çocukluğumda yaşadığım travmalar yüzünden insanlara güvenim yok.
Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.
Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.
Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.
Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.
Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.
Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.
Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.
Ama katiller belli.
Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.
Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.
Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.
Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.
Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.
Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.
Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.
Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.
Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.
Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.
Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.
Ama katiller belli.
Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.
Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.
Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.
Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.