Merhaba arkadaşlar.Birkaç aylık uzaktan takibin sonunda bende üye olup,derdimi sizinle paylaşmak
,farklı bakış açılarını görmek istedim.Açılacak pek çok konum varken şu an benim için elzem olan hakkında içimi dökmek ve fikir almak isterim..
Öncelikle biraz kendimden bahsedeyim ; 24 yaşındayım,2 senelik evli,bir çocuk annesiyim.Sağlıkçıyım fakat bu meslekte mutlu olmadığım için şu an dışarıdan farklı bir bölüm okuyorum.Aileme ve eşimin ailesine uzak bir şehirdeyiz.
Derdim maalesef eşimin ailesi.Eşimle arkadaşlarımız aracılığıyla tanıştık,sonrasında aileler,söz,nişan..
Şehir,dil,bölge,hayata bakış özetle çok farklı kültürlerimiz var yani varmış.Evlenirken ortak bir çatı kültür oluşturup,anlayışla ilerlemek,her iki aile dışında yeni bir aile kurduğumuzu idrak edip sorunlarımızı elimizden geldiğince kendimiz çözmek niyetindeydik.Fakat maalesef eşimle ufak uyum problemleri dışında hiçbir sorunum olmamasına rağmen ailesi,bencillikleri ve garip beklentileri,tuhaf küslükleriyle biten 3 senem var..
Eşimin ailesi kız istemede şöyle yapacaz,böyle edecez deyip nişanlılık döneminde oğlumuzu vekil tayin ettik diyerek hiçbir maddi yada manevi destekte bulunmadılar,zorunda değil diyenler oluyor evet belki madden değil ama bir anne baba olarak evladının düğünü,yuvası için destek olunmalı,sürekli çok düşündüklerini söyleyip,insanlara böyle yansıttılar çünkü,eşim nişanlılık döneminde pek çok kez mahzun oldu sanki biz ona gerçek aile olduk,destek olduk..Tabii bilemedim doğru mu ettik..
Eşimi seviyorum güzel bir ahlaka sahip bunda anne babasının muhakkak emeği vardır ama benim gördüğüm genelde olgun,idareci,orta yol bulucu o ailede eşim olmuş,o yüzden nişanda,düğünde,zorlu hamileliğimde aramayan hatta kendi evlatlarından da sadece aranmayı bekleyen kişiler şimdi küçük görümceme onların tabiriyle analık yapmam gerektiğini,kendi memleketimi ve ailemi bir adım geriye atıp onların köyüne,evine taşınmam gerektiğini,kışın sadece bilet al haberini yollayıp uzun uzun bizde kalmak,bitemeyen borçlarımız içinde onların gönüllerini hoş etmek ve her zaman en önemlisi biricik kızlarının (ki aramıza 4 yaş var )burada okuduğu için sorumluluğunu rızam olmasada ana baba hakkı öne sürülerek üzerimize almamız istendi,kızlar bu olaylar çok uzun bende yazmayı seven bir insan olarak kısaltamıyorum hakkınızı helal edin,biraz atlayarak gitmeye çalışayım :)
Velhasıl,ben bu 3 yıl içinde benim ve ailemin hakkının pek çok kez yendiğini gördüm,eşim zamanla anladı hak verdi.
