- 29 Nisan 2013
- 16.167
- 31.001
- 798
Fedakarlik denilen sey iki taraflidir. "Eger biri hep "feda" ederken digeri bu isten hep "kâr" ediyorsa bunun adi ticarettir fedakarlik degil". Bu sozu cok seviyorum ve cok dogru. Hep veren taraf oluyorsaniz geri adim atmalisiniz. Bu tip seyleri hepimiz yasiyoruz ama ayni seyleri surekli kisiler degisse de tekrar tekrar yasiyorsak dersimizi almamisiz demektir.
Empati guzel bir sey ama bazen dibine vurmak yerine tarafsiz bir gozle dinlemelisiniz, bu karsi taraf icin de daha faydali oluyor.
Bir de kimse sizden degerli degil, bunu hic unutmayin ve kimse de vazgecilmez degil.
Ben 40 yasimi aştıktan sonra ogrendim bazi seyleri. 40 yasindan sonra tahammul gucunuz azaliyor ve kostek yiye yiye yeter demeyi ogreniyorsunuz.
Bahsettiginiz kisiler karsisinda aptal var saniyor oysa bu aptallik degil iyi niyet. Artik kimsenin iyi niyetimi suistimal etmesine izin vermiyorum. Bu saygisizliktir bana gore. Ve bana saygi duymuyorsa hayatimda da kalabalik etmesine gerek yok diye dusunuyorum. Cunku varligi zarar veriyorsa yoklugu huzur demektir.
Kimse benden istemedikce iyilik yapmiyorum (dusen birini kaldirmak gibi durumlardan bahsetmiyorum yanlis anlasilmasin). Cunku istenmedigi halde iyilik yapildiginda birak tesekkur edilmesini, kendini kullanilmis gibi hissettiriyor karsindaki. Malesef yasaya yasaya ogreniyorsunuz. Ogrenmezseniz de hayat ogrenene kadar hep ayni yerden sinav ediyor.
Artik biliyorum ki kimse beni sevmek zorunda degil. Ve kimseyi de degistirmeye ugrasmiyorum. Isin kotu tarafi yasaya yasaya ogreniyorsunuz, buna da tecrube deniyor. Ben gec ogrenenlerdenim.
