ben... hatırlamak bile istemediğim ama aklımdan çıkaramadığım öyle ki ikinci denemeyi bile 6 senedir p olumsuz sonucu almamak için ertelediğim anımı anlatayım
(
her şey yorundaydı tedavi süresince ya da ben öyle sandım doktorum tek kelime açıklamıyordu sorunca bile cevap yok
( tamam hger şey yolunda diyordu. yumurta transferine çağırılmadık. 4 gün geçti duyduk ki diğerleri çağrılmış( daha önce bahsetmiştim hastane 6 kişilik gruplar halinde alıyordu hastaları.ben ilk grup beni geçince
30 gün lucrin vurularak ikinci grubu beklemiştim neyse bu konumuzun dışında uzatmayayım)
gittik dediler ki henüz transfere hazır değil.. hemşire dedi ki "Allah yüzünüze baksın "bu duadan nefret ediyorum çok acınası bir şey bence kendimi kötü hissettim iki kez bu duayı etti.
ağladım dedim ki nolur beni bırakmasınlar. ertesi gün transfere çağrıldık ve 12 gün bekleme sürecinde doktorumu kasıklarım ağrıyo vs diye bir kez aradım dedi ki "bu hamilelik işareti"
eşim çok umutluydu
kan testi için giderken bir anda içime doğdu olmadığı sanki.. bir şey demedim.
ben bir plan kurmuştum ben iğne aşamasındayken sonuç alanlar geliyor ağlayarak çıkıyorlardı olumsuz olunca. ben demiştim ki benim negatif olursa bu kapıdan çıkmayacağım çünkü tedaviye yeni başlayanları üzmek istemiyorum beni görüp umutsuzluğa kapılmasınlar.oranın bir arka kapısı vardı kullanılmayan oradan çıkacağım
o sırada bizim sonuç geldi eşim uzağımdaydı beklerken volta atıyordu. hemşirenin "nur hanımı çağırayım konuşacak mısınız "dediğini duydum o an anladım ben negatif
eşime sesleniyorum kabus gibi sesim çıkmıyor..eşim ileride şarkı söyleyerek sonucu bekliyor o kadar emin.
gel dedim doktor çağırıyor girdik doktor oturun falan dedi.. ben "olmadı değil mi" dedim "neden öyle düşünüyorsun ki "dedi "yeter artık nolur uzatmayalım olmadıysa umutlandırmayın beni "dedim
olmadı malasef dedi
neden dedim nedennn??? bilseydik nedenini çocuksuz kimse kalmazdı dedi
o an kafamda acaip bir uğultu oldu kulaklarım uğuldamaya zonklamaya başladı tansiyonum yükseldi belki de ..çok korktum hemen kolonya verdiler. tamam dedim iyi günler o halde ama arka kapıdan çıkmak istiyorum açar mısınız öndekiler beni böyle görüp umusuzluk yaşamasın tedaviye henüz yeni başlayanlar var orada. tamam dediler çıktık
o gece ben telefonla arayanlar sakin yanıt verdim ama o gecenin sabahı bebeklerimle uyandığımı sandım değilmiş.. birkaç saniye sanki varlar gibi gelmişti sonra hatırladım ağlamaya başladım
kabullenemedim ben arkadaşlar.. olmaz dedim bu benim başıma gelmemeliydi ben çok korkağım bu tedaviyi tekrarlayamam..şimdi ne olacak?
abuk subuk şeylere tutundum hocalara gittim bitkilere taktım kafayı
progesteron iğnelerini bırakaadım birkaç gün hep varlar sandım inanmadım
neyse bıraktım regl oldum
ertesi ay adetim gecikti.
hemen doktoru aradım ben hamile miyim diye evet olabilir dedi tüpbebeğin ertesinde spontan gebelikler oluşabiliyor..iyi de benim eşimde sperm yok nasıl hamile kalacağım ne kadar acaipim ben de doktorum da maşallah !!!
ve psikiyatristlik oldum... ilaçlar depresyon vs vs..
şimdi iyiym.. tekrar yaşamaktan öyle korkuyorum ki daha raporu alırken benim depresyonum geri geldi .okulda arkadaşlara anlatamıyorum neyin var solgunsuz tadın kaçmış diyorlar offfff of