- 12 Ekim 2015
- 476
- 602
- 103
- 37
- Konu Sahibi Birmelegin_annesi
- #21
Aynen dedigin gibi bende de durum. Sanki birine bi sey olucak gibi. Eve sigamiyorum resmen. Esim markete gider 5 dk gecsin telefon ustune telefon ediyorum gec kaldi diye. Doktorun soyledigi cevreme zarar gelme ihtimalini dusunerek kontrol etmeye onlari kumanda etmeye calisiyormusum. Kayiplardan sonra olabiliyormus. Grip olsan yatarsin bitki cayi icersin ilac icersin gecer. Bu beyin nasil bi seyse tedavisini bulmak ne zor. Ne mutlu sana yol alabilmissiniz. Umarim ben de yol alabilirim.Başın sağolsun yaşadıkların çok zor.depresyonda var gibi sende.anksiyete bozukluğunda hep ailemizi düşünürüz.onlara bişey olacak diye sürekli korkarız,aklımızda felaket senaryoları gezer,onlar üzülmesin diye hep kendimizden ödün veririz.benim tedavim henüz yeni.1.5 aydır ilaç kullanıyorum ama %50 iyileştim.bi sinek ölse saatlerce ağlıyordum.sanki bahane eder gibi.eşim grip olurdu ağlardım sanki kanser oldu.halada
var herşeyi abartma,ailem için kendimden geçme.sakinleştirilmesi gereken senken sen herkesi sankinleştirmişsin.içindeki acıyı yaşayamamışsın.ben babamı 10 yaşındayken kaybettim.vefat ettiğinde öyle şeyleri içime attımki annem anlamasın diye şimdi hepsi ortaya çıkıyor.odama girer ağlardım gizli gizli kalbim sıkışırdı çarpıntı olurdu nefes alamazdım.babasız olduğumu kimse bilmesin diye arkadaş ortamında gerilirdim yalan söylerdim babam var diye.kalbim çarpardı ellerim titredi.doktorlar çocukluğumuza iner ya öyle doğruki.bende geçmişten gelen birikmiş sıkıntılar var.sana demek istediğim şu arkadaşım;asla içine atma!nasıl yasaman gerekiyorsa o duyguyu yaşa acını çek ağla zırla ama içine atma kalbini beynini hasta etme.düşünme yaşa!!kalbini karatma yoksa beynin öyle karışıyorki işin içinden çıkamıyorsun