3 yıl önce ewlendim çalışıyordum herşey çok güzeldi eşimi herşeyden çok sewiyorum ama hamile kaldım işten ayrıldım şuan 9 aylık bir kızım var ve sürekli kendimi sorguluyorum keşke daha geç hamile kalsaydım diyorum arkadaşlarıma özeniyorum falan ve eskisi gibi bakımlı olamıyorum bebeğimden vakit kalmıo hele bu aralar heran peşimde odadan çıksam ağlıo bebeğimden deil kendimden şikayetçiyim bebeğimi çok sewiyorum ama sanki eşimde soğudu benden eskisi gibi sürekli iyi giyinip makyaj yapıp onu karşılayamıorum eşimlede sürekli kavga ediyorum tıkanıp kaldım artık rüyalarımda bile keşke diyorum hamile kalmasaymışım kabuslar görüorum arkadaşlarımın hayatlarına özeniyorum ne güzel çalışıolar geziolar eşleriyle vakit geçiriolar ama sonradanda diyorumki allahtan belanımı istiyorsun bebeği olmayan bir sürü insan var bilmiyorum psikolojim çok kötü yardım eden yok zaten annem pek gelemio rahatsız bütün gün bebeğimleyim çok sıkılıorum çalışmak istediğimi söyledim eşime yılbaşından sonra işe başlıyım dedim olmaz diyo kızım zaten 1 yaşına giricek yılbaşında off çok kötüyüm(((
bence geç kalmış bir doğum sonrası deprsyon geçiriyorsunuz. çünkü anne olduğunuzda hayatınızın değişeceğini zaten biliyordunuz nitekim değişti de ama siz bu süreci kabul etme noktasında sıkıntılısınız. kendinize telkin edin, şuanın keyfini çıkarın o minicik bebecik isteseniz de bir daha bu haline dönemeyecek tanıdını çırarak zevk alarak büyütün bebeğinizi. zaten büyüyecek annesi aceleye ne gerek var 
siz sosyal hayatınızı istiyorsunuz, elbette her kadın ister ama bu kadar çok sıkıntılı anlatım dediğim gibi bana depresyon gibi geliyor. iradenizle yenebileceğiniz boyutta olduğunu düşünüyorum silkinmeniz ve bebeğinizi de sosyal hayatınıza dahil etmeniz gerektiğini, isterseniz bunu başarabileceğinizi düşünüyorum. o zaman herşey daha güzel olacak çocuk da asosyal olacak böyle giderse :) alışır o siz gidin lütfen onunla beraber bir yerlere
