Canim benim, böyle seyler okuyunca keske bu tip kadinlarin cocuklari olmasa diye düsünüyorum. Hak etmiyorlar cünkü.
Senin hic bir sucun yok, hicbirimiz ne yazikki anne ve babalarimizi secemiyoruz.
Senin annene benzeyen bir ablam var, cok üzülüyorum haline, gencliginden beri mutlu olmayi bilmeyen problemli bir insan benim ablam.
Kat kat benden zengin ama bir o kadar mutsuz. Daha bir hafta önce 20 yasindaki kizi ablam yüzünden evi terk etti. Nefes alamiyorum o evde diyor, benim ablamin problemide illaki eskileri anlatip durur, su bana bu kötülügü yapti, bu bana bu kötülügü yapti diyerekten o güzelim hayatini mahvediyor ve tabiki etrafindakileride.
Cocuklarini bir gün bile olsun sevdigini öptügünü görmedim. Iki tanede kizi var.
Gecenlerde tuturmus ben ayrilacagim esimden diyor,zaten herkes bana cephe almis diyor, cocuklarim bile bana karsi diyor.
Cok üzülüyorum onlarin haline, yardimda edemiyorum, ne desem ne anlatsam bos beni hic dinlemiyor, hatta üstüme saldirmaya basliyor.
Cok iyi düsün, bir yandan seni anliyorum evin tek cocugusun ve onlari yanliz birakmak istemiyorsun, öte yandan seni etkilemesinden korkuyorum.
Hayirli bir karar verirsin Insallah.
Bunlari yazmamin nedeni bir tek annen öyle degil, var öyle mutsuz kadinlarimiz.
Bir bilsem nasil mutlu edecegimi inan herseyi yapmaya hazirim ama elimizdende bir sey gelmiyor, cünkü hic dinlemiyorki söylenenleri.
Artik daha dün istersen bir psikologa gidelim dedim, yardim al. Bunada cok alindi. Oooffff oooffff
Kelin ilaci olsa kendisine sürermis misali yani. Sana yardim edemedim ama Insallah mutlu sona varacak bir karar verirsin.
