• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Unutmak...

Başın sağolsun yaşadıkların çok zor.depresyonda var gibi sende.anksiyete bozukluğunda hep ailemizi düşünürüz.onlara bişey olacak diye sürekli korkarız,aklımızda felaket senaryoları gezer,onlar üzülmesin diye hep kendimizden ödün veririz.benim tedavim henüz yeni.1.5 aydır ilaç kullanıyorum ama %50 iyileştim.bi sinek ölse saatlerce ağlıyordum.sanki bahane eder gibi.eşim grip olurdu ağlardım sanki kanser oldu.halada
var herşeyi abartma,ailem için kendimden geçme.sakinleştirilmesi gereken senken sen herkesi sankinleştirmişsin.içindeki acıyı yaşayamamışsın.ben babamı 10 yaşındayken kaybettim.vefat ettiğinde öyle şeyleri içime attımki annem anlamasın diye şimdi hepsi ortaya çıkıyor.odama girer ağlardım gizli gizli kalbim sıkışırdı çarpıntı olurdu nefes alamazdım.babasız olduğumu kimse bilmesin diye arkadaş ortamında gerilirdim yalan söylerdim babam var diye.kalbim çarpardı ellerim titredi.doktorlar çocukluğumuza iner ya öyle doğruki.bende geçmişten gelen birikmiş sıkıntılar var.sana demek istediğim şu arkadaşım;asla içine atma!nasıl yasaman gerekiyorsa o duyguyu yaşa acını çek ağla zırla ama içine atma kalbini beynini hasta etme.düşünme yaşa!!kalbini karatma yoksa beynin öyle karışıyorki işin içinden çıkamıyorsun
Aynen dedigin gibi bende de durum. Sanki birine bi sey olucak gibi. Eve sigamiyorum resmen. Esim markete gider 5 dk gecsin telefon ustune telefon ediyorum gec kaldi diye. Doktorun soyledigi cevreme zarar gelme ihtimalini dusunerek kontrol etmeye onlari kumanda etmeye calisiyormusum. Kayiplardan sonra olabiliyormus. Grip olsan yatarsin bitki cayi icersin ilac icersin gecer. Bu beyin nasil bi seyse tedavisini bulmak ne zor. Ne mutlu sana yol alabilmissiniz. Umarim ben de yol alabilirim.
 
Bu psikolojik bir korunma mekanizması..demek ki çocukluktan itibaren çokta kolay bir hayatınız olmamış..eğer psikolog desteği alırsanız bu mekanizmayı kırıp herseyi olması gerektiği gibi hatırlayıp,hissetmeye başlarsınız..
Yorumun icin tesekkurler. Evet cocukluktan beri pek kolay seyler yasamadim. Hayatimda hep alttan alan, idare eden kisi konumundaydim. Umarim simdiki tedavim sonuc verir.
 
Canım unutmak biz evladını kaybeden anneler için bağışlanan bi nimet. Sen hamileyken kaybettin ben 3 yaşında. İlk zamanlar bende aynı şeyi diyordum ama sonra anladım neden olduğunu.. hayatına devam edebilmen için Allah veriyo o unutmayı.. ben neler neler unuttum bilsen 3 yıldr hala unutuyorum maalesef. Ama artık takmıyorum. Kızımı asla unutmadım sevgisi ateşi içimde ama diğer acı anları hatırlamamak için beyin reset atıyo.
Korkma yıllar geçiyo sevgi aynı.. mezarda hissettiklerin aynı..
Sorgulama hayatına devam et nimet olduğunu düşünerek...
Allah sabır versin..
Allah sana da sabir versin. Melegine obur dunyada kavusmayi nasip etsin insallah. Gercekten cok zormus. Rabbim bi daha yasatmasin. Sanki hic kaybetmemisim.gibi hala ona bi seyler almak istiyorum. Kiyafetlere oyuncaklara bakarken buluyorun bazen kendimi. Gercekten bunu dusununce de tekrar sukrediyorum en buyuk derdim bu unutkanlik olsun diye.
 
bilinç altınız sizi korumak için siliyordur. bir nevi savunma mekanizması. Ancak normal bir durum değil bence bir psikolog desteği almalısınız. Günümüz koşullarında her bireyin buna ihtiyacı var. Kaldı ki sizin gibi zor günler geçirmiş birinin bu desteğe daha çok ihtiyacı var kanımca. Bu arada başınız sağ olsun allah sabır versin.
 
Yorumun icin tesekkurler. Evet cocukluktan beri pek kolay seyler yasamadim. Hayatimda hep alttan alan, idare eden kisi konumundaydim. Umarim simdiki tedavim sonuc verir.

