ben bir derdimi anlatmak istiyorum.ben hep insanlarla güzel ilişkilerim olsun istedim.ama olmadı.bunun aksine hep incittiler beni,kalbimi kırdılar,dışladılar.problemi kendimde aradım,bu benim özgüvenimi sarstı.çok istiyorum sevmeyi sevilmeyi.ama kasıtlı ve kasıtsız çok incitildim.ve bunu çoğu defa söyleyemedim.çünkü söylemem onları ilgilendirmeyecekti.çünkü onlara göre ben değersizim.ama ben bir insanım.hem de iyi yürekli.
bunların sonucunda psikolojim de bozuldu.ilaç kullanıyorum ama iyileşemiyorum.çünkü her iletişim girişimimde inciniyorum.bu benim iyileşmemi engelliyor.insanlar bana "çok endişelisin insanları korkutuyosun"diyolar.ama ben durduk yere endişeli biri olmadım.yalnızlığın getirdiği bişey bu zaten.yalnız olduğum için endişeliyim,endişeli olduğum için yalnızım.
şimdi ünv e başlayacağım.zerre hevesim,sevincim yok.orda da aynı şeyler yaşanacak bu yaşıma gelene kadar olduğu gibi.ama inanın hak eden biri değilim.
sahip olduğum bir ailem var.bu iyi evet ama arkadaşın yeri ayrı,sevgilinin yeri ayrı,ailenin yeri ayrı.ben böyle düşünüyorum.mesela üniversiteye başladığımda günde sekiz saat haftada dört gün onlarla aynı sınıfta duracağım.o vakitlerde kimseyle konuşamayınca"ailem var"gibi bir teselli çok saçma bence.zaten onlar olmasa intihar ederdim.
Bu aralar böyle konular oldukça fazla.
Bence karşındaki sana değersiz davranmıyor, sen kendine değer vermediğini hissettiriyorsun.
Duygusal birisin belli ki, bu çok güzel bir şey çünkü ömür boyu kendi kendine yetebilecek kadar bile sevgi taşıyorsun.
O kadar büyük ki paylaşmak istiyorsun.
Emin ol içinde sevgi taşımayan insanlar sevgiye ihtiyaç duyarlar, sen sadece taşan sevgini paylaşmak isteyen birisin.
Sen gerçekten şanslısın ve bu seni dayanıklı yapıyor.
Üniversiteye başladığında, uzağa da gittiysen eğer, aklında başka sıkıntılar olacaktır.
Mesela ben hep para hesabı içerisindeydim.
Arkadaşlık ilişkilerine kafamı yorduğum pek söylenemez.
Çünkü ben temeli olan arkadaşlıklara inanmışımdır hep.
15, 13, 7 senelik dostluklarım bitti, hem de çok vefasızca.
Bu kadar seneyi paylaştığımız halde, nasıl böyle saçma bitti diye çok şaşırdım, çok üzüldüm.
Artık çok şey değişti, biz bile fark etmeden değişiyoruz.
Belki de böyle olması gerekiyordur.
Sana tek önerim, düşünme sadece yaşa.