Sütüm kesildi, lohusa pişmanlıkları

ozlembltks

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
30 Nisan 2025
5
5
1
26
Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun 🙏🏻 Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin
 
Merhaba :( sütünüz olsaydı bu sefer başka bi şey için kendinizi yiyip bitirecektiniz. annelik böyle bi şey hep kendini sorguluyorsun. anneliğini sorguluyorsun. bebeğinizin rızkı o kadarmış. tevekkül etmeyi deneyin. bazı şeyler bizim elimizde değil. elinizde olsa , sütünüz olsa zaten emzirirdiniz. her çocuk aynı olmuyor. benim abim zor emmiş mesela, beni de 2,5 yaşında zor ayırmışlar
her çocuğun nasibi, rızkı farklıdır. kimi az emer kimi çok
kendinize haksızlık etmeyin
 
Doğmamış belki de hiç doğmayacak bebeği şimdi düşünmenizin bir anlamı yok. Ruhsal olarak toparlanmadan ikinci çocuk düşünmeyin. Sütünüzün eksilmesindeki en büyük etken stresle baş edememeniz. Şimdi çocuğunuz hala bebek sayılır bugünlerin tadını çıkarın. Onun nasibi de o kadarmış sütten yana. Gerekirse profesyonel destek alın.
 
Aynı şeyleri yaşamışız ama benim bebeğim en başından beri ağırlıklı mama olarak beslendi… zor bir hamilelik dönemi geçirdim 2 dusugum vardı tüp bebek ile hamile kaldım ve kanamalı geçirdim ilk 3 ay felaketti benim için sigarayi da birakmistim ogrenince bütün stres etkenleri bir aradaydı :)

doğumum da bir o kadar berbat geçti plesenta previaydim yoğun bir damar vardı vajinamda doktorum eğer bebek gelmeye çalisirsa yoğun kan kaybın olacak sen sıkıntıya girebilirsin tetikte ol dediği için de kendimi dinledim hep…
sezeryan olmak zorundaydım onu düşündüm ameliyata girdim mesai bitişiydi orada kendimi kurbanlık koyun gibi hissettim doktor çabuk gelmedi ameliyatım çok uzun sürdü atoni oldum 3 saat sonra bebeğimin yanına gelebildim…
çokkkk kötü durumdaydım bir yandan bebeğim çok ağlıyordu temas ettirmeye calisiyorlardi öbür yandan canım yanıyor üşüyorum bir yandan mememe bastırıyorlar sütüm gelsin diye çocuğu emzirmeye çalışıyorlar falan felaketti…
Sütüm gelmedi :)
bu arada 3. Gün ayağa kalkamadim bile kanim yerlerdeymis ameliyatta takmışlar 2 ünite ama yetmemiş 2. Günde tekrar taktılar ben ayağa kalkmaya çakışırken bayilma evresine gelene kadar bakmadılar değerlerime… sonra kan verilince kendime geldim :’) yani kötüyüm diyorum kimse beni ciddiye almıyordu… bir de onun basaramamisligi vardı üzerimde… ek olarak sondami takarken idrar cikisim yerine vajinama geçirdiler acıyor çok açıyor dememe rağmen ısrar etti hemşire sonra yoğun kan gelince doktoru çağırdı doktor baktı vajinaya takmışsın dedi sonra diğer yere aldılar falan of of…
Çocuğu sarılık yaptım mama da vermeyeceğim diye tutturmustum ama sütüm de gelmiyordu…
sonra uğraştık durduk korkudan mamaya sarıldım sütüm yine hep 30-40ml anca geliyordu hep mama ile devam ettik ve yegenimizin 3 ayda tanisma söz nişan evlilik muhabbetleri girdi memlekete git gel yaptık sonra ben hasta oldum bileklerimden kortizon yedim… parmagimda dolama çıktı sağ bas parmagimda elini suya sabuna değerime diyor doktor mümkün değil biberon çocuğun altını al derken sürekli temas halindeyim 🤣
bir sürü olaylar yani…
enerjim yok bitkinim derken 3.5 ayda vedalaştık meme ile zaten doğru düzgün gelmiyordu hasta olduğum yerde bıraktım gücün kalmamıştı desteğim de yoktu…
Şimdi seni o kadar iyi anlıyorum ki ben de sürekli bu pişmanlık içerisindeyim içim içimi yiyor… ama elimizden bir şey de gelmiyor… ikinci çocuk için de aynı dusuncelerdeyim 🤣
Ne kadar uzun oldu bilmiyorum ama buna da şükür be… çocuğumuz sağlıklı bir şekilde geldik bu günlere…
 
