Ahhh meleğim bitanem benim, ben sende kendimi gördüm. Ben de 22 yaşında evlendim. O zaman çalışmıyordum. Ailesi hiç bir şeye yardım etmedi, ne yaptıysak biz yaptık, ev eşyası tekstil vs annem yardım etti. Düğün yapmadık, nikah yaptık. Bir bilezik taktılar sadece, onu da evlendiğimin ertesi günü benden aldılar. Benim ailemin taktıklarını da alacaklardı ama kavga yaptım vermedim. Öyle kötü bi başlangıç yaptık ailesiyle öyle de devam etti. Eski eşim bana karşı sorumluluk hissetmezdi ama ailesinin her dediğini her istediğini yapardı. Onlarda da kadının hiç söz hakkı yoktu, kadının fikri önemsizdi. Sorumsuzdu, ilgisizdi. O dönemde biz de babasına araba aldık, düşün. Parasını biz ödüyoruz, arabayı babası kullanıyo. Sonra ben çalışmaya başladım, çalışmaya başlayınca kendime güvenim yerine geldi. Ama eski eşim hiç düzelmedi. Çok sıkıntı çektirdiler bana, allah onların layığını versin. Ben de hep senin gibi düşünürdüm o zamanlar; babam olsaydı bunları yapamazlardı diye. Biliyorum, çok iyi anlıyorum seni. Ben beş sene sabrettim o enkaza, beş yılın sonunda kurtardım kendimi çok şükür. Yaptığım en akıllıca iş o dönemde korunup hamile kalmamak oldu, eğer bebeğim olsaydı daha da çektirirlerdi bana. Kendime güvenim gelip de düzelmeyeceğini anlayınca restimi çektim zaten. O yüzden şöyle düşün; işin senin en iyi dostun. Kadınların mutlaka çalışması ve kendi ayaklarının üzerinde durması lazım.
Sakın üzülme, bak kaç yaşına kadar gelmişsin. İşin de var, kimseye muhtaç değilsin. Ataman olmuş; inşaallah en kısa sürede maaşın da bağlanır. Rabbim bolluk bereket versin kazancına. İnşaallah güzel olur herşey senin için. Dua edicem senin için. Sen de bol bol inşirah suresini oku. Ferahlık verir.