Nerden baslasam bilmiyorum 6 yillik bir iliskim var. Birbirimizi cok seviyoruz ama benim bazi sorunlarim var ona guveniyorum ama guvenmek icimden gelmiyor surekli bir beni aldatiyo hissi beni sevmiyor hissi var bunu onunla paylasiyorum konusunca bu susunduklerimin yanlis oldugu kanaatine variyorum. Bu hisselrrimde ysadiklarimiz. Sanairim on planda hayattaki ilk onceligi ben degilim yegeni ailesi bilgisaya oyunlari ama ona sorsam benim senden baska onceligim yok . ablasi esinden bosanmis ayni evde yasiyorlar o istnbul ben konyadayim bir yegeni var onu cok seviyor bunda sikintimiz yok ama bu co uk daha 8 yasinda. Ben istnbula gidince bana yapmadigi eziyet kalmiyor bildiginiz kucuk bir seytan :)ben bundan sikayet ettigimde de sen benim yigenimi ailemi sevmiyosun diyor. Annesine gelince hepsini seviyorum onlarda beni oyle ama surekli beni annesiyle kiyaslama cabalari icinde annem varken sen kimsin havasinda beni hic onlardan onde tutmuyo cok anneci ben bundan cok sikiliyorum (babasiyla annesi ayni evin tek oglu ) surekli kendimi onun ic degersiz hissediyorum hep ikinci plandayim. Evlilik konusu acikdiginda annemlsiyle oturmal istedi ben istemedim cunku simdi boyle uzuluyorum burun omur ne olur diye dusundum sonra kararimi degistirdim o mutlu olcaksa kendi evimde bir omur yabanci gibi yasarim dedim .bu seferde ablasi ve yigeninide araya sokuyor istemedigimi belli ettikce ustume geliyor yine ayni laflar sen ben ailemi istemiyosun gibi.biz yalniz basimizayken cok mutluyuz huzurluyuz ama yigeni yuzunden 5 dk yalniz bile kalamiyoruz yanyanayi gectim telfonda bile konusurken araya girip duruyo simarik buyutulmus artik kafayi yemek uzereyim