Benim hamileliğim zor geçmedi ama doğumum ve sonra ki bir ay çok zor geçti.. plesenta dekolman nedeniyle sezeryana alındım uyandım bir baktım bebeğim yok. Solunum sıkıntısı nedeniyle küvezde dediler onun stresiyle sütüm gelmedi. Küvezde mama verdiler sonradan öğrendim süt istemediler dolayısıyla sağım da yapmadım. Etrafımdaki insanlar da boştu hiç birinin bişey bildiği yokmuş meğer onu öğrendim. Ne yeni doğan bebeğimle bir fotoğrafım var ne hastanede doğum hatırası olarak… ne de sağım yap sütün gelsin dediler hepsine çok kızgınım. 7.5 ay oldu ama hala taze yani. Sezeryan dönemi yüzünden ikinci çocuğu istemiyorum travma yaptı bende.
Ya diyelim ikinci çocuk oldu, sezeryanda sonda takılmak zorunda mı bilgisi olan var mı? O ve muayene beni benden almıştı :((
 
Benim hamileliğim zor geçmedi ama doğumum ve sonra ki bir ay çok zor geçti.. plesenta dekolman nedeniyle sezeryana alındım uyandım bir baktım bebeğim yok. Solunum sıkıntısı nedeniyle küvezde dediler onun stresiyle sütüm gelmedi. Küvezde mama verdiler sonradan öğrendim süt istemediler dolayısıyla sağım da yapmadım. Etrafımdaki insanlar da boştu hiç birinin bişey bildiği yokmuş meğer onu öğrendim. Ne yeni doğan bebeğimle bir fotoğrafım var ne hastanede doğum hatırası olarak… ne de sağım yap sütün gelsin dediler hepsine çok kızgınım. 7.5 ay oldu ama hala taze yani. Sezeryan dönemi yüzünden ikinci çocuğu istemiyorum travma yaptı bende.
Ya diyelim ikinci çocuk oldu, sezeryanda sonda takılmak zorunda mı bilgisi olan var mı? O ve muayene beni benden almıştı :((
Sonda zorunlu, şartlar acil geliştiği için travmatik olmuştur sizin için. Spinal sonrası takıldı sonda bi şey hissetmedim ben. Türkiye de mi yaşadınız bunu? Hiç bir kez bile süt sağ denmemesi garip geldi.
 
Sonda zorunlu, şartlar acil geliştiği için travmatik olmuştur sizin için. Spinal sonrası takıldı sonda bi şey hissetmedim ben. Türkiye de mi yaşadınız bunu? Hiç bir kez bile süt sağ denmemesi garip geldi.
Evet hem de özel bir hastanede. Tonla para verdim keşke devlette yapsaydım dedirttiler. Bana dümdüz takıldı spinal falan yapılmadı. Çok travmatikti yaa sonda yüzünden doğum yapmak istemiyorum
 
Evet hem de özel bir hastanede. Tonla para verdim keşke devlette yapsaydım dedirttiler. Bana dümdüz takıldı spinal falan yapılmadı. Çok travmatikti yaa sonda yüzünden doğum yapmak istemiyorum
Relaktasyon polikliniklerini araştırın, sütünüzün geri gelme ihtimali var. Bebişiniz henüz küçük. Evlat edinenler bile emzirebiliyor doğru destekle 🥰 kötü bir deneyim olmuş ama sonda zaten anestezisiz de takılabiliyor.
 
Relaktasyon polikliniklerini araştırın, sütünüzün geri gelme ihtimali var. Bebişiniz henüz küçük. Evlat edinenler bile emzirebiliyor doğru destekle 🥰 kötü bir deneyim olmuş ama sonda zaten anestezisiz de takılabiliyor.
Yok ben şuan emziriyorum çok şükür, ama baya zor oldu..her şeyi kendi kendime öğrendim, içimi döktüm bir nevi
 
Bakış açınızı değiştirin. Eğer onu emzirip onu emziremezsem ona haksızlık olur diye düşünüyorsunuz ama şuan kendinize de haksızlık ediyorsunuz. Her bebeğin gelişimi farklıdır. Ve her kadının doğum ve hamilelik süreci de farklıdır. Vücudumuzun ne tepki vereceğini bilemeyiz. Emseydi, ama ya başka bir sağlık sorunu olsaydı Allah korusun ?
Sağlığı yerindeyse dert etmeyin kendinize.
 
Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun 🙏🏻 Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin
Su an dusunduklerinizin aynisini ve sureclerinizi yasadim pismanligimi asla icimden atamadim. Emziremedim biz de 5 ay emebildik. Psikolojim oyle bozuldu ki antidepresan kullaniyorum 1 yildir tedavi goruyorum. Emzirmek dunyanin en guzel seyi ama bazi seyler nasip kismet. Rizki o kadarmiş. Onemli olan o aranizdaki bag. Ben de kendimi telkin etmeye calisiyorum. Emziren anne gormemek icim kimsyle gorusmuyorum o dereceye geldim. Insan bir kere kendini teselli edemiyor maalesef. Ben de kac tane emzirme danismani ile calistim makineler aldim en fazla 90 cc sutum cikti siz dusunun. 15 aylik oglum 2 kelime soyluyor simdi onu takiyorum yani biz anneler takacak bisey illaki buluyoruz
 
Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun 🙏🏻 Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin
Yazını okurken ağladım 😭😭😭😭
Aynı şeyleri yaşamış biri olarak. Hamilelik bir tramva oldu 9 ay yattım. Amniyosentez dahi oldum. O derece zorlu şeyler yaşadım.
Sonra bende senin gibi süt olsun diye elimden geleni yaptım, dünya kadar süt arttıruxy kullandım. Sonra karaciğer enzimlerim yükseldi. Beynimde basınç oldu.
4 gün hastanede yattım. Bebeğim bu esnada 2 aylıktı. Biberona alıştı sağarak verdim anne sütü+mama verdim.
Tam iyileştim derken, çaydanlık devrildi üstüme ve yandım.
Yanmadım resmen piştim. Sağıma devam ettim bebeğim 14 aylık inanır mısın her gün ağladım emziremediğim için.
Seni öyle iyi anlıyorum ki.
Bu hayatta hiç bir şeye özenmedim ama bir emziren biri gördüğümde hep içim gitti benim. Cook üzülüyorum ve bu tramva olarak kaldı bende.
 
canim öncelikle hayatta hic birsey planladigimiz gibi gitmez bunu bi kabullen. Ben de normal dogum yapmayi planladim, hatta yapiyordum da az daha ama cocuk kanala girmedi öylece kaldi ve sonuc sezaryene alindim. Hersey bizim kontrolümüzde degil ve hicbir zaman da olmayacak. Seni bu kadar yipratan süt falan degil mükemmelliyetciligin. Söyle veya böyle olmaliydi diye düsünmen. Bu kaliplardan siyrilirsan rahat edersin. Anne sütü alsa nolur almasa ne olur? Zaten her cocuk gibi ilerde cikolataya fast food‘a saricaklar. Etrafindaki insanlarin söylediklerinden de cok etkileniyorsun muhtemelen. Hersey birsey söyler ama unutma ki her sürec özeldir ve 10 tane de dogursan hepsi birbirinden farkli olur. Bu zamanlarin tadini cikar ve ikinci cocugu bu kadar plan proje olarak düsünme, akisina birak.
 
Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun 🙏🏻 Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin
Beni yanlış anlama şimdi yazacaklarımdan bazı insanlar nisbet ediyorum vs sanabiliyor seninle farklı sebeblerden benzer şeyler yaşamışız, bende doğallık takıntısı var herşey mükemmel ve en doğalı olmalı hamilelikten önce doğal beslendim hacamat bitkisel tedaviler, hamileyken paketli gıda ilaç asla almadım normal doğum yaptım hiç ilaç vs almadan 2 yaşa kadar emzireceğim dedim ama asla emziremedim ilk ay kv başımdaydı çok sıkıntı çıkardı çok müdahale edip eşimle aramı bozdu şikayet etti sanki ben doğum yapmadımda o lohusa olmuştu herşeye ağlıyordu alınıp küsüp beni boşanma aşamasına getirdi mama ve sağım ile ilerledim ama süt azdı doğallık takıntılı ben deli gibi emzirmek istiyordum nasıl olurdu buuuu nasııl emzirme danışmanıyla görüşüp kv yide eve yollayıp herşeyi düzene soktum evliliğimi kurtardım bebeğime anne sütü vs tamam dedim herşey mükemmel gidiyor derken Allahın işidir ya bilemiyorum korunurken hamile kaldım ve bebeğim 6 aylık beni deli gibi emiyor meme bağımlısı herşey harika giderken oncaa emekler vermişken emsin diye sütten kesmem gerekti ben ağlamaktan helak oldum bebeğimden tikaindim hamileyken onu sütten kesip yapışık yaşadığım evladımı üç dört ay kucağıma almadım ayağıma gelip yalvardığı halde keserken tüm mahalle bizi inledi çocuk krizlere giriyor ben ağlıyorum o ağlıyor sesi kısılıyor ne gece ne gündüz uyuyor benn kendimi duvarlara mı atmadım saçlarımı yolup kıyafetlerimimi parçalamadım nasıl oldu diye hamileliğimd eçok ağır geçiyordu bir damla su içemiyordum herşeyden tiksinmiştim zehir gibiydi hayat mahvettim doğuma gidene kadar ben yenidoğanı nasıl emzireceğim diye karar kara düşünüyordum büyük bebeğimin yanında diye ama şimdi emziriyorum aklıma getirmiyorum çok etkilenmiyorjm üzülüyorum evet ilgisiz kaldı yavrum benden koptu biranda ama geçecek diyorum beterinden saklasın diyorum hiç olmasalardı diyip avunuyorum…
 
