- 1 Ocak 2022
- 4.170
- 15.330
- 158
Kincilik değil olması gereken anne,baba çocuk bağı sizde gelişmemiş.Evlat olarak hep geri plana atılmışsınız.Onlara duygusal anlamda ihtiyaç duyduğunuz anlarda hep ortada bırakılmışsınız.Öz benliğiniz artık onları kabul etmiyor.Bir yabancıdan farkları yok aslında içinizde. Vicdan azabı çekmek yerine,olanı kabullenin ,şimdi gösterdikleri sevgi pıtırcık halleri size samimi gelmiyor( bence de samimi değil)Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.
“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.
Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.
Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.
İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.