- 5 Ocak 2015
- 65
- 115
- 93
Gelecek görmediğim, çok aşık da hissetmediğim ilişkimi güzel vakit geçiriyorum diye devam ettiriyordum. Bir gün ayrılırım gibi geliyordu fakat o benden önce davranınca yıkıldım. Toparlanamıyorum bir türlü. Kör ölür badem gözlü olur derler ya birden hayatımın aşkını kaybetmişim gibi hissetmeye başladım.
Onun ailesi ve hayatının yolunda gitmemesi sebebiyle gelecek göremiyordum o da benden bunları bahane ederek ayrıldı. Yanlış anlaşılmasın ben ona hiçbir zaman bir şey söylemedim. İçten içe de her şeyin zamanla yoluna gireceğine inanıyordum. Girmezse de ayrılırdım sorun değildi benim için güya. Evlilik konuşmuyorken ben evlenemem ileride, takılmalık görsem seni devam ederdim ilişkiye ama sana saygı duyuyorum diyerek bitirdi. İkimiz de neredeyse 30 yaşındayız. Küçük de değilim fakat ona yazmamak için ne yapacağımı şaşırdım. Yazmamam gerek çok net bir şekilde bitirdi. Başkalarıyla mutluluklar dilemediği kaldı bir onu da ima etti. Sonra arkadaşça konuşmak görüşmek istedi ben istemedim.
O ayrıldığı için kafamda bitiremedim yazmasını bekliyorum. Yazsa gururum incindi eskisi gibi olamayız biliyorum ki ayrılmak da aslında mantıklı olandı. Niye hala bekliyorum yazsın diye o zaman? Sevinmem gerek hatta yoksa ben ayrılırdım belki de 1 sene sonra kim bilir.
Ego mu bu gurur mu ne bendeki? Neden böyle yıkıldım ki? Her gün elim gidiyo ona yazmak için teli elime alıp geri bırakıyorum. Buraya yıllar önce üye olmuştum girmemiştim. Burada takılıyorum. Tek tek arkadaşlarımı arıyorum, uzaktaki aile bireylerini arıyorum. Millete sardım her gün birilerini arıyorum teli kapatıyorum sonra gene onu özlüyorum. Şarkılara falan ağlıyorum dengem bozuldu. 1 ay geçmedi daha gün sayıyorum resmen. 1.5 yıl geçirmiştik alışkanlıktan mı böyleyim bilmiyorum. Hayatıma başka birini almak istemiyorum. Aşıkmışım haberim yokmuş sanki.
Onun ailesi ve hayatının yolunda gitmemesi sebebiyle gelecek göremiyordum o da benden bunları bahane ederek ayrıldı. Yanlış anlaşılmasın ben ona hiçbir zaman bir şey söylemedim. İçten içe de her şeyin zamanla yoluna gireceğine inanıyordum. Girmezse de ayrılırdım sorun değildi benim için güya. Evlilik konuşmuyorken ben evlenemem ileride, takılmalık görsem seni devam ederdim ilişkiye ama sana saygı duyuyorum diyerek bitirdi. İkimiz de neredeyse 30 yaşındayız. Küçük de değilim fakat ona yazmamak için ne yapacağımı şaşırdım. Yazmamam gerek çok net bir şekilde bitirdi. Başkalarıyla mutluluklar dilemediği kaldı bir onu da ima etti. Sonra arkadaşça konuşmak görüşmek istedi ben istemedim.
O ayrıldığı için kafamda bitiremedim yazmasını bekliyorum. Yazsa gururum incindi eskisi gibi olamayız biliyorum ki ayrılmak da aslında mantıklı olandı. Niye hala bekliyorum yazsın diye o zaman? Sevinmem gerek hatta yoksa ben ayrılırdım belki de 1 sene sonra kim bilir.
Ego mu bu gurur mu ne bendeki? Neden böyle yıkıldım ki? Her gün elim gidiyo ona yazmak için teli elime alıp geri bırakıyorum. Buraya yıllar önce üye olmuştum girmemiştim. Burada takılıyorum. Tek tek arkadaşlarımı arıyorum, uzaktaki aile bireylerini arıyorum. Millete sardım her gün birilerini arıyorum teli kapatıyorum sonra gene onu özlüyorum. Şarkılara falan ağlıyorum dengem bozuldu. 1 ay geçmedi daha gün sayıyorum resmen. 1.5 yıl geçirmiştik alışkanlıktan mı böyleyim bilmiyorum. Hayatıma başka birini almak istemiyorum. Aşıkmışım haberim yokmuş sanki.