Bebeginiz 22 aylik olmus emzirmeyi keseli nerden baksaniz 18 ay olmus dile kolay 1.5 sene ve siz hala bunun uzuntusunu yasiyorsaniz kesinlikle psikolojik destek almalisiniz. Bebeginiz saglikli yaninizda mutlu bunu sürekli hatirlatin kendinize
 
Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun 🙏🏻 Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin
Kısacası şu ki sütün olmadı emziremedin bende sütüm oldu emziremedim sonuç aynı oldu rızkı yoksa olmuyor birşekilde belki gelse bu sefer bebek emmeyebilirdi herşey olabilirdi öyle olanlarda var sonuç yine o sütte rızkı yokmuş yangının aynısı bendede var merak etme hepsi atlatılıyor ikinci bebeklerin heyecanı unutturuyor
 
Merhaba :( sütünüz olsaydı bu sefer başka bi şey için kendinizi yiyip bitirecektiniz. annelik böyle bi şey hep kendini sorguluyorsun. anneliğini sorguluyorsun. bebeğinizin rızkı o kadarmış. tevekkül etmeyi deneyin. bazı şeyler bizim elimizde değil. elinizde olsa , sütünüz olsa zaten emzirirdiniz. her çocuk aynı olmuyor. benim abim zor emmiş mesela, beni de 2,5 yaşında zor ayırmışlar
her çocuğun nasibi, rızkı farklıdır. kimi az emer kimi çok
kendinize haksızlık etmeyin
Kesinlikle öyle, ben de öyle düşünüp içimi ferahlatmaya çalışıyorum. Annelik gerçekten delilik ve bitmek bilmeyen bir vicdan muhasebesiymiş
 
Doğmamış belki de hiç doğmayacak bebeği şimdi düşünmenizin bir anlamı yok. Ruhsal olarak toparlanmadan ikinci çocuk düşünmeyin. Sütünüzün eksilmesindeki en büyük etken stresle baş edememeniz. Şimdi çocuğunuz hala bebek sayılır bugünlerin tadını çıkarın. Onun nasibi de o kadarmış sütten yana. Gerekirse profesyonel destek alın.
İkinci bebeği kısa bir zamanda düşünmüyorum zaten, oğlum daha bebekken ona abilik sıfatını yüklemek istemiyorum. Normalde stres yönetimi başarılı biriyimdir ama lohusa psikolojisiyle birleşince başarılı olamadım maalesef.
 
Aynı şeyleri yaşamışız ama benim bebeğim en başından beri ağırlıklı mama olarak beslendi… zor bir hamilelik dönemi geçirdim 2 dusugum vardı tüp bebek ile hamile kaldım ve kanamalı geçirdim ilk 3 ay felaketti benim için sigarayi da birakmistim ogrenince bütün stres etkenleri bir aradaydı :)