Asla sektirmeden düzenli terapinizi yaparsanız mutlaka sonuc verir.Ben 2 yıllık terapi sonunda bambaşka biri oldum,yeniden doğdum.Ama çok düzelmek istedim ve sürüne sürüne bile olsa düzenli her hafta gittim

Buarada özele girmek istemem ama çocukken taciz falan gibi bir travma yaşamış ve şuan o olayı hatırlamıyor olabilirsiniz
 
Asla sektirmeden düzenli terapinizi yaparsanız mutlaka sonuc verir.Ben 2 yıllık terapi sonunda bambaşka biri oldum,yeniden doğdum.Ama çok düzelmek istedim ve sürüne sürüne bile olsa düzenli her hafta gittim
Bu yas sureci 6 ayla 1 yil arasinda gecmeliymis. Doktor da o yuzden biraz agirdan aliyor bu donemi layikiyla yasamam icin. Ayda bir gidiyorum ben. Esim gemi kaptani. O sefere gittigi zaman tahmin ediyorum ki daha cok ihtiyacim olucak. Sanirim o zaman ben de en azindan 15 gunde giderim diye dusunuyorum.
 
Benzer bir durumu da ben yaşıyorum.
Geçmişe dair çok fazla anım yok. Bazen eski arkadaşlarla bir araya gelip konuşunca onlar anlattıkca onların anısı diye dinlerken içinde kendimin de olduğunu söylüyorlar önce şaşırıyorum. Sonra bir kitapta bir yerde okumuş gibi anımsıyorum ama tekrar unutuyorum.
Hani her evde ufak tefek tartışlamalar olur. Eşime kızıp küstüğüm oluyor. Çok değil yarım saat sonra küsmüştüm ama konu neydi diyorum. Bunu çok fazla yaşıyorum. Eşime çok kızgınım ben sana ama neden kızdığımı hatırlamıyorum diyorum.

Ben bu durumdan şu an için çok rahatsız değilim kimseye kin tutmuyorum. Kafama takmıyorum geçip gidiyor ama ilerisi için endişeleniyorum.
 
aynı durum bende de var. ben bunu iyi birşey sanıyordum. sadece çok zorlayınca ya da mesela burada birinin yazısını okurken, haa evet banada bu olmuştu diye hatırlıyorum.
 
Bu yas sureci 6 ayla 1 yil arasinda gecmeliymis. Doktor da o yuzden biraz agirdan aliyor bu donemi layikiyla yasamam icin. Ayda bir gidiyorum ben. Esim gemi kaptani. O sefere gittigi zaman tahmin ediyorum ki daha cok ihtiyacim olucak. Sanirim o zaman ben de en azindan 15 gunde giderim diye dusunuyorum.

Ne kadar sık gidebilirseniz sizin için o kadar faydalı olur ve o kadar çabuk sonuç alırsınız.terapi zaten en az 1-2 yıllık bir süreç..öyle 6 seansa gittim işe yaramadı gibi birşey sözkonusu olamaz..beyninize ilmek ilmek teknikleri işliyor,mekanizmaları çözüyor ve yerine sağlıklı olanları inşaa etmeye çalışıyorsunuz.dışarıdan gözüktüğü gibi konuşmak değil asla olay.o hastanın gördüğü :)
 
Benzer bir durumu da ben yaşıyorum.
Geçmişe dair çok fazla anım yok. Bazen eski arkadaşlarla bir araya gelip konuşunca onlar anlattıkca onların anısı diye dinlerken içinde kendimin de olduğunu söylüyorlar önce şaşırıyorum. Sonra bir kitapta bir yerde okumuş gibi anımsıyorum ama tekrar unutuyorum.
Hani her evde ufak tefek tartışlamalar olur. Eşime kızıp küstüğüm oluyor. Çok değil yarım saat sonra küsmüştüm ama konu neydi diyorum. Bunu çok fazla yaşıyorum. Eşime çok kızgınım ben sana ama neden kızdığımı hatırlamıyorum diyorum.

Ben bu durumdan şu an için çok rahatsız değilim kimseye kin tutmuyorum. Kafama takmıyorum geçip gidiyor ama ilerisi için endişeleniyorum.
Aynen durum tam da anlattigin gibi. Duygular var ama anilar yok. Kin tutmuyorum. Kolay kolay kimseye kirgin duramiyorum. Esim saskin hala nasil bunlari unutabilirsin diye. Suanlik ben de henuz evi yakmadigim icin, eve hirsiz girmedigi icin mutluyum tabi. Umarim seninkisi benim kadar ilerlemez. Tabi benimkinden daha otesi nasil olur diye korkuyorum ben de :KK43:
 
aynı durum bende de var. ben bunu iyi birşey sanıyordum. sadece çok zorlayınca ya da mesela burada birinin yazısını okurken, haa evet banada bu olmuştu diye hatırlıyorum.

Hayır bu çok kötü birşey.İlerde mutlaka patlak veriyor(en basiti panik atak olabiliyorsunuz içte biriken ve dışarı atılmayan duygular yüzünden).sağlıklı olan duyguları ve olayları bastırmak değil,doğru bir şekilde yaşayıp dışarı atabilmektir.Sürekli bir duygu akışı olmalı yani.siz gömüyorsunuz ama.benim annem bildiğiniz duvar mesela..terapiyle biraz acılıyor
 
Ne kadar sık gidebilirseniz sizin için o kadar faydalı olur ve o kadar çabuk sonuç alırsınız.terapi zaten en az 1-2 yıllık bir süreç..öyle 6 seansa gittim işe yaramadı gibi birşey sözkonusu olamaz..beyninize ilmek ilmek teknikleri işliyor,mekanizmaları çözüyor ve yerine sağlıklı olanları inşaa etmeye çalışıyorsunuz.dışarıdan gözüktüğü gibi konuşmak değil asla olay.o hastanın gördüğü :)
Bana da aslinda basta konusmak rahatlamak gibi gelmisti ama degilmis dogru soyluyosun. Umarim biz de yol aliriz. Hayat daha verimli gecer benim icin de.
 
Hayır bu çok kötü birşey.İlerde mutlaka patlak veriyor(en basiti panik atak olabiliyorsunuz içte biriken ve dışarı atılmayan duygular yüzünden).sağlıklı olan duyguları ve olayları bastırmak değil,doğru bir şekilde yaşayıp dışarı atabilmektir.Sürekli bir duygu akışı olmalı yani.siz gömüyorsunuz ama.benim annem bildiğiniz duvar mesela..terapiyle biraz acılıyor
Ben de basta cevremle paylastim bundan 4 yil kadar once basladi bu durum. Basta kimse onemsemedi. Zor gunler geciriyorsun falan diye. Zor gunler gecip gitmiyor ki. Anladim ki unutsan bile yok sayamiyorsun. Allah annenize de sifa versin.
 
çok ilginç, şaşırdım valla. yaklaşık 6-7 sene önce anksiyete atlattım. bi daha yaşamadım. 2 ay önce düşük yaptım. şimdi iyiyim. aklıma bile gelmiyor. iyiki bu konu açılmış.
 
Cok tesekkur ederim. Noroloji beyin cerrahi ve psikiyatriste gittim. Durumun en mantikli aciklamasi psikiyatristten geldi tabi ki. Antidepresan kullanmaya basladim. Ama onlar zaten daha da rahatlatan ve unutturmaya yonelik ilaclar. Bu defa kizimi da unutucam diye daha buyuk vicdan yapiyorum. Mezarina gittim aglayamadim bile. Bu defa daha kotu hissediyorum kendimi bi gun ya onun sevgisini ozlemini de unutursa beynim diye :KK43:
O zaman ilaclarini degistirmesini iste doktorundan. Fazla etki yapmis gibi gozukuyor. Ama bebegini hic bir ilac unutturamaz korkma. sadece duygularini en yogun yasadigin donemdesin ve ilaclar hafif atlatmani sagliyor. Boyle dusun. Uzme kendini :KK35:
 
Merhabalar bayanlar. Bi cogunuz eminim konu detayini okuyunca ne sanslisin keske ben de yapabilsem diyeceksiniz ama bu durum beni zaman zaman cok uzuyor.
Eski konularimi okuyanlar bilir. 2.5 ay once bebegimi kaybettim. Esimin ailesiyle bazi problemler yasadim vs. Gecmiste de yasadigim problemler var herkes gibi. Ama ben her seyi unutuyorum. Sanki beynim unutmaya programlanmis gibi. Bana soylenenleri, hatiralari, yapilan cok seyi unutuyorum. Sanki hic yasanmamis gibi bi cok ani. Bana anlatiyorlar sen boyle dedin boyle yaptik ya diye. Ama sanki ben hic onlari yasamamisim gibi. Sonra unuttuklarimi dusununce de vicdan azabi cekiyorum benim beynim neden her seyi siliyor diye. Oyle ki arkadaslarimin verdikleri sirlari, bana soylenen iyi ya da kotu seyler, aklimdan hepsi ucup gidiyor. Acaba bunu yasayan var mi aranizda?
Bence gayet normal yaşadıkların, vücudun seni unutmaya programlıyor yaşadığın zorluklardan dolayı.. Bende aynı kişiliğe sahibim.
 
Back
X