Çoğu şey belki unutulur,konuşulur,hallolurdu fakat ben bir sene önce büyük bir yara aldım ve onlar sadece o yarayı deştiler.Bebeğim hamilelik sürecinde ortaya çıkmayan metabolik bir rahatsızlıkla dünyaya geldi,doğumum da suyumun bitmesi ve kalp atışlarının düşüklüğü sebebiyle acil sezeryan olmuştu normal kontrol günümde yanımda sadece eşim vardı,ailem gelememişti bile..neyse çok şükür o şoku atlatıp eve geldim ama diğer gün oğlum bir kriz geçirdi 2 ay yoğun bakımda kaldı,sonrasında tümör şüphesi ve kriz sonrası hasar riski sıkıntısı imtihanımız oldu ama hamdolsun hepsi geçti,yavrum şu an sağlıklı..Ama kv'nin tek derdi normal doğum yapamamam,yiğeninin bebeği 4 kg doğmuşken benim bebeğimin düşük kiloda olması,özel hastanede doğurmam,bebeğime dede ismi koymamam ha bir de kulağına Muhammed ismini okuduğumuz için bebeğim hasta olmuş bebeğim kriz geçirirken söylemişti bunu..Görümcemin dertleri ise doğum yapan kendisi gibi akşama kadar pijamalarıyla elinde telefon,bilgisayar takılsın,asla ondan bir iş istenmesin,bana sosyal medyada laf soksun,hastane postane işlerini vakitsiz vaktimizden ayırıp biz halledelim,randevu için telefonla konuşmaya utanıyor ama ben iltihap kapmış dikişlerim,sistit,mastit,duygusal çöküş,uykusuzluk halindeyken abisi arabanın benzinini ancak karşılarken,yorgunluktan ve üzüntüden çökmüş halimizi görüp benim evimde gıybetimi yaptılar,yuvama sadece fitne getirdiler,acıma acı eklediler..Olanda hayr var ki eşim bir şeyleri anladı.Tabii değişen bir şey olmadı,yine gelsinler,yine görüş,affet,idare et,beklentileri değişmedi sözde çok gururlu ailenin..kv gittikten sonra tam bir sene oldu bir kere aramadı çocuk ne durumda,doğum sonrası sıkıntın var mı,ihtiyacın var mı yine tek bir şey için arandık kızı alın,kızı bırakın,falan filan..Ve gerçekten ergendir hoşgör tarzı bir görümcem olmadı maalesef kardeşimden fazla idare ettim evime sözde gelemiyor evlendik onuncu gün geldi bir ay kaldı,tatil oldu on gün kaldı mesele şu ki kız memlekette sıkıldığı için gitmek istemiyor,anne baba kendi iletişimsizliklerinden dolayı ergenlik dönemindeki kızla ilgilenmek istemiyor,yani hep bizde kalsa onlar için sıkıntı olmaz kız hem laf kaldırmaz bir prenses,hem baştan savılmaya çalışılan bir fazlalık gibi bazen düşünüyorum yani böyle bir konumdaki çocuk için bütün evlilik hayatımı mahvettiler..neyse ben üzüldüm en başta,sırf bu yüzden analık yapmak gibi derdim olmasada ablalık yaptım ama o bana kv gibi nasihat etmeye,mahremimi araştırmaya,dışarıya aktarmaya,günlerce kalsada hep bir misafir edası ile hizmet bekleyip,avm'lerde gezdirilip,yedirilip,içirilmek istedi ve bir teşekkürü dahi çok görerek sonrasında da 'ne fedakarlık ettin ki sen' olan güzel bir yanıtla anladım emek de hak edene verilmeli,sadece kıymet bilene..
Dört ay önce tüm bu sıkıntıların birikimi,gurbette yalnız bebek büyütmenin yorgunluğu ile huzursuz ve mutsuzdum,eşimin hatırına 10 gün önce yine kardeşini kabul etmiştim lakin gerçekten yüzlerini görmek,seslerini duymak bana bir eziyet haline geldiği için açık ve net onların en baştan vesvese yaptığı o hale geldim 'GELİN BİZİ İSTEMİYOR AMA SİZ MUTLU OLUN YETER OĞLUM,HAFTA SONUDA KARDEŞİNİ AL AMA BAK MUTLAKA,ORTADA MI KALACAK ÇOCUK' tam olarak böyle bir şey yaşadım üzerine gelen 2 sinir krizi sonrası bir buçuk ay ailemin yanına gittim eşimle küs ayrılmadık ama akraba dolduruşları ile boşanma noktasına geldik ne bebeğimi ne beni düşünen olmadı ailemden başka.Sonrasında gayet net konuşup anlaştık şimdilik hiç görüşmeyip ilerleyen senelerde gidişata göre senede sadece bir kez en fazla bir hafta kabul edeceğimi,saygının ortadan kalktığı an gerekli geri dönüşleri yapacağımı eşime söyledim,o ilk kez