- 22 Ağustos 2017
- 7
- 5
- 1
- 32
- Konu Sahibi lidyahanzade
-
- #1
Mühendisim, yüksek lisans yapıyorum ve danışmanıma bağlı bir ar-ge laboratuvarında çalışıyorum. 2 sene oldu ve 2 senedir dinlendiğim tek bir gün bile yok. En erken 19.30' da çıkıyorum o da şanslıysam, çoğu zaman 21.00-22.00' den önce çıkamıyorum. 3 ayda bir günde 18 saat çalışmam gerekiyor. Ayrıca, işim olmasa bile orada hazır beklemek zorundayım çünkü danışmanımın talebi bu, ya ihtiyacım olursa? diyor. Bu çalışma saatlerimin yanında evim 1 saat uzaklıkta her gün gidiş dönüş 2 saatim de yolda geçiyor. Bazı günler eşimi 15 dakika bile göremiyorum, geldiğimde uyumuş oluyor çoktan. Laboratuvar işi, bütün gün ayaktayım bacaklarımda varis başladı, çok az uyuyabildiğim için hiç dinlenmiyorum. Ayın en az 2 haftasonu cumartesi-pazar çalışıyorum. Özellikle kış dönemi hemen hemen bütün haftasonu çalışmak zorundayım.
Tüm bunların yanında danışmanım inanılmaz zor bir insan. Hala daha 'hiç' çalışmadığımı iddia ediyor. Bütün sonuçlarım çıkıyor, projemi ve tezimi bitirdim ama en ufak bir aksilik çıksa 'hiç' çalışmıyorsun diyor. Mesela beraber bir değerlendirme yapmamız gerektiğinde tamam bakalım ben seni çağıracağım diyor bekliyorum saat kaç olursa olsun, sonra nerede kaldı diye baktığımda bana haber vermeden çıkmış oluyor ben beklediğimle kalıyorum! Ama o ne isterse istesin, saat kaç olursa olsun ulaşılabilir olmak zorundayım. Eve gidince dinlenmeye bile fırsat kalmadan bir şeyler istemek için aramaya başlıyor. Yapmazsam, yetişemezsem ciddi olarak sesini yükseltip kızıyor. Hakaretler havada uçuşuyor. Zaten her yaptığımı en az iki beğenmeme olayından sonra kabul ediyor. Benim eve gelip dinlenmeye ve ev işi, yemeğe vakit ayırmam gerekiyor, her şeye yetmeye çalışıyorum ama artık gerçekten tükendim. Aynı evin içinde eşimi özlüyorum, böyle bir şey olabilir mi? Artık her sabah ağlıyorum, mesleğime karşı olan bütün hevesimi tükendi, yola dayanamıyorum, yaşadığım psikolojik baskıya ve eve gelip dinlenme lüksüm olmamasına dayanamıyorum.
Önümüzdeki dönem mezun olacaktım ama danışmanım benden bir şey daha istedi ve yapamazsam tezimi bir dönem daha uzatacak. Bu benim kopma noktam oldu bırakmak istiyorum yüksek lisansımı, yakmak istiyorum. Çevremdeki kimse destekçim değil, en fazla 2 dönem sonra mezun olacağım bu kadar dayandın biraz daha dayan diyor herkes ama nasıl anlatsam... Bende bir şeyler koptu ve gerçekten artık tükendim. Danışmanımın son istediğini yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Devam edemiyorum. Gündelik hayatım diye bir şey kalmadı ve hiçbir şeyden zevk alamıyorum.
Tüm bunların yanında danışmanım inanılmaz zor bir insan. Hala daha 'hiç' çalışmadığımı iddia ediyor. Bütün sonuçlarım çıkıyor, projemi ve tezimi bitirdim ama en ufak bir aksilik çıksa 'hiç' çalışmıyorsun diyor. Mesela beraber bir değerlendirme yapmamız gerektiğinde tamam bakalım ben seni çağıracağım diyor bekliyorum saat kaç olursa olsun, sonra nerede kaldı diye baktığımda bana haber vermeden çıkmış oluyor ben beklediğimle kalıyorum! Ama o ne isterse istesin, saat kaç olursa olsun ulaşılabilir olmak zorundayım. Eve gidince dinlenmeye bile fırsat kalmadan bir şeyler istemek için aramaya başlıyor. Yapmazsam, yetişemezsem ciddi olarak sesini yükseltip kızıyor. Hakaretler havada uçuşuyor. Zaten her yaptığımı en az iki beğenmeme olayından sonra kabul ediyor. Benim eve gelip dinlenmeye ve ev işi, yemeğe vakit ayırmam gerekiyor, her şeye yetmeye çalışıyorum ama artık gerçekten tükendim. Aynı evin içinde eşimi özlüyorum, böyle bir şey olabilir mi? Artık her sabah ağlıyorum, mesleğime karşı olan bütün hevesimi tükendi, yola dayanamıyorum, yaşadığım psikolojik baskıya ve eve gelip dinlenme lüksüm olmamasına dayanamıyorum.
Önümüzdeki dönem mezun olacaktım ama danışmanım benden bir şey daha istedi ve yapamazsam tezimi bir dönem daha uzatacak. Bu benim kopma noktam oldu bırakmak istiyorum yüksek lisansımı, yakmak istiyorum. Çevremdeki kimse destekçim değil, en fazla 2 dönem sonra mezun olacağım bu kadar dayandın biraz daha dayan diyor herkes ama nasıl anlatsam... Bende bir şeyler koptu ve gerçekten artık tükendim. Danışmanımın son istediğini yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Devam edemiyorum. Gündelik hayatım diye bir şey kalmadı ve hiçbir şeyden zevk alamıyorum.