O kadar, o kadar, o kadar üzülüyorum ki bu tarz konulara ...
Gözlerim dolu dolu, yanımda birileri olmasa ağlardım bile .
Çok canım acıyor inan , bu tip konuları okurken. Yarın , bir gün anne olacağım ALLAHIN izniyle. O aklıma geliyor, korkuyorum böyle bir dünyaya çocuk getirmekten.
Sen kendinden asla utanma. Hem şöyle düşün, çok az insan bu ilki gerçekten sevdiği ve değecek kişiyle yaşıyor.
Yani bu ilki önemseme. İlk olarak bile değerlendirilmemeli bence.
Sadece birinin sana zorla bunu yapması kötü bir durum.
Ve kendini suçlamayı bırak. O gün o eve gideceğin yazılıymış kaderinde. Ötesine geçemezdin.
Ben de ilk çıktığım ve güvendiğim kişinin evine gittim. Senin yaşadığın gibi bir şey yaşamadım.
Yani ben de mi vicdan azabı çekmeliyim şimdi, evine gittim diye ?
Hayır. Sen de yaşama. Vicdan azabı yaşaması gereken kişi, bunu sana yapan !
Sen onun evine gitmeseydin bile, bunu mutlaka yapacak bir yer bulurdu inan.
Nolur , önüne bak ... Arkana asla bakma. Biliyorum zor bir durum. Ama 9 yılını geçirebildiysen, güçlüsün demektir.
Ve bu olayı unutamasan da, daha az hatırlamaya çalışabilirsin...