merhaba kızlar. ben de buraya üye olan ama daha çok okuyarak takip edebilenlerdenim. belki aranızda beni hatırlayanınız vardır. ben de çok bebek istiyordum, 2010 yılında ilki eylül ayında, diğeri aralık ayında olmak üzere 2 sefer aşılama yaptırdım. biri olumsuz sonuçlandı, diğeri ise düşükle sonuçlandı. yılbaşı gecesi herkes yeni yıla girmenin mutluluğunu yaşarken ben düşük acısı yaşadım. karalar bağladım, eşim şimdi bazen o zamandan bahsederken evimin cenaze evi gibi olduğunu söylüyor. şöyle bir bakınca evet aynen de öyleydi, perdeleri bile açmadan karanlıklarda yatıp sadece ağlayıp uyuyordum. neyse ki çalışıyorum da dışarı mecburen çıkıyordum. yoksa onu bile yapmazdım galiba. eşimin ve iş arkadaşlarımın çok desteğini gördüm. ve tam o sırada iş dışında bir arkadaşımın hamilelik haberini duydum. ama nasıl duydum, benden gizlediklerini öğrenerek duydum. aslında benim daha fazla üzülmemem için böyle birşey yapmışlardı ama ben daha da çok üzüldüm. hatta iki üç hafta arkadaşımla görüşmedim. neyse sonra kendimi toparladım. çünkü bebeğim oluyordu, yani bebeğimizin olmaması için bir neden yoktu. zaten doktorlar da öyle demişti hep, sebepsiz infertilite. ama ben ille de birşey var diye düşünüp korkuyordum, şükür ki yokmuş. bunu düşündüm ve kendi kendime evde düşük sonrası hormonlarım düzelsin diye hayıt tohumu çayı içtim ve içimde varsa bir pislik temizlensin diye soğan kürü uyguladım. kafamdan hamilelik fikrini attım desem yalan olur, ama eylül ayına kadar kendimce mola verdim diyordum ??? eylül ayında tüp bebek denemeyi düşünüyordum, hatta çok düşünmemeye çalışıyordum. sonra 1,5 ayda 3 kere adet oldum. ve bir daha da olmadım :) yani anlayacağınız kendiliğinden hamileydim artık. hayıt tohumunun soğan kürünün ne kadar etkisi oldu bilmiyorum, ama herşeyden önce Allahın izniyle hamile oldum.
çok ama çok berbat bir hamilelik geçirdim. hastanede yattım, hiçbirşey yiyemedim, içemedim. daha önceden de var olup ta benim bilmediğim bir sürü hastalıklarımı öğrendim. ve hamileliğin de etkisiyle o rahatsızlıkları yoğun bir şekilde yaşadım. ve nihayet bebeğime 3 hafta erken zorunlu sezeryanla kavuştum. şimdi bebeğim 18 günlük. çok güzel bir kızımız oldu. Allahıma ne kadar şükretsem az geliyor. nasıl şükredeceğimi bilemiyorum. o kadar kötü hamileliğe ve nerdeyse ilaçla beslenmeye rağmen bize sağlıklıca kızımızı verdi diye. eşim hala şoktan kurtulamadı. nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok güzel bir duygu. bu kadar zor bir hamilelik geçireceğimi bilseydim gene isterdim, gene uğraşırdım. Allah isteyen herkese nasip etsin bu duyguyu. istemeyene değer bilmeyecek olana bildiği gibi yapsın. daha 2 gün önce haberlerde 7 günlük bebeği sokağa attıklarını izledim. bu nasıl vicdandır, bunlar nasıl insandırlar.
sizleri anlıyorum, sizler ve sizler gibi bebek için uğraşanlar için sonsuz dua ediyorum. Allah hepinizin gönlüne göresini versin ve dilerim ki sizler daha fazla yıpranmadan versin. beklemek ve belirsizlik çok zor. Allah anne karnında ve ya artık doğmuş, büyüyen tüm çocukların hep yanında ve yardımcısı olsun. onları anne babalarına bağışlasın. hepiniz tez zamanda hayırlısıyla kavuşun bebeklerinize, iyice çekin onların kokusunu içinize sindire sindire. sakın umudunuzu yitirmeyin lütfen.
bunları size destek olmak için yazdım. yanlış anlaşılacak birşey yazdıysam şimdiden özür dilerim. keşke elimde sihirli değnek olsa ve hepinizin yardımcısı olabilsem. herkesin söylediği klasik şeyleri söylemek istemiyorum. Allah yolunuzda yardımcınız olsun. hepinize sevgi ve saygılar...