi, tabiki de bizim isimiz gözümün nuru, alnimin aki basimin üstünde tasirim onlari.
Ama insan senelerdir uyumayinca sevgiye dayanismaya olan inanci da gidiyor.
Söyle ki onlarin bir gün benim gibi destege ihtiyaci olsa arkami dönmem, ya da dur ya en azindan bir cicek alip ziyaret edip birakmam lazim.
Kültürümüzde hastaya bir corba kaynatilir, bu bile artik önemsenmiyor.
Simdi sorumlulugunu almadiginiz bebekler, cocuklar bundan yillar sonra büyüyünce onlardan destek bekleyecek, saygi bekleyecek olan yine ayni insanlar olmayacak mi?
Bunun kutlamasi var, bunun taziyesi var biz bir grup degilmiyz aile olarak. E nicin o cocuklarin sorumlulugu sadece anne babanin? Anne babanin arada bir kendine gelmesi icin ya da annenin daha saglikli bir sekilde cocuk bakabilmesi icin destek istemesi suc mu?
Sözüm geneldir, ablaniza degildir, tanimiyorum etmiyorum. Belki de haksizlik yapiyor belki de siz haksizsiniz ,onu bilemiyorum.
gel de inanma. Geniş çevrede büyüyen çocuk herkesten bir şeyler öğreniyor.
