internette gezinirken tesadüfen gördüm burayı. okudum, yanlız olmadığımı görünce mutlu oldum. o yanıp sönen başlıkları görünce oturup ağladım. yapabilenlerin mutluluğunu paylaştığımdan mı yoksa ben niye yapamıyorum diye mi bilmiyorum. ya da ağlama ben de alışkanlık oldu bu illet yüzünden. psikolojim bozuldu sürekli ağlıyorum. şu anda bile ağlamadan yazamıyorum.
ben de 5 aaylık evliyim. ilk gece kendimi kastığımın bile farkında değildim, niye olmadığını anlayamamıştım. yorgun olmammıza bağladık eşimle. denendik denedik yine olmadı. sora birgün çok az oldu, kanamam oldu ve çok fazla ağrı hissettim. ilk sefer acıyordur zaten diye çok umursamadım. sonrakinde acımayacağını düşünerek başladım, ama öyle bir ağrı yaşadım ki bayılacak gibi oldum. o günden sonra da dokundurtmadım kendime. eşim bu süre zarfında beni zorlamadı, anlayışla karşıladı. ama onunda bir sabrı vardı. ona böyle birşey yaşatmaya hakkım yok diye 2-3 ay aradan sonra cesaretimi toplayıp tekrar denedim, ama yine olmadı, yine olmadı. herşeyi normal olan bi erkeğe bunu yaşatmak çok zor. en ufak birşey yüzünden çok ciddi kavga etmeye başladık. ikimizde kavgalarımızın temelinde bunun yattığını biliyoruz. birbirimizden iyice uzaklaşmaya başladık. bu bana çok acı veriyor.
başka birşey düşünemez oldum. çalışırken bile bu aklıma geliyo, ağlamaya başlıyorum. pskolojim çok bozuldu. evliliğimi bitirmek zorunda bile kalabilirim, eşime bunu yaşatmaya hakkım yok. ama onu çok seviyorum.
biraz içimi dökmek istedim. nolur bana da yardım edin. bu ağrlık altında eziliyorum. okumaya çalıştım ama nasıl başardığınızı tekrar yazar mısınız. bu aparat dediğiniz ne, egzersizler nasıl yapılıyor
cabot şimdi okudum hikayeni, bu duyguları inan hepimiz yaşadık
yukarıda da sana yazdım ama,seni biraz cesaretlendirmek için kendimi anlatayım sana
ben bu illeti tam 3,5 sene çektim,sen gene az da olsa bişeyler yapabilmişsin,ben dokundurtmuyodum bile,bacaklarımı kapatıyodum
ilk zamanlarda ben vajinismus olduğumu bile kabullenemdim,hep yadsıdım,kendime yakıştıramadım,herşeyi başaran ben bunu niye başaramıyorum diye kendime yakıştıramıyodum
ve bunun için de hiçbişey yapmadım,benim yerime eşim araştırdı kegel egzersizleri,parmak egzersizleri varmış dedi
ben parmağımı içime niye alayımki ,parmağı alsam penisi zaten alırdım diyodum,birgün nasılsa kendiliğpinde olur diyordum
ama


öyle olmadı,böyle diyerek 2 ,5 seneye yakın geçti
biz de çok tartıştık eşimle,boşanmalar kalktık,hep başka sebeplerdendi ama temel neden buydu en azından benim için
bunu başarabileceğimi aklıma bile getirmiyodum,benim için çok uzak bişeydi bu
sonra bir şekilde eşimin de etkisiyle psikiyatra gittim,ama cnsel işlev bozukluklarıyla ilgili bir bilgisi yoktu,yani en azından uzmanlığı o değildi
antidepresanlar falan verdi,bana egzersizlerden bahsetti,yapmamı söyledi
ama ben yapmadım,inanmıyodum kendime çünkü,bikaç seanstan sonra doktoru da bıraktım
neyse öyle böyle 3,5 sene zaman geçti,ve burayı buldum,okurken okurken herkes başardık diyordu,inanamadım
sonra ben de yazmaya ,sormaya başladım,ve saolsunlar burdaki arkadaşlar sayesinde egzersizlere başladım
ve o gün kendime inanmaya başