Ben yurt dışında büyüdüm. Buraya geleli bir iki yıl oldu. Yaşadığım yerde genelde birinden hoşlandıysam gider söylerdim ve %90 karşı taraf bunu daha önce düşünmediyse bile birbirimizi tanımamıza izin verirdi. Bazen olur bazen olmaz ama en azından denemiş görmüş olurduk.
Şimdi Türk erkeklerine biraz ilgimi belli etmeye kalksam kendilerine sırılsıklam aşık olmuşum gibi gaza gelip havaya giriyorlar. Yani reddedilmekle bir problemim yok ama örneğin birbirimizi tanımaya çalışma isteğimi sanki evlilik teklifi etmişim gibi değerlendirip reddedebiliyorlar. Altı üstü birbirimizi tanıyacağız örneğin. Belki de iyi arkadaş olacağız baştan her şeyi abartmanın ne alemi var ki? Ya da onların da ilgisi varsa bile kızın adım atmasını garipseyebiliyorlar.
Ben de artık birinden hoşlanıyorsam söylememeye çaktırmadan tanımaya çalışıyorum. Mesela şimdi birisi var gibi. Ara sıra Whatsapp'tan muhabbet açmaya çalışıyorum. Bazen ilgili gibi bazen de ilgisiz gibi. Yani açık açık sormadan da anlayamıyorum ki bir türlü olacak mı olmayacak mı? Sonuç olarak bu Türk erkekleriyle her şey olduğundan daha karmaşık ve zor.
Kultur farki..
Ilk goruste hoslanmadigi kizi tanimaya gerek gormuyorlar demek ki. Biz daha gercekci bir milletiz sanirim. Yabanci erkekler tamam tanisalim derken cok samimi olsalardi, suanda guzel bir iliskiniz olurdu sanirim. Bizim erkekler zaman kaybetmiyorlar :)
Duygularini belirt ama oyle teklif falan yapma. Akildan ilk gecen "bu kiz daha kimlere boyle teklif etmistir acaba?" olur
Kultur farki..
Ilk goruste hoslanmadigi kizi tanimaya gerek gormuyorlar demek ki. Biz daha gercekci bir milletiz sanirim. Yabanci erkekler tamam tanisalim derken cok samimi olsalardi, suanda guzel bir iliskiniz olurdu sanirim. Bizim erkekler zaman kaybetmiyorlar :)
Duygularini belirt ama oyle teklif falan yapma. Akildan ilk gecen "bu kiz daha kimlere boyle teklif etmistir acaba?" olur
Aslında gayet yolunda giden bir ilişkim vardı ama buraya taşınınca bitti. Ayrıca bir insanı sadece fiziksel görüntüsüyle yargılayan bir insan "zaman kaybetmiyor" değil, bence kafası çok uyabilecek insanlarla yaşayacağı şeyleri ıskalıyor daha çok.
Ben yurt dışında büyüdüm. Buraya geleli bir iki yıl oldu. Yaşadığım yerde genelde birinden hoşlandıysam gider söylerdim ve %90 karşı taraf bunu daha önce düşünmediyse bile birbirimizi tanımamıza izin verirdi. Bazen olur bazen olmaz ama en azından denemiş görmüş olurduk.
Şimdi Türk erkeklerine biraz ilgimi belli etmeye kalksam kendilerine sırılsıklam aşık olmuşum gibi gaza gelip havaya giriyorlar. Yani reddedilmekle bir problemim yok ama örneğin birbirimizi tanımaya çalışma isteğimi sanki evlilik teklifi etmişim gibi değerlendirip reddedebiliyorlar. Altı üstü birbirimizi tanıyacağız örneğin. Belki de iyi arkadaş olacağız baştan her şeyi abartmanın ne alemi var ki? Ya da onların da ilgisi varsa bile kızın adım atmasını garipseyebiliyorlar.
Ben de artık birinden hoşlanıyorsam söylememeye çaktırmadan tanımaya çalışıyorum. Mesela şimdi birisi var gibi. Ara sıra Whatsapp'tan muhabbet açmaya çalışıyorum. Bazen ilgili gibi bazen de ilgisiz gibi. Yani açık açık sormadan da anlayamıyorum ki bir türlü olacak mı olmayacak mı? Sonuç olarak bu Türk erkekleriyle her şey olduğundan daha karmaşık ve zor.
Evet yaaa, bir kere gülümse tamam bu kız bana aşık derler.
Merhaba, günaydın demek bile buna sebep oluyor.
Kaldı ki tanışmak isteyince neler düşünürler kim bilir.
Yetiştiriliş tarzı, kadın ve erkeklerin özgürlük açısından çok farklı konumda olmaları vs. buna etken diye düşünüyorum.
Türk kızı duygularını saklamaya programlı olarak yetiştirilip, bastırıldığı için ve erkeklere de böyle olduğu, olması gerektiği öğretildiği için, aksi tavırdaki bir kızla karşılaşınca deli divane olduğunu sanıyor bu aptallar.
O kadar da analiz etmekten yoksunlar yani.
Acınası bir hal.