TUHAF Bİ DURUM ANLAYAMIYORUM

B

BURCU3434

2. üyelik sebebi ile profil pasif edilmiştir.
2. Üyelik !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
28 Ekim 2016
52
10
3
Kızlar merhaba 2 senelik evliyim.çok güzel bi şehirde yaşıyorum turistik denizi ormanı olan güzel bi şehir.çocugum yok.ama son zamanlarda hep bi yanlızlık psikolojisine kapılıyorum.mesela en ufak bi şey bile ağır gelio bana .örneğin çalışıyorum eve tamirci gelmesi gerek eşim de gelemiyor.diyorum ki keske ailem olsaydı annem gelir ustanın basında dururdu diyorum.bunun gibi basit şeyler.ailem çoz uzakta yaşıyor.bi türlü alışamadım kabulllenemiyorum bunu.eşim genelde iyi bi insan yedirir içirir gezdirir kısmaz beni hiç.ama bi türlü yanlızlık psikolojisinden kurtulamıyorum.sanki bu şehirde öylesine oturuyormuşum gibi gelio.geri memleketime gidecekmişim gibi gelio.niye bilmiyorum sizlerede oluyor mu
 
Şuan ben öyle bir yerde yaşamanın hayalini kuruyorum..
Zaman zaman aileni ziyarete gidersin özlüyorsan.Orada da zaman içinde eşiniz dostunuz olur,bence oranın tadını çıkar kalabalıktan çok çok iyidir.
 
Kendinizin bir birey olduğunun farkında değilsiniz bence.Siz çocuk değilsiniz anneniz eşiniz de sizin veliniz değil.Bi evin sorumluluğunu üstlenmişsiniz ustanın başında kendiniz durabilirsiniz.Eşim yedirir iciriri gezdirir demeniz de çok tuhaf sanki beş yaşındasınız gibi konuşmuşsunuz.
Sorumluluklarınızın farkına varın.Orası sizin eviniz ve yaşayacağınız şehir.Geri gitmeyeceksiniz.Kendi işinizi kendiniz halledeceksiniz.
Evlilik zaten bu öyle değil mi?
 
sabine .!.:
Şuan ben öyle bir yerde yaşamanın hayalini kuruyorum..
Zaman zaman aileni ziyarete gidersin özlüyorsan.Orada da zaman içinde eşiniz dostunuz olur,bence oranın tadını çıkar kalabalıktan çok çok iyidir.
Genişletmek için tıkla...
doğup büyüdüğüm küçük bi yerdi ne bilim insanlar ahlaki ççöküntüye uğramamıştı.iyi bi ortamda büyüdüm.burası büyük şehir ve her gecen gün kotu insanlarla karsılasıyorum küçük şehir insanı gibi değil
 
evet haklısınız ama nedense olgun olamıyorum cocuk gibi ufacık bişeyden bile annemin aklıma gelio
 
Bu hepimizin ortak sorunu lakin depresif olmak yerine kendi kendimizi eğlendirmeyi bilmeliyiz.Her zaman yanımızda ailemiz olmayabilir,olmayacak da..
 
sabine .!.:
Bu hepimizin ortak sorunu lakin depresif olmak yerine kendi kendimizi eğlendirmeyi bilmeliyiz.Her zaman yanımızda ailemiz olmayabilir,olmayacak da..
Genişletmek için tıkla...
evet haklısınız.birde cocugum olmuyor şu anda onun da etkisi var bilöiyorum
 
İnsanın tabiatı bu sanırım; herkes halinden sürekli şikayetci.

Ailenizle olsaydınız da, ömrüm bu küçücük şehirde geçti der, aynı şu anki gibi bir evlilik hayali kurardınız.

Elinizde ki imkanları en iyi değerlendirmeye bakın. Yalan dünya, öyle de geçiyor, böyle de geçiyor; kaldı ki şikayet edilecek ciddi bir durum da yok.
 
evet ciddi bi sıkıntım yok tabi çok şükür.ama nedense hep bi yanlızlık hissi var bende
 
BURCU3434 .!.:
evet haklısınız ama nedense olgun olamıyorum cocuk gibi ufacık bişeyden bile annemin aklıma gelio
Genişletmek için tıkla...
Evlenen biri nasıl olgun olamıyorum der anlamıyorum ki ya o zaman evlenmeseydin keşke sen.Bi de çocuk falan düşünüyormuşsun düşünme bence bi süre en azından alışana kadar
 
sabine .!.:
Şuan ben öyle bir yerde yaşamanın hayalini kuruyorum..
Zaman zaman aileni ziyarete gidersin özlüyorsan.Orada da zaman içinde eşiniz dostunuz olur,bence oranın tadını çıkar kalabalıktan çok çok iyidir.
Genişletmek için tıkla...

Nedense ben de aynı düşünceye kapıldım birden.
Öyle bir yerde yaşamanın hayalini kurdum, keşke benimde böyle bir fırsatım olsa dedim.
O kadar bıktım ki İstanbul'un keşmekeşliğinden, kaldı ki bir çok kişiye nazaran nispeten iyi bir yaşam tarzım var.

