- 10 Haziran 2017
- 782
- 1.185
- 113
- 31
- Konu Sahibi whitesneaker
- #1
Herkese selamlar
Benim derdim çok büyük. Sanki 30 yıldır ayağımda pranga var gibi hissediyorum. Hayatım boyunca bir şeyi başaracağıma inanmadım.
Üniversite okudum, iyi kötü bir işim tecrübem var, çok beceriksiz biri de değilim. Ama nedense hep birşeyler başaramayacak olma hissiyatı var. Her olaya olumsuz yanından bakmak benim normalim oldu.
Fedakar bir anne babanın çocuğuyum. Yine dünyaya gelsem onların evladı olmak isterdim. Ama her ebeveyn gibi onların da belki de fark etmedikleri büyük kusurları oldu. Benim böyle olmamda ailemin çok büyük etkisi olduğunu düşünüyorum. Konu babam. Ne bana ne de diğer kardeşime hiç bir zaman “Sen yaparsın, başarırsın “ demedi. Ve en makul şeylerde bile eğer yaptığım şey rutinim dışında ise “Sen mi yapacaksın bunu” deyip güldü. Minicik bir örnek vereyim. Uyumayı çok seviyorum. Sabah uykusu benim için keyif. Hayatım boyunca hep sabahçıydım ve erken kalkmak zorunda kaldım. Zor uyanırım ama uyanırım. Mesela ailevi bi durum oldu ben erken kalkayım halledeyim dediğimde “ Kim whitesneaker mı erken kalkacak “ diye gülerdi.
Bunlar basit örnekler gibi geliyor ama inanın bütün hayatımı etkiledi. Bir işe görüşmeye giderken beni zaten almazlar, bir sınava girerken zaten yapamam diye diye hep kendimi daha da aşağı çektim.
6 yıldır mesleki tecrübem olmasına rağmen hala kendimi donanımsız, yetersiz ve başarısız hissediyorum.
Bu yaşıma kadar ne yüzebileceğime , ne araba kullanabileceğime ne de iyi bir firmaya girebileceğime inandım. Şimdi bunları kırmak için çabalıyorum. Araba kullanıyorum bir süredir. Yüzmeye çabalıyorum. Ama hala hayatla ilgili bu hislerim beni dibe çekiyor.
Anneler lütfen çocuklarınıza bunu yapmayın. Her koşulda sevginizi ve inancınızı gösterin, belli edin. Ben bunun da bir istismar olduğunu düşünüyorum. Bu travmalar geçmiyor gerçekten. 30 yaşında artık yetişkin sayılabilecek bir yaştayım hala bu duygularla mücadele ediyorum.
Şuan ekonomik koşullarım sebebiyle destek alma gücüm yok bunu aşmak için neler önerirsiniz
Benim derdim çok büyük. Sanki 30 yıldır ayağımda pranga var gibi hissediyorum. Hayatım boyunca bir şeyi başaracağıma inanmadım.
Üniversite okudum, iyi kötü bir işim tecrübem var, çok beceriksiz biri de değilim. Ama nedense hep birşeyler başaramayacak olma hissiyatı var. Her olaya olumsuz yanından bakmak benim normalim oldu.
Fedakar bir anne babanın çocuğuyum. Yine dünyaya gelsem onların evladı olmak isterdim. Ama her ebeveyn gibi onların da belki de fark etmedikleri büyük kusurları oldu. Benim böyle olmamda ailemin çok büyük etkisi olduğunu düşünüyorum. Konu babam. Ne bana ne de diğer kardeşime hiç bir zaman “Sen yaparsın, başarırsın “ demedi. Ve en makul şeylerde bile eğer yaptığım şey rutinim dışında ise “Sen mi yapacaksın bunu” deyip güldü. Minicik bir örnek vereyim. Uyumayı çok seviyorum. Sabah uykusu benim için keyif. Hayatım boyunca hep sabahçıydım ve erken kalkmak zorunda kaldım. Zor uyanırım ama uyanırım. Mesela ailevi bi durum oldu ben erken kalkayım halledeyim dediğimde “ Kim whitesneaker mı erken kalkacak “ diye gülerdi.
Bunlar basit örnekler gibi geliyor ama inanın bütün hayatımı etkiledi. Bir işe görüşmeye giderken beni zaten almazlar, bir sınava girerken zaten yapamam diye diye hep kendimi daha da aşağı çektim.
6 yıldır mesleki tecrübem olmasına rağmen hala kendimi donanımsız, yetersiz ve başarısız hissediyorum.
Bu yaşıma kadar ne yüzebileceğime , ne araba kullanabileceğime ne de iyi bir firmaya girebileceğime inandım. Şimdi bunları kırmak için çabalıyorum. Araba kullanıyorum bir süredir. Yüzmeye çabalıyorum. Ama hala hayatla ilgili bu hislerim beni dibe çekiyor.
Anneler lütfen çocuklarınıza bunu yapmayın. Her koşulda sevginizi ve inancınızı gösterin, belli edin. Ben bunun da bir istismar olduğunu düşünüyorum. Bu travmalar geçmiyor gerçekten. 30 yaşında artık yetişkin sayılabilecek bir yaştayım hala bu duygularla mücadele ediyorum.
Şuan ekonomik koşullarım sebebiyle destek alma gücüm yok bunu aşmak için neler önerirsiniz