doğumum da bir o kadar berbat geçti plesenta previaydim yoğun bir damar vardı vajinamda doktorum eğer bebek gelmeye çalisirsa yoğun kan kaybın olacak sen sıkıntıya girebilirsin tetikte ol dediği için de kendimi dinledim hep…
sezeryan olmak zorundaydım onu düşündüm ameliyata girdim mesai bitişiydi orada kendimi kurbanlık koyun gibi hissettim doktor çabuk gelmedi ameliyatım çok uzun sürdü atoni oldum 3 saat sonra bebeğimin yanına gelebildim…
çokkkk kötü durumdaydım bir yandan bebeğim çok ağlıyordu temas ettirmeye calisiyorlardi öbür yandan canım yanıyor üşüyorum bir yandan mememe bastırıyorlar sütüm gelsin diye çocuğu emzirmeye çalışıyorlar falan felaketti…
Sütüm gelmedi :)
bu arada 3. Gün ayağa kalkamadim bile kanim yerlerdeymis ameliyatta takmışlar 2 ünite ama yetmemiş 2. Günde tekrar taktılar ben ayağa kalkmaya çakışırken bayilma evresine gelene kadar bakmadılar değerlerime… sonra kan verilince kendime geldim :’) yani kötüyüm diyorum kimse beni ciddiye almıyordu… bir de onun basaramamisligi vardı üzerimde… ek olarak sondami takarken idrar cikisim yerine vajinama geçirdiler acıyor çok açıyor dememe rağmen ısrar etti hemşire sonra yoğun kan gelince doktoru çağırdı doktor baktı vajinaya takmışsın dedi sonra diğer yere aldılar falan of of…
Çocuğu sarılık yaptım mama da vermeyeceğim diye tutturmustum ama sütüm de gelmiyordu…
sonra uğraştık durduk korkudan mamaya sarıldım sütüm yine hep 30-40ml anca geliyordu hep mama ile devam ettik ve yegenimizin 3 ayda tanisma söz nişan evlilik muhabbetleri girdi memlekete git gel yaptık sonra ben hasta oldum bileklerimden kortizon yedim… parmagimda dolama çıktı sağ bas parmagimda elini suya sabuna değerime diyor doktor mümkün değil biberon çocuğun altını al derken sürekli temas halindeyim 🤣
bir sürü olaylar yani…
enerjim yok bitkinim derken 3.5 ayda vedalaştık meme ile zaten doğru düzgün gelmiyordu hasta olduğum yerde bıraktım gücün kalmamıştı desteğim de yoktu…
Şimdi seni o kadar iyi anlıyorum ki ben de sürekli bu pişmanlık içerisindeyim içim içimi yiyor… ama elimizden bir şey de gelmiyor… ikinci çocuk için de aynı dusuncelerdeyim 🤣
Ne kadar uzun oldu bilmiyorum ama buna da şükür be… çocuğumuz sağlıklı bir şekilde geldik bu günlere…
Size de gelmiş geçmiş olsun :) Vallahi ne kadar kendimi ve sizi yatıştırmaya çalışırsam çalışayım benim gibi biriyle denk gelmek bana çok iyi hissettirdi, özür dilerim 😂 Gerçekten düşünmediğim tek bir gün yok ama elimden gelen bir şey de yok kendimi yiyip bitirmekten başka hiçbir işe yaramıyor. Ama olacağı buymuş yapacak hiçbir şeyimiz yok neyse ki çocuklarımız sağlıklı bir şekilde yanımızda çok şükür 🙏🏻 Allah uzun ömürler versin ♥️ Her çocukta kendi rızkıyla gelir ne ilk bebişlerimize ne de ikinci bebişlerimize haksızlık etmemek lazım 🥰
 
Benim hamileliğim zor geçmedi ama doğumum ve sonra ki bir ay çok zor geçti.. plesenta dekolman nedeniyle sezeryana alındım uyandım bir baktım bebeğim yok. Solunum sıkıntısı nedeniyle küvezde dediler onun stresiyle sütüm gelmedi. Küvezde mama verdiler sonradan öğrendim süt istemediler dolayısıyla sağım da yapmadım. Etrafımdaki insanlar da boştu hiç birinin bişey bildiği yokmuş meğer onu öğrendim. Ne yeni doğan bebeğimle bir fotoğrafım var ne hastanede doğum hatırası olarak… ne de sağım yap sütün gelsin dediler hepsine çok kızgınım. 7.5 ay oldu ama hala taze yani. Sezeryan dönemi yüzünden ikinci çocuğu istemiyorum travma yaptı bende.
Ya diyelim ikinci çocuk oldu, sezeryanda sonda takılmak zorunda mı bilgisi olan var mı? O ve muayene beni benden almıştı :((
Sonda zorunlu maalesef. Bu süreçte insan gerçekten yapılanı da yapılmayanı da unutmuyor 🙏🏻 Ama her şeyde bir tecrübe, ikinci çocukta bence bir arkadaşınızı tembihleyin fotoğraf konusunda 🥰 Fotoğraf konusunda profesyonel destek de alabilirsiniz ben hem doğum da hem doğum sonrasında fotoğraf ve video çekimi yaptırmıştım çok güzel anılar kaldı onu da değerlendirebilirsiniz
 
Back
X