Konu sahibesi @BURCU3434 bence arkadaş çevresi edinin.
Komşularınız varsa onlar ile iletişime geçmeye çalışın.
Yalnızlığınızı bir şekilde aşacaksınızdır. Biraz daha sosyalleşmeniz gerekiyor belli ki.

Ama sakin ve dingin hayatın tadını çıkartın derim.
 
tesekkür ederim saolun inşallah.mesela eşimin arkadasları var evlerine gidiyoruz dışarı cıkıyoruz onlarla.bazen benim ne işim var bunlarla diyorum niye geldim ben bu eve diyorum.bi türlü benimseyemedim
 
BURCU3434 .!.:
tesekkür ederim saolun inşallah.mesela eşimin arkadasları var evlerine gidiyoruz dışarı cıkıyoruz onlarla.bazen benim ne işim var bunlarla diyorum niye geldim ben bu eve diyorum.bi türlü benimseyemedim
Genişletmek için tıkla...

Biraz kabuğunuza çekilmişsiniz sanırım, olduğunuz durumu kabullenemiyorsunuz.
Halbuki böyle davranmak yerine bence anın tadını çıkartın.
Eşinizin arkadaşlarını (varsa eşlerini) tanımaya çalışın.
Gittiğiniz insanlar ile güzel diyaloglar kurar kendiniz benimsemeye başlarsanız görüşmelerden zevk alırsınız.
Siz yeri geldimi evinize davet edin yemeğe, çaya vs.
Adapte olmanızda yardımcı olacaktır diye düşünüyorum.
 
Aslında yalnız değilsiniz, biraz daha zamana, yeni hayatınıza alışmaya, olgunlaşmaya ihtiyacınız var bence. Ben de çalışıyorum, gece 10da patlayan yangın tehlikesi olan sigortalar yüzünden çıkıp tamirci de aradım, eve o saatlerde kaç kere kombici elektrikçi vs çağırdım yalnız başlarında da durdum, gece 3'te tek başıma yarı baygın hasta hasta taksiye binip acile gittim, memur çocuğuyum, geze geze büyüdüm, burası benim memleketim ait olduğum yer diyebileceğim bir yer yok. Sizin en azından eşiniz varmış, hastalıkta sağlıkta yanınızda olacak, geri dönme ihtimaliniz olan memleketim insanım dediğiniz bir yer varmış. Yalnız mıyım yalnızım, doğumgünümde hediyesini kutlamasını beğenmeyeceğim bile kimsem yok :) Ama yine de şükrediyorum, ne durumda olan insanlar var, en azından başımı sokacak bir evim var, içinden çıkamayacağım ailevi durumlarım, şiddet vs yok, çaresiz değilim, bir işim var. Siz de sahip olduğunuz iyi şeylere odaklanın, güzel bir şehirde yaşıyormuşsunuz, çoğu insan neler vermez bunun için. Ben de mesela küçük şehiri, küçük şehir insanını sevmem, kimse alınmasın, çok saman altından su yürüyen boğucu yerler. Seçeneğiniz olmaz, her adımınız gözlem altında olur, yapacak birşey olmayınca millet birbirine sarıyor sanırım.
Kendinize meşgaleler bulun, ve artık bir yetişkin olduğunuzu kabullenmeye çalışın bence, ne zamana kadar anneniz size bakacak ki?
 
Ben ailemden 2 sokak ötede otururken böyle hissediyorum.Km lerce uzakta olmanıza ragmen boyle hissetmeniz normal... Zamanla alısılacak galiba..
 
Kesinlikle..Biz de aynı durumdayız,akşamları nerdeyse park yerimiz kapılmasın diye arabamızı çıkaramıyoruz,dışarı çıkamıyoruz.Nefes almaya ne parkımız kaldı ne yürüyüş alanımız.6 km lik yolu 1 saat 15 dk da gittim dün.Zamanımız yollarda geçiyor,eşimin yüzünü bile zor görüyorum...Ne kadar dolmuşum ben de
 
Öncelikle kötü bir hismiş bu yüzden geçmiş olsun ama umutsuzluğa kapılmayın derim. . Özlediğiniz zamanlarda ailenizin yanına gitmeye çalışın bol bol . Ama aynı zamanda kendinizi de evinizde yalnız olmaya alıştırın bence . . .
 
bunu yaşamanız çok normal. Evlenmeden önce de aileden ayrı yaşıyor muydunuz? KEndi ayaklarınızın üstünde kendi düzeninizi yaşamaya başladınız. Bir kaç yıl içinde geçer diye düşünüyorum. Ailemi ben de özlüyorum ne kadar zaman geçer geçsin de özleyeceğim çünkü aile desteği sevgisi ve güveni bambaşka ama bir yandan da kendi hayatlarımızı kurmamız lazım. 40 yaşına da gelsek kendi çocuklarımız da olsa bizler hep kendi ailemizin çocuğuyuz :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…