bu kadar yanımda oldu beni anladı sadece geçen hafta bir sene sonunda kv ile bir saat kadar aynı ortamda bulundum tabii ki hiçbir şey olmamış gibi davrandı,pek konuşmadım,şimdiki durumumuz bayrama kendi ailemin yanına gidiyorum eşimin abisinin düğünü var gitmeyi düşünmüyordum ama başka akrabalarına karşı mahcup olmaması,bebeğimin babasının memleketini,akrabalarını görmesi,yeni bir yuvaya ve eltime karşı gereksiz dedikoduya sebep vermemek ve tabii ki eşimin dolduruşa gelmesini önlemek için sadece düğüne gitmeye karar verdim sizce bu doğru mu öncelikle bu konuda fikir almak isterim :)
İkincisi ise kızlar ben ne kadar iyi,mutlu olmaya çalışsam da fazla duygusalım,hassas ve sanırım kin güden bir yapım var hamdolsun şimdi çekirdek aile olarak daha mutlu,huzurluyuz ama ben ne yapsam o hastane günlerini unutamıyorum.Bazen geceleri ağlıyorum niye böyle oldu,bunca saf temiz niyet nasıl böyle kararmış,öfkeli,gıybet dolu bir dert yumağına,arada kalmış bir koca ve oğul meselesine döndü(bu arada eşimin ailesiyle olan ilişkilerine bizim hududumuz geçilmediği sürece karışmam,eskiden git,ara sor derdim de şimdi sadece karışmama kısmı kaldı).En mutlu anımda bir anda sanki biri benimle konuşuyor olanlar gözümün önüne geliyor,iğneleyici laflar kulaklarımda keşke şöyle cevap verseydim pişmanlıkları,bir sürü boş kuruntu ve ben düşündükçe yoruluyor,kendimle savaştıkça mutsuz oluyorum ve çoğu zaman eşimede yansıyor bu ruh halim.Kızlar ben artık mutlu olmak istiyorum ailemle,bebeğim benim yüzümde hüzün,öfke değil umut,sevinç görsün onun sevinç çığlıkları,kahkahalarına gerçek manada eşlik edeyim,duru bir akılla ona yönelerek onu elimden geldiğinde iyi bir insan olarak yetiştireyim,ben de onunla birlikte yeniden o eski okuyan,yazan,türküleri seven,şiirler ezberleyen,gökyüzüne ve kuşlara ve fesleğenlere tutkun olan kız çocuğu olayım..Gerçekten unutmanın,arkaya atmanın bir yolu var mı?
Sizce bunun için profesyonel bir destek mi lazım,eşim mesleği gereği bunu onun desteği ile kendimin atlatabileceği inancında ama olayın içinde olduğu içinde net bir şey söylemiyor,sizin fikirlerinizi almak istiyorum hanımlar.
Tekrar kusura bakmayın içimi dökmek benim için hep böyle bir şey oluyor,yazdıkça yazıyorum,umarım okuyup yanıt verenler olur,şimdiden teşekkürler.
,farklı bakış açılarını görmek istedim.Açılacak pek çok konum varken şu an benim için elzem olan hakkında içimi dökmek ve fikir almak isterim..
Öncelikle biraz kendimden bahsedeyim ; 24 yaşındayım,2 senelik evli,bir çocuk annesiyim.Sağlıkçıyım fakat bu meslekte mutlu olmadığım için şu an dışarıdan farklı bir bölüm okuyorum.Aileme ve eşimin ailesine uzak bir şehirdeyiz.
Derdim maalesef eşimin ailesi.Eşimle arkadaşlarımız aracılığıyla tanıştık,sonrasında aileler,söz,nişan..
Şehir,dil,bölge,hayata bakış özetle çok farklı kültürlerimiz var yani varmış.Evlenirken ortak bir çatı kültür oluşturup,anlayışla ilerlemek,her iki aile dışında yeni bir aile kurduğumuzu idrak edip sorunlarımızı elimizden geldiğince kendimiz çözmek niyetindeydik.Fakat maalesef eşimle ufak uyum problemleri dışında hiçbir sorunum olmamasına rağmen ailesi,bencillikleri ve garip beklentileri,tuhaf küslükleriyle biten 3 senem var..
Eşimin ailesi kız istemede şöyle yapacaz,böyle edecez deyip nişanlılık döneminde oğlumuzu vekil tayin ettik diyerek hiçbir maddi yada manevi destekte bulunmadılar,zorunda değil diyenler oluyor evet belki madden değil ama bir anne baba olarak evladının düğünü,yuvası için destek olunmalı,sürekli çok düşündüklerini söyleyip,insanlara böyle yansıttılar çünkü,eşim nişanlılık döneminde pek çok kez mahzun oldu sanki biz ona gerçek aile olduk,destek olduk..Tabii bilemedim doğru mu ettik..
