Toplum/grup icinde görunmez olmak...saygı gormemek..

Hayir ama orda durum su. Yanindaki arkadasla ben yiyoruz. O yanimizdan geciyor ve ona diyor. Hadi dedim olabilir ikinci kez tam kalkarken adamla karsi karsiya gelmisiz ona bakmama ragmen arkadasima donup dedi yine. Ya da bri Bisey sorucak mesela bana degil ona soruluyor. Insanlarin gozunde ne gibi bi algi olusuyor niye olusuyor anlamiyorum
Bende ondan bahsediyorum ya. İnsanlara size yaklaşacak ve sizinle iletişime geçecek güvenini ve samimiyeti vermediğiniz için insanlar da sizinle iletişime geçemiyor. Mesela yanınızdaki arkadaşınız o güven ve samimiyeti bir şekilde onlara vermiş bu yüzden onunla konuşuluyor. İnsanlarla aranıza duvar örüyorsunuz, onu söylemeye çalışıyorum.
 
Ya cok sık oluyor. Zaten arada olsa neyse. Nasil biliyo musun. Bisey dicem mesela o an cok degisik hissediyorum. Sanki kelimeler agzimdan cikarken agzim ayri oynuyo o agiz bana ait degilmis gibi. Bi cesit kendime yabancilasiyorum. Herkes bana bakio ya konusurken rahatsiz olup soyleyecegim seye odaklanamiyorum. Bi olayi uzun uzun tatli tatli aktaramoyorum.o yuzden hemen kisa kesiyorum. Birine tas catlasa 2 dk duraksiz konusabilirim. Karsidaki insan sikilcak sanki beni dinlemicek tinlamicak onun ilgisisini cekmicek gibi geliyo.
Soyleyim bitsin istiyorum. O da heyecan ve hizla garip bisi oluyo

Biliyorum. Kilo almak cok zor alamiyorum
Durum anlattığınız kadarsa psikoloğa gidin derim. Bir arkadaşım buna benzer sebepten gitti. Psikolog ona ,insanları çok onemsedigi için konusamadigini söylemiş. Bunun sebebinin de muhtemelen kısıtlayıcı şekilde yetistirilmesinden kaynaklı olduğunu söylemiş. Görevler veriyor psikolog ve çocukluğuna iniyor.
Düşünüyorum da bende özgüvenli yetistirilmedim. Belki de çoğumuz böyle yetistirildik. Bir yerler de bir sorun var ve sorunun kaynağına inmeden duzelemezsiniz. Duzelemeyiz.
Bende aynı öyle hissediyorum çoğu zaman sıkılırlar, ilgilerini çekmez. Ne zaman böyle düşünmeden konuşsam çok rahatım. Düşünmeye başladığım an bazen karsilasmamak için bile çaba sarf ediyorum:) tabi bende samimi olana kadar sürüyor bu durum . Samimi olduktan sonra rahatım genelde.
Umarım üstesinden geliriz
 
Bende ondan bahsediyorum ya. İnsanlara size yaklaşacak ve sizinle iletişime geçecek güvenini ve samimiyeti vermediğiniz için insanlar da sizinle iletişime geçemiyor. Mesela yanınızdaki arkadaşınız o güven ve samimiyeti bir şekilde onlara vermiş bu yüzden onunla konuşuluyor. İnsanlarla aranıza duvar örüyorsunuz, onu söylemeye çalışıyorum.
Doğru söylüyorsunuz ancak az da olsa insanların daha bireysellestigi , is ilişkilerinin daha çıkarcı bir hal aldığı zamanda, insanlarla iletişim kurmak zor olmuyor mudur, hiç etkisi olmuyor mudur? Bende öğretmenler odasında bunu görüyorum. Arkadaşı varsa önceden bir grubu varsa , yeni gelene sıcak davranan neredeyse çok az insan var. Evet belki iletişim kurması gerekebilir ancak insan çekiniyor. Yaranmaya çalışıyor gibi görünmesinden. Ben yeni gelen herkese hoş geldin derim. Maalesef görmeyen konuşmayan, aynı otobüsü kullanıp yanından es geçen insanlar da var.
Çekingen biri olmama rağmen bir iki yanlarına gidip selam verince o durumu aştık ama yine de bunların önemli birer faktör olduğunu düşünüyorum.
Herkes çok iyi espri yapıp çok ilginç konulardan söz açıp ilgi çekemez ki. Bir topluluk varsa içinde sakin , sessiz , az konuşan da yer almalı. Kabullenmeliyiz olduğu gibi.
 
