Nerden baslasam hangisinden bahsetsem bilmiyorum
Bir suru küçük küçük derdim var ama hepsi dağ gibi birikti altindan kalkamiyorum
Her seyi kafama takmaktan surekli kendi icimde kendimi elestirmekten yoruldum
Kendimden bıktım gercekten
Birincisi insanlarla dogru duzgun iletisim kuramiyorum. Yani biriyle konusurken sanki o an dusunmuyorum gibi. Soru sorulduysa zaten ne duaunuyorsun diye ben bitmisim. O tedirgin halim, surekli dil surtcmelerim, cumleyi kurmak icin sacmalamam vs vs. Surekli yanlis telafuz ediyorum kelimeleri. Bu durumlardan sakinmak icin konusmuyorum ben de. Sessiz sakin takiliyorum. Dislanmis gibi. Insanlar garip oldugumu dusunuyorlar gercekten.
Kendimi duzgun guzel bir diksiyonla kibar kibar ifade edemiyorum. Sacmaliyorum. Bugun topluluga karsi konustum. Bitirdigimde kalbim ağzımda atiyordu resmen. Heycandan ben iptal
Ikincisi gercekten kaale de alinmiyorum. 25 yasinda genc bi kadinim. Boyum 167 ama kilom 43. Lise ogrencisi kıvamında bile gorunmuyorum belki. Bunu samimiyetle soruyorum. Insanlarin beni kaale almamasinda bu kara kuru halimin etkisi var midir
Misal is yaptigimiz bir adam. Yemek yerken afiyet olsun diyor. Bana kesinlikle denmiyor bu. Yanindakine deniyor her daim. Ben adamin suratina baksam bile o yanimdakine bakarak diyor oluyor mesela.
Belki ufacik seyi buyutuyorsun diyeceksiniz ama bunlar birikiyor ve hayattan soguyorum gercekten. Nerden nasil basliycam bu sorunu bilmiyorum. Ezik ve silik olmaktan bıktım