Eşimi seviyorum güzel bir ahlaka sahip bunda anne babasının muhakkak emeği vardır ama benim gördüğüm genelde olgun,idareci,orta yol bulucu o ailede eşim olmuş,o yüzden nişanda,düğünde,zorlu hamileliğimde aramayan hatta kendi evlatlarından da sadece aranmayı bekleyen kişiler şimdi küçük görümceme onların tabiriyle analık yapmam gerektiğini,kendi memleketimi ve ailemi bir adım geriye atıp onların köyüne,evine taşınmam gerektiğini,kışın sadece bilet al haberini yollayıp uzun uzun bizde kalmak,bitemeyen borçlarımız içinde onların gönüllerini hoş etmek ve her zaman en önemlisi biricik kızlarının (ki aramıza 4 yaş var )burada okuduğu için sorumluluğunu rızam olmasada ana baba hakkı öne sürülerek üzerimize almamız istendi,kızlar bu olaylar çok uzun bende yazmayı seven bir insan olarak kısaltamıyorum hakkınızı helal edin,biraz atlayarak gitmeye çalışayım :)
Velhasıl,ben bu 3 yıl içinde benim ve ailemin hakkının pek çok kez yendiğini gördüm,eşim zamanla anladı hak verdi.
Çoğu şey belki unutulur,konuşulur,hallolurdu fakat ben bir sene önce büyük bir yara aldım ve onlar sadece o yarayı deştiler.Bebeğim hamilelik sürecinde ortaya çıkmayan metabolik bir rahatsızlıkla dünyaya geldi,doğumum da suyumun bitmesi ve kalp atışlarının düşüklüğü sebebiyle acil sezeryan olmuştu normal kontrol günümde yanımda sadece eşim vardı,ailem gelememişti bile..neyse çok şükür o şoku atlatıp eve geldim ama diğer gün oğlum bir kriz geçirdi 2 ay yoğun bakımda kaldı,sonrasında tümör şüphesi ve kriz sonrası hasar riski sıkıntısı imtihanımız oldu ama hamdolsun hepsi geçti,yavrum şu an sağlıklı..Ama kv'nin tek derdi normal doğum yapamamam,yiğeninin bebeği 4 kg doğmuşken benim bebeğimin düşük kiloda olması,özel hastanede doğurmam,bebeğime dede ismi koymamam ha bir de kulağına Muhammed ismini okuduğumuz için bebeğim hasta olmuş bebeğim kriz geçirirken söylemişti bunu..Görümcemin dertleri ise doğum yapan kendisi gibi akşama kadar pijamalarıyla elinde telefon,bilgisayar takılsın,asla ondan bir iş istenmesin,bana sosyal medyada laf soksun,hastane postane işlerini vakitsiz vaktimizden ayırıp biz halledelim,randevu için telefonla konuşmaya utanıyor ama ben iltihap kapmış dikişlerim,sistit,mastit,duygusal çöküş,uykusuzluk halindeyken abisi arabanın benzinini ancak karşılarken,yorgunluktan ve üzüntüden çökmüş halimizi görüp benim evimde gıybetimi yaptılar,yuvama sadece fitne getirdiler,acıma acı eklediler..Olanda hayr var ki eşim bir şeyleri anladı.Tabii değişen bir şey olmadı,yine gelsinler,yine görüş,affet,idare et,beklentileri değişmedi sözde çok gururlu ailenin..kv gittikten sonra tam bir sene oldu bir kere aramadı çocuk ne durumda,doğum sonrası sıkıntın var mı,ihtiyacın var mı yine tek bir şey için arandık kızı alın,kızı bırakın,falan filan..Ve gerçekten ergendir hoşgör tarzı bir görümcem olmadı maalesef kardeşimden fazla idare ettim evime sözde gelemiyor evlendik onuncu gün geldi bir ay kaldı,tatil oldu on gün kaldı mesele şu ki kız memlekette sıkıldığı için gitmek istemiyor,anne baba kendi iletişimsizliklerinden dolayı ergenlik dönemindeki kızla ilgilenmek istemiyor,yani hep bizde kalsa onlar için sıkıntı olmaz kız hem laf kaldırmaz bir prenses,hem baştan savılmaya çalışılan bir fazlalık gibi bazen düşünüyorum yani böyle bir konumdaki çocuk için bütün evlilik hayatımı mahvettiler..neyse ben üzüldüm en başta,sırf bu yüzden analık yapmak gibi derdim olmasada ablalık yaptım ama o bana kv gibi nasihat etmeye,mahremimi araştırmaya,dışarıya aktarmaya,günlerce kalsada hep bir misafir edası ile hizmet bekleyip,avm'lerde gezdirilip,yedirilip,içirilmek istedi ve bir teşekkürü dahi çok görerek sonrasında da 'ne fedakarlık ettin ki sen' olan güzel bir yanıtla anladım emek de hak edene verilmeli,sadece kıymet bilene..
Dört ay önce tüm bu sıkıntıların birikimi,gurbette yalnız bebek büyütmenin yorgunluğu ile huzursuz ve mutsuzdum,eşimin hatırına 10 gün önce yine kardeşini kabul etmiştim lakin gerçekten yüzlerini görmek,seslerini duymak bana bir eziyet haline geldiği için açık ve net onların en baştan vesvese yaptığı o hale geldim 'GELİN BİZİ İSTEMİYOR AMA SİZ MUTLU OLUN YETER OĞLUM,HAFTA SONUDA KARDEŞİNİ AL AMA BAK MUTLAKA,ORTADA MI KALACAK ÇOCUK' tam olarak böyle bir şey yaşadım üzerine gelen 2 sinir krizi sonrası bir buçuk ay ailemin yanına gittim eşimle küs ayrılmadık ama akraba dolduruşları ile boşanma noktasına geldik ne bebeğimi ne beni düşünen olmadı ailemden başka.Sonrasında gayet net konuşup anlaştık şimdilik hiç görüşmeyip ilerleyen senelerde gidişata göre senede sadece bir kez en fazla bir hafta kabul edeceğimi,saygının ortadan kalktığı an gerekli geri dönüşleri yapacağımı eşime söyledim,o ilk kez bu kadar yanımda oldu beni anladı sadece geçen hafta bir sene sonunda kv ile bir saat kadar aynı ortamda bulundum tabii ki hiçbir şey olmamış gibi davrandı,pek konuşmadım,şimdiki durumumuz bayrama kendi ailemin yanına gidiyorum eşimin abisinin düğünü var gitmeyi düşünmüyordum ama başka akrabalarına karşı mahcup olmaması,bebeğimin babasının memleketini,akrabalarını görmesi,yeni bir yuvaya ve eltime karşı gereksiz dedikoduya sebep vermemek ve tabii ki eşimin dolduruşa gelmesini önlemek için sadece düğüne gitmeye karar verdim sizce bu doğru mu öncelikle bu konuda fikir almak isterim :)
İkincisi ise kızlar ben ne kadar iyi,mutlu olmaya çalışsam da fazla duygusalım,hassas ve sanırım kin güden bir yapım var hamdolsun şimdi çekirdek aile olarak daha mutlu,huzurluyuz ama ben ne yapsam o hastane günlerini unutamıyorum.Bazen geceleri ağlıyorum niye böyle oldu,bunca saf temiz niyet nasıl böyle kararmış,öfkeli,gıybet dolu bir dert yumağına,arada kalmış bir koca ve oğul meselesine döndü(bu arada eşimin ailesiyle olan ilişkilerine bizim hududumuz geçilmediği sürece karışmam,eskiden git,ara sor derdim de şimdi sadece karışmama kısmı kaldı).En mutlu anımda bir anda sanki biri benimle konuşuyor olanlar gözümün önüne geliyor,iğneleyici laflar kulaklarımda keşke şöyle cevap verseydim pişmanlıkları,bir sürü boş kuruntu ve ben düşündükçe yoruluyor,kendimle savaştıkça mutsuz oluyorum ve çoğu zaman eşimede yansıyor bu ruh halim.Kızlar ben artık mutlu olmak istiyorum ailemle,bebeğim benim yüzümde hüzün,öfke değil umut,sevinç görsün onun sevinç çığlıkları,kahkahalarına gerçek manada eşlik edeyim,duru bir akılla ona yönelerek onu elimden geldiğinde iyi bir insan olarak yetiştireyim,ben de onunla birlikte yeniden o eski okuyan,yazan,türküleri seven,şiirler ezberleyen,gökyüzüne ve kuşlara ve fesleğenlere tutkun olan kız çocuğu olayım..Gerçekten unutmanın,arkaya atmanın bir yolu var mı?
Sizce bunun için profesyonel bir destek mi lazım,eşim mesleği gereği bunu onun desteği ile kendimin atlatabileceği inancında ama olayın içinde olduğu içinde net bir şey söylemiyor,sizin fikirlerinizi almak istiyorum hanımlar.
Tekrar kusura bakmayın içimi dökmek benim için hep böyle bir şey oluyor,yazdıkça yazıyorum,umarım okuyup yanıt verenler olur,şimdiden teşekkürler.