Kendine guven, kendini onemse dik dur ve bol kitap okuyarak kendini gelistir. Insanlarla cok muhatap olma ama bunu da ozguveninden dolayi yap cekindigin icin olmasin. Gor bak hersey nasil degisecek.
 
Ben kolay kaynasirim insanlarla ama son bir iki senedir kendi tercihim olarak uzak duruyorum ve inanki herkeste bir gizem uyanip ben uzak kaldikca millet benimle konusmaya calisiyor gibi oldu, bazen uzak kalmakta bile zorlaniyorum bi rahat biraksalar diyorum artik. Sevdigim insanlarla konusuyorum gorusuyorum tabiki ama digerleriyle Merhaba Merhaba.
 
S
Nerden baslasam hangisinden bahsetsem bilmiyorum
Bir suru küçük küçük derdim var ama hepsi dağ gibi birikti altindan kalkamiyorum
Her seyi kafama takmaktan surekli kendi icimde kendimi elestirmekten yoruldum
Kendimden bıktım gercekten
Birincisi insanlarla dogru duzgun iletisim kuramiyorum. Yani biriyle konusurken sanki o an dusunmuyorum gibi. Soru sorulduysa zaten ne duaunuyorsun diye ben bitmisim. O tedirgin halim, surekli dil surtcmelerim, cumleyi kurmak icin sacmalamam vs vs. Surekli yanlis telafuz ediyorum kelimeleri. Bu durumlardan sakinmak icin konusmuyorum ben de. Sessiz sakin takiliyorum. Dislanmis gibi. Insanlar garip oldugumu dusunuyorlar gercekten.
Kendimi duzgun guzel bir diksiyonla kibar kibar ifade edemiyorum. Sacmaliyorum. Bugun topluluga karsi konustum. Bitirdigimde kalbim ağzımda atiyordu resmen. Heycandan ben iptal
Ikincisi gercekten kaale de alinmiyorum. 25 yasinda genc bi kadinim. Boyum 167 ama kilom 43. Lise ogrencisi kıvamında bile gorunmuyorum belki. Bunu samimiyetle soruyorum. Insanlarin beni kaale almamasinda bu kara kuru halimin etkisi var midir
Misal is yaptigimiz bir adam. Yemek yerken afiyet olsun diyor. Bana kesinlikle denmiyor bu. Yanindakine deniyor her daim. Ben adamin suratina baksam bile o yanimdakine bakarak diyor oluyor mesela.
Belki ufacik seyi buyutuyorsun diyeceksiniz ama bunlar birikiyor ve hayattan soguyorum gercekten. Nerden nasil basliycam bu sorunu bilmiyorum. Ezik ve silik olmaktan bıktım
sadece sana degil herkese yapiyor bu insanlar herkes alistigi insana yoneliyor bir yabanciya ihtiyaclari yok .Takma kimseyi insan olsalar bunu yapmazlar .
 
Enerjisi dusuk ve solgun suratli biriysen insanlar konusmaz ki senle.. ben de calistigim isyerinde durgun ve dusuk enerjili biriyle muhabbet kurmam. Onun sikintisi derdi beni de mi gersin.. amaaann
 
Yüksek ihtimalle sosyal fobi yaşıyorsunuz,iyi bir psikolog ile görüşerek bu durumu aşabilirsiniz..Bol bol kitap okuyarak,film izleyerek,gündemi takip ederek kendinizi geliştirmeniz de bu problemi aşmanızda etkili olur bence..
 
Back
X