Tacize uğrayıp acısını unutamamak

yarenss

Üye
Kayıtlı Üye
1 Şubat 2015
15
2
16
Merhabalar. Sekiz sene önce akrabam tarafından sık sık tacize uğradım. Fakat ilk başlarda anlamadım hiçbir şey. Ama genç kız olmaya başladıkça kendimden nefret etmeye başladım. Bunu kimseye anlatamadığımdan daha çok acı çekmeye başladım. Onu her gördüğümde elim ayağım titriyor. Gülerek yüzüme bakıyor. Ne yapcağımı şaşırıyorum. Ve artık onun yüzüne haykırmak istiyorum bana yaşattığını. Şimdi kızı var onun da beş yaşında. İnsan nasıl böyle acımasız olabilir. Ona ne yapmalıyım sizce.
 
8 yaşımdaydım. Annemin kuzeni. Rezil bir insan


o zaman henüz 16 yaşındasın, henüz çok küçüksün.
bunu annene babana anlattınmı?
tek başına hiç bir şey yapmaya kalkma sakın.
şe....siz ya, böylelerinden nefret ediyorum.
 
Annemle paylaştım bir ay önce zar zor. Görüşmeyiz dedi, tedavi oluruz dedi. Ama yeterli gelmiyor. O adamın rahay rahat yaşaması daha çok acıtıyo canımı
 
O onun serefsizligi sen neden kendini suclu gibi hissediyosun. Cocukken yapilana aklınin ermedigini simdi farkina vardigini pislik bir insan oldugunu soyleyebilirsin. Ya da konuyu kapat bulundugu ortamlardan uzak dur. Hiç irtibatin olmasin. Nasil icini rahat ettireceksen oyle yap.
 
o zaman ona direk değilde bir şekilde o zamanlar onun sana ne yaptığını hatırladığını bildirmeye çalış
mesela bir misafirlik esnasında konu açarak falan anlatabildim mi ? göz mimik hareketleriyle yada laf çarptırma gibi.
bakalım nasıl tepki verecek. belki biraz vicdan azabı çeker pislik..
 
Ne kadar uzak kalsam dahi çıkaramıyorum aklımdan. Çıldırcak gibi oluyorum.
 
tatlım bence bu iş uzak durmayla falan olmaz, şükür bu güne kadar olmadı ama sonrasında daha vahim olaylar olabilir.Bu senin başına gelmese bile başka masumun başına gelebilir.Kendin ve başkalarının iyiliği için senin acilet polise gitmen gerekiyor.Sen korkuyormusun bu olaydan bilmiyorum ama burası internet, birisi bu yazını görüp polis'e ihbarda bulunursa ( ki birisi bunu yapacaktır - ben de olabilir- ) polis zaten seni bularak bu yazını ihbar sayabilir ki bence olması gereken budur.

Lütfen vicdanını dinle ve bunu onun yanına koyma.Yarın bir gün yeni Özgecan'lar görmek istemiyoruz biz!
 
Merak etme o rahat rahat yaşıyo gibi görünüyo olabilir ama bu günün yarını da var canım benim Allahın adaletine güven O'na havale et..

Bana kalırsa hiç muhatap olma, yüz yüze gelmemeye çalış. Mecbur kalır da bi araya gelirseniz kimseden çekinmeden mesafe koy hoşgeldin bile deme, sana laf attığında cevap bile verme. Zaten annene anlatmışsın durumu hiç korkma canını sıkma ve intikam almaya çalışma.. Böyle bi pislikten daha fazla iğrençlik görme ihtimali de var sonuçta, o yüzden tek başına bi işe kalkışma derim.. Ne yazık ki kadınlar erkekler kadar şanslı değil kendini müdafa etme konusunda.. Erkek olsan git ağzını burnunu kır dersin ama bi kadına çok daha farklı zararlar verilebiliyo malum
 
41 yaşımdaym..13 yaşımda yaşadıklarımın etkisinden hiç çıkamadım..psikolojik destek al..dua et..ve düşünme..
 

Bende çok benzer sorun yaşıyorum. Ne yapsam etsem unutulmuyor en olmadık anlarda aklıma geliyor özgüven yerlerde. Aslında bu konu hakkında bir şeyler yaptım. Etkisi oldu ama yinede tam anlamıyla bitmiyor. Şöyle anlatıyım bende tek bir erkekten değil 5 4 erkekten uğramışımdır farklı zamanlar ayrı ayrı. Ama hiç birine ses çıkaramadım. Bazılarını geç anladım bazılarında utandım sustum. Şimdi gerçekten pişmanım. O zamana dönsem sesimi duyururdum. Susmazdım. Yüzlerini görünce hatırlıyorum sinir oluyorum. Bu arada hani dedim ya bir şeyler yaptım. Anlatıyım şimdi ben tamamen korkuyordum erkeklerden arkadaş olmamaya çalışıyordum. Daha sonra yakınımda olan bir kaç erkekle çok samimi olduk yani zaten eskiden beri arkadaştık da ben görmezden gelmeye çalışıyordum. Onlara şans verdim 2 kişi falandı. Dertlerimi onlarla da paylaşacak duruma geldik. Döktüm içimi gerçekten çok yardımcı oldular. Kendimi iyi hissetmemi sağladılar. Tabiki daha önce kız arkadaşlarıma da anlatmıştım. Onlarda saolsun hep destek. Erkeklere olan korkum az da olsa bitti gibi ama yinede tanımadığım birine çok korkuyla yaklaşıyorum. Bende bunu çözemedim. Yani söyleyeceğim şu ki güvendiğin yanında olan insanlara anlatmasın bence aileme anlatamadım ben. Ama arkadaşlarım dostlarım güvendiklerim biliyor. Ve destekleri gerçekten çok önemli. Kendime acımayı bırakıp tüm zorluklara karşı dik durmamı sağladılar. Ama dediğim gibi tam anlamıyla bitmiyor bende. Umarım bir yolunu bulursun.
 
Ortaokuldayken burada babamin arkadasi bir esnaf beni taciz etti bir kac kez..korkumdan dukkana girmem bile diyemiyordum, salaklik! Anneme söyledim en sonunda, delirdi..babama da adam hakkinda farkli iftiralar atti gorusmesin diye..su an neredeyse her gun görüyorum. Tiksintiyle nefretin ne oldugunu iyi biliyorum.
Bu yasadigim ilk ve son taciz degi ayrica..unutmak zorundasin!! Ben sosyal fobi tedavisi gördüm bunlardab sonra..erkeklerle iletisimim halen cok zayif sirf bu yuzden..ama artik ofkeli değilim..onlari ciftlesmeye programlanmis yabani hayvan olarak görüyorum ve rahatliyorum..UNUT!!! yoksa büyür icinde farkli duygulara kapilirsin ve hayatini etkiler bir sure sonra..o yabani hayvanimsiyi da görme lutfen..
 
Annemle paylaştım bir ay önce zar zor. Görüşmeyiz dedi, tedavi oluruz dedi. Ama yeterli gelmiyor. O adamın rahay rahat yaşaması daha çok acıtıyo canımı
Annenin bulduğu çözüm bu mu yani..onun bir anne olarak o pisliğin karşısına dikilip sapık olduğun için seni şikayet edeceğim diye haykırması gerekirdi..
Annenle bu konuyu yeniden konuş. .psikolojinin ne durumda olduğunu anlat..suçlu olan sen değilsin..kendinden nefret etmek gibi bir hataya düşme sakın. .
Bu gibi durumlarda tacize uğrayanlar kendilerini suçluyorlar..yapma bunu sakın.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…