- Konu Sahibi Nebaktincanim
-
- #1
bütün bir gün kendimi toparlamaya calıstım komedi dizisi açtım uyumaya calıstım nefes teknikleri çalıştım arkadasımı aradım dısarı cıkalım diye yorgunmuş. (Yakın zamanda böle bi konu açmıstım sanırım)
Bir aylık evlilik yasadım 20 günü otelde kaldım şiddete dayanamayıp evi terk ettim bunu cok yazmısımdır sanırım. Tayin aldım memlekette ev tuttum geldim. Herkes sözde teselli ederken ne güzel işin gücün var diyor.
O nu da allah ın izniyle ben kazandım ailem arkamda durmayıp yediğim lokmaları saydığı için zar zor ite kaka okuyup hemen işe girdim.
Kız evlat nimetti ya beni hiç kimse sevmedi belki 10 yasımdan 30 yasıma kadar hep fazlalık olarak gördüm kendimi cünkü öyle hissettirdiler.
Bir yerlere gelmeye tutunmaya calıstım. Yapabildiğim kadarını yaptım. İşim gücüm yoktu yine sevilmedim cebimde param var yine sevilmiyorum bazı şeyler değişmiyor. KEndimi sevmeye calıstım olmuyor eksik kalıyor hep bir yerde bir yerde boynunuz bükük kalıyor kendini sevme işi de yalan.
Elin adamına kızmıyorum o sokaga attı da kendi ailem atmadı mı. Ananem evde istemediği için okul servisini parkta beklerdim. Annemi arardım çalısırdı anlatırdım annesinin eziyet ettiğini babana git derdi 2 3 gün orda kalırdım o da geri yollardı.
Büyüyünce geçecek derdim keşke hiç büyümeseydim aklım erince canım daha cok yandı.
Birine güveniyorum yaslanıyorum mesela en derin yaramdan vuruyor.
En son intiharı lise de annem baska biri ile evlenip gittiğinde düşünmüştüm. aradan 15 sene geçmiş yine iliklerime kadar hissediyorum dinlenmek istiyorum.
tabii ki öyle bir sey yapmayacagım sabah kalkıp hiçbir sey yokmus gibi herkese gülümseyip laylay yapıcam dertsiz tasasız gibi. Çünkü aksi kimsenin umurunda değil. Çok çok yoruldum bi çıkıs yolu bi huzur arıyorum yok olmuyor.
Edit: çok kötü yazdım sanırım bütün gün sıktım kendimi tuttum birilerini istedim yanımda bulamadım yine buraya geldim affedin negatif enerjimi verdiysem
Bir aylık evlilik yasadım 20 günü otelde kaldım şiddete dayanamayıp evi terk ettim bunu cok yazmısımdır sanırım. Tayin aldım memlekette ev tuttum geldim. Herkes sözde teselli ederken ne güzel işin gücün var diyor.
O nu da allah ın izniyle ben kazandım ailem arkamda durmayıp yediğim lokmaları saydığı için zar zor ite kaka okuyup hemen işe girdim.
Kız evlat nimetti ya beni hiç kimse sevmedi belki 10 yasımdan 30 yasıma kadar hep fazlalık olarak gördüm kendimi cünkü öyle hissettirdiler.
Bir yerlere gelmeye tutunmaya calıstım. Yapabildiğim kadarını yaptım. İşim gücüm yoktu yine sevilmedim cebimde param var yine sevilmiyorum bazı şeyler değişmiyor. KEndimi sevmeye calıstım olmuyor eksik kalıyor hep bir yerde bir yerde boynunuz bükük kalıyor kendini sevme işi de yalan.
Elin adamına kızmıyorum o sokaga attı da kendi ailem atmadı mı. Ananem evde istemediği için okul servisini parkta beklerdim. Annemi arardım çalısırdı anlatırdım annesinin eziyet ettiğini babana git derdi 2 3 gün orda kalırdım o da geri yollardı.
Büyüyünce geçecek derdim keşke hiç büyümeseydim aklım erince canım daha cok yandı.
Birine güveniyorum yaslanıyorum mesela en derin yaramdan vuruyor.
En son intiharı lise de annem baska biri ile evlenip gittiğinde düşünmüştüm. aradan 15 sene geçmiş yine iliklerime kadar hissediyorum dinlenmek istiyorum.
tabii ki öyle bir sey yapmayacagım sabah kalkıp hiçbir sey yokmus gibi herkese gülümseyip laylay yapıcam dertsiz tasasız gibi. Çünkü aksi kimsenin umurunda değil. Çok çok yoruldum bi çıkıs yolu bi huzur arıyorum yok olmuyor.
Edit: çok kötü yazdım sanırım bütün gün sıktım kendimi tuttum birilerini istedim yanımda bulamadım yine buraya geldim affedin negatif enerjimi verdiysem