Canım benin seni anlıyorum ben lisede annemi kaybettim, babam da zaten yurt dışındaydı kardeşlerimle tek kaldık. Ben evin arka sokağında ne var bilmezdim, bir mağazaya girip de kıyafet vs. almışlığım yoktu bir ayakkabının fiyatını bile soramazdım...O kadar çekingen ve evcildim aynı senin gibi. Üniversiteyi kazandığımda da yaralı kuş gibi oldum sevinemedim bile uzağa nasıl giderim ne yaparım diye. Üstelik benim kimsem yoktu ve hep cesaretimi kırdı akrabalar...Yine de gittim yalnız başıma elimde valizle devlet yurdunda kaldım. Memleketime 6 saat uzak Türkiye'nin 3 büyük şehrinden biriydi. Kendi başıma kalmayı kendi başımın çaresine bakmayı çabucak öğrendim, ailemden kimse gelmedi zaten kimsem de yoktu nerde kaldım ne yaptım bilmez kimse. Babam sadece maddi açıdan destek oldu yine de canı sağolsun.
Ama mecbur kalınca oyle de bir öğreniyor alışıyor ki insan, zaten bir süre sonra alışıp gidiyorsun.... Mezun oldum, göreve başladım memleketime yakın başka bir ilde. Sevdiğim işi yapıyorum, akademisyenim. İyi ki de gitmişim...
Sen şanslısın seni destekleyen bir ailen var hem. Ayrıca korkma senin gibi bir sürü öğrenci i.ö. olacak tek sen değilsin ki arkadaşların da olacak. Alışma süresi çabuk geçiyor. :) Kendine ve seçtiğin arkadaşlarına dikkat eder oraya gitme amecın dışında bir hayat sürmez ve vicdanının sesine kulak verirsen başına hiç bir şey gelmez.Başarılar diliyorum.