Unutulmayan geçmiş

çocukluğumda yaşadığım travmalar yüzünden insanlara güvenim yok.


Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.

Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.

Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.


Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.

Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.

Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.

Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.

Ama katiller belli.


Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.

Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.

Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.

Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.

havalihavasiz .!.:

çocukluğumda yaşadığım travmalar yüzünden insanlara güvenim yok.


Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.

Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.

Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.


Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.

Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.

Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.

Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.

Ama katiller belli.


Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.

Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.

Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.

Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.

Genişletmek için tıkla...

Yaşadığın hayatın bu psikoloji ile yaşıyor olmanın ne kadar zor oldugunu en iyi sen bilirsin çocukların da böyle bi hayat yaşamasın psikolojileri bozulmasın istiyorsan bundan vazgeçmen gerekir tamam hepimiz korumak isteriz evladımızı ama herşeyin fazlası zarar fazla korumacı olarak sende çocuguna zarar veriyor olabilirsin onun psikolojisini kötü etkilersin ileride genç olacak daha özgür yaşamak isteyecek o zaman ne yapacaksın bence dedigin gibi psikolojik yardım alıp bu durumu azaltmaya çalış haklısın bu devirde kimseye güven olmuyor ama seninki baya takıntıya dönüşmüş kendini de çocugunu da harab etmeden çözersin inşallah bu durumu

Hatice190358 .!.:

Yaşadığın hayatın bu psikoloji ile yaşıyor olmanın ne kadar zor oldugunu en iyi sen bilirsin çocukların da böyle bi hayat yaşamasın psikolojileri bozulmasın istiyorsan bundan vazgeçmen gerekir tamam hepimiz korumak isteriz evladımızı ama herşeyin fazlası zarar fazla korumacı olarak sende çocuguna zarar veriyor olabilirsin onun psikolojisini kötü etkilersin ileride genç olacak daha özgür yaşamak isteyecek o zaman ne yapacaksın bence dedigin gibi psikolojik yardım alıp bu durumu azaltmaya çalış haklısın bu devirde kimseye güven olmuyor ama seninki baya takıntıya dönüşmüş kendini de çocugunu da harab etmeden çözersin inşallah bu durumu

Genişletmek için tıkla...

Ben de dediğinizin farkında olduğum için öyle bir konu açtım

Normal değil sizin yaşadıklarınız . Bence bir psikoloğa

Küçükken benzer şeyleri yaşamış olarak sizi çok iyi anlıyorum. Ben de çocuğum olduğunda ya onu koruyamazsam ya başına bir şey gelirde anlayamazsam diye düşündüğüm çok oluyor. Çocuğum olduğunda nasıl bir psikolojide olurum o yüzden kestiremiyorum.
Ama kendi küçüklüğümden aldığım derslere bakarak sanırım çocuğum olduğunda ; ona kendini savunmayı, ses çıkarmayı. hayır demeyi öğretmekle başlayabilirim. Her zaman ve her koşulda yanında olacağımı bilmesini isterdim.
Çok fazla korumacı olmanında çocuk üzerinde olumsuz etkiler bırakacağını düşünüyorum. Gözetimli bir serbestlikle olaylara ve insanlara nasıl tepki verdiğine bakarak ona göre bir yönlendirme daha doğru olabilir sanki.
Keşke bu düşüncelere ve korkulara hiç gerek kalmasa...

Edıp cansever in bir sözü var gökyüzü gibi birşey bu çocukluk hiçbir yere gitmiyor...yaşadıklarınızı atlatmaniz için psikolojik destek almanız şart hem kendiniz hem çocuğunuz için

Yasadiklariniz zor ama psikolojiniz normal degil. Kiz cocuga hamileyken madem bukadar kotuydu psikolojiniz neden destek almadiniz? Su andada destek almaniz gerekiyor cocuklari bir fanusun icinde buyutemezsiniz onlar icin hic iyi degil. Evet devir kotu ama size dusen onlara kendilerini korumayi, baslarina bisey geldiginde size anlatmayi ogretmek. Herkesten saklayarak gizleyerek yasamak degil

Dahliadivin .!.:

Yasadiklariniz zor ama psikolojiniz normal degil. Kiz cocuga hamileyken madem bukadar kotuydu psikolojiniz neden destek almadiniz? Su andada destek almaniz gerekiyor cocuklari bir fanusun icinde buyutemezsiniz onlar icin hic iyi degil. Evet devir kotu ama size dusen onlara kendilerini korumayi, baslarina bisey geldiginde size anlatmayi ogretmek. Herkesten saklayarak gizleyerek yasamak degil

Genişletmek için tıkla...

O zamanlar psikolojimi normal sanıyordum.
Kimse bilmiyordu içimdeki korkuları.
Bebeğimi kaybettikten sonra önce bir şok etkisi sonra kendime gelmekle başladı iyilesmem.
Zaten gerçek hastalar , hasta olduğu halde bunu kabul etmeyenlerdir.
O zamanlar bebeğimin kayıp acısıni dindirmek için kisa bir psikolojik destek aldım ama bu geçmişten bahsetmedim.
Sadece bebegimi kaybettiğim için çok üzüldüğümü anlattım. Nasıl yenecegimi falan.
O yönde bana yardımcı oldu diğer hamileligim bu destekler dogrultusunda güzel ilerledi. Ve güzel doğum yaptım.
Her şey yolunda görünüyordu ta ki oğlum birileriyle basbasa kalma ihtimali oluncaya dek.
Tekrar korkularım ortaya çıkmaya başladı.
Bu korkularımin çocukluktan geldiğini bile
Belki son zamanlarda çıkan diziler sayesinde farkettim.

Çok üzüldüm yaşadıklarıniza,allah yardımcınız olsun

havalihavasiz .!.:

O zamanlar psikolojimi normal sanıyordum.
Kimse bilmiyordu içimdeki korkuları.
Bebeğimi kaybettikten sonra önce bir şok etkisi sonra kendime gelmekle başladı iyilesmem.
Zaten gerçek hastalar , hasta olduğu halde bunu kabul etmeyenlerdir.
O zamanlar bebeğimin kayıp acısıni dindirmek için kisa bir psikolojik destek aldım ama bu geçmişten bahsetmedim.
Sadece bebegimi kaybettiğim için çok üzüldüğümü anlattım. Nasıl yenecegimi falan.
O yönde bana yardımcı oldu diğer hamileligim bu destekler dogrultusunda güzel ilerledi. Ve güzel doğum yaptım.
Her şey yolunda görünüyordu ta ki oğlum birileriyle basbasa kalma ihtimali oluncaya dek.
Tekrar korkularım ortaya çıkmaya başladı.
Bu korkularımin çocukluktan geldiğini bile
Belki son zamanlarda çıkan diziler sayesinde farkettim.

Genişletmek için tıkla...

Anladim haklısınız ama maddi imkan varsa destek alin. Bilinki asiri korumacilikta cocuklarin uzerinde iyi etki birakmiyor

Bence daha mutlu bir insan, daha sağlıklı bir anne olmak için doktor şart. Destek almalısınız.

Evet dünya kötülüklerle dolu.
Bazen yıllanmış kankamla konusuruz, o beni ben onu çok iyi taniriz.. "şeytanlar aramızda. Insanların yüzüne bakınca içindeki şeytani veyahut meleği görüyorum. Ve bundan korkuyorum. Hiç görmediğin birseye olan korku bir nevi tolere edilebilir ama bu şeytanlar resmen iki ayaklı aramızlalar.. biz ne yapacağız?" Diye..
Bizim zamanımızda da vardı elbet, ama bu denli değildi..
Çocuklara tecavüz edip gömen, kadınları öldürüp, yakip , üstüne beton döken..
Hatta gece izledim haberde, 65 yaşındaki kadına bile tecavüz edip öldüren..
Hayvanlara iskence eden, yine tecavüz edip hayvanın karındaki yavruları öldürüp hayvana eziyet eden..
Ve daha neler.. neler..
Devir ayaklı şeytanların devri.
Ama güçlü olmazsak, gardimizi düşürürsek, onlarla savaşmak yerine korkup bir kenara pusarsak; kaybetmiş oluruz.

Güçlü kalmalıyız.
Uyanık olmalıyız.
Evlatlarımızı tüm tehlikeleri bilen ve onlara karşı dikkatli bireyler olarak yetiştirmeliyiz.
Elimizden gelen en güçlü silah tüm bu kötü insanlara istinaden; bizim iyi çocuklar yetismtirmemiz olacak.
Geleceği belki de bizim yetiştirdiğimiz iyi ve vicdanlı insanlar kurtaracak.

Son cümleleriniz o kadar anlamlı ki.
Doğru diyorsunuz
Mahrem bölgelere hayır adlı makaleler okuyup o tarzda kitaplar alıp çocuklarıma okuyorum.
Çünkü dediğiniz gibi bizim evlatlarımız en azından bilinçli ve güzel yetissinler.

renksizgokkusagi .!.:

Bence daha mutlu bir insan, daha sağlıklı bir anne olmak için doktor şart. Destek almalısınız.

Evet dünya kötülüklerle dolu.
Bazen yıllanmış kankamla konusuruz, o beni ben onu çok iyi taniriz.. "şeytanlar aramızda. Insanların yüzüne bakınca içindeki şeytani veyahut meleği görüyorum. Ve bundan korkuyorum. Hiç görmediğin birseye olan korku bir nevi tolere edilebilir ama bu şeytanlar resmen iki ayaklı aramızlalar.. biz ne yapacağız?" Diye..
Bizim zamanımızda da vardı elbet, ama bu denli değildi..
Çocuklara tecavüz edip gömen, kadınları öldürüp, yakip , üstüne beton döken..
Hatta gece izledim haberde, 65 yaşındaki kadına bile tecavüz edip öldüren..
Hayvanlara iskence eden, yine tecavüz edip hayvanın karındaki yavruları öldürüp hayvana eziyet eden..
Ve daha neler.. neler..
Devir ayaklı şeytanların devri.
Ama güçlü olmazsak, gardimizi düşürürsek, onlarla savaşmak yerine korkup bir kenara pusarsak; kaybetmiş oluruz.

Güçlü kalmalıyız.
Uyanık olmalıyız.
Evlatlarımızı tüm tehlikeleri bilen ve onlara karşı dikkatli bireyler olarak yetiştirmeliyiz.
Elimizden gelen en güçlü silah tüm bu kötü insanlara istinaden; bizim iyi çocuklar yetismtirmemiz olacak.
Geleceği belki de bizim yetiştirdiğimiz iyi ve vicdanlı insanlar kurtaracak.

Genişletmek için tıkla...

havalihavasiz .!.:

çocukluğumda yaşadığım travmalar yüzünden insanlara güvenim yok.


Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.

Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.

Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.


Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.

Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.

Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.

Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.

Ama katiller belli.


Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.

Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.

Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.

Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.

Genişletmek için tıkla...

Lütfen psikolojik destek al. Kaybettiğin bebeğin ömrü o kadar yazmış mevlam . Ahirette şefaatçiniz olcak inşallah. Allah sabırlar versin. Ben hep kız çocuk isterim oldum olasi. İki oğlum var hala kız isterim. Eşim de diyoki bende istiyorum ama kız çocuğunu daha çok korumak lazım. Erkeği de tabiki korucaz ama erkek belli bı yasa gelince kendini korucak. Kız olunca evlense bile kocası nasıl davranio iyi mi kötü mü . Eziyet eden varmı. Hep kollucaz. Bı yandan doğru. Çok çok kötü bı devirde çocuk büyütüyoruz. Rabbim koruyabilmeyi nasip etsin. Onlar bize emanet. Çocukların ilk rehberi biz olucaz. Gücümüz yettiği kadar. Ama gönlümde kız çocuğu var ne yalan soyliyim. Rabbim hayırlısını versin. Çok istiyorum .

havalihavasiz .!.:

çocukluğumda yaşadığım travmalar yüzünden insanlara güvenim yok.


Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz çocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Öyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden döndü . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.

Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenç bir teklifte bulunmuş.

Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.


Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin göğüslerin mi çıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İçlerinde bir canavar gizlerler.

Onlar yüzünden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye düşündüm karnimdakinin kız olduğunu öğrenince.
Sürekli aklıma kötü senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.

Biz çok temiz çocuklardık.
Güler yüzlü naif ve çekingen.
Kimselere zarar vermeden büyüdük.
Ama bize zarar vermeye çalıştılar.
Ama hep ucundan döndük tehlikenin. Su da bir gerçek ki bu olayları yaşayan çok insan var sonu kötü biten.

Bu sapık zihniyet bir nesli çökertti.
Kiz çocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gün ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep ölümü düşünüyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vücudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.

Ama katiller belli.


Şimdi erkek çocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan önce de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak götürdü.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede çok iyi biri çok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha çok üzülür biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir düşünün.

Eee bu çocuk böyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin içinde çocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gönder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İçimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu söylüyorlar.

Düşünüyorum da biz hep susan çocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki çocuklar daha şanslı aileler daha bilinçli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şükür.

Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli çocuk büyütüyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl güvenmeye başladınız okula gönderirken ne düşünerek gönderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gösterici rahatlatıcı olur belki sözleriniz.
Bunun için psikolojik tedavi mutlaka görecem.
Ama ondan önce sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrübeler de insana fayda sağlar.

Genişletmek için tıkla...

Çok güzel ifade etmişsin. Aşamadım ne yazık ki! Ya benim yaşadıklarımı yaşarsa psikolojisine bürününce ağlamaktan kendimi alamıyorum. İki yaşından beri babasıyla yalnız çıkmaya başladı. Gözünü üzerinden ayırma sakın, diyerek gönderiyorum. Kendinizi rahatlatıcı aktiviteler yapın. Yapboz yapın, kitap okuyun... Kafanızı farklı düşüncelere yöneltin. Yoksa hayat çekilmez oluyor.

Buraya yazınca bir nebze de olsa rahatladım.
Ilgilenen anlamaya çalışan değerli yorumlar için teşekkür ediyorum.

Mune konumu kapatabilir misiniz?

Küçükken bir taciz yaşadınız mi anlamadım. Bir travma yaşamamışsınız sanki belli bir olay göremediğim için. Diğer türlü pis şeyleri küçükken pek çok kişi yaşamıştır emin olun, hani kıyısından dönülen. Çocuk aklı ama zehir gibi aslında, çözüyor hemen durumu ve uzaklaşıyor.

ben mesela annelerin bir tanıdığına hiç gitmek istemezdim, gitsem de annelerin yanından çıkmazdım. Çünkü o evdeki ergen türlü terbiyesizlikler göstermek istedi bana ayrı, erkek kardeşime ayrı. Ya da minibüse bindiğimde yaşadığım bir şeye karşın toplu iğne batırarak kurtulmam..

dediğiniz gibi aileler de daha bilinçli artık bu konularda. Ben aileme anlatmaya çalışmıştım çocuk aklımla ama takan olmadı. Biz de kendimizi koruduk artık

Pek çoK kişi yaşamıştır bunları ama travma haline getirmeye gerek yok. Spesifik ve sürekli bir taciz Varsa, o zaman ona özel bir tedavi gerekir.

ama sizdeki artık normal kaygı boyutunu aşmış. Hamileliğinize kadar etkilemiş.

dikkatli olmamız gerek ama bu demek değil ki etrafımızdaki herkes sapık. Dikkatli ama konforlu bir hayat yaşamak önemli olan.

ben oğlumu ergen yaşta çocuklarla yalnız başına bırakmadım mesela, bize arkadaşı geldiğinde de hep oynattım ama kapılarını açık bırakarak. Okulunu, arkadaşını, sohbetlerini takip ettim ama takıntı haline getirmeden, kaygılanmadan.

kimsenin yanında soyunmaz, giyinmez. Annelik sorumluluğu bu. Ama Dedesiyle dışarı da gönderdim, amcasıyla yemeğe de. Dayısının evinde de kaldı.

cinselliği hiç tabu haline getirmemek gerek çocukla. Öyle ki size rahat anlatabilsin. Bunların normal ama özel şeyler olduğunu kavrasın.

bence bunun İçin bir destek alın siz. Psikolojiniz fazla etkilenmiş bu konuda. Rahatlatacaktır inşallah.