Katılıyorum sana. Peki biraz da şunu konuşalım, bilen bilir; beklemek, aramamak için kendini tutmak çok çok zor. Ben bazen acıya dayanamadığımı hissediyorum. Hep başka şeylerle oyalanmaya çalışıyorum. Dışarı çıkıyorum, arkadaşlarımla dolaşıyorum, süsleniyorum, sinemaya gidiyorum, evde kendimi meşgul edecek şeyler yapmaya çalışıyorum. Bazen düşünmemek için telefonumu kapatıyorum. Ama olmuyor işte, içimin sıkıntısı geçmiyor. Ne uyuyabiliyorum, ne de boğazımdan bir şey geçiyor. Keşke günlerce uyusam sonra uyansam diyorum. Bu bekleyiş sürecinde neler yapmak gerek ki daha kolay olsun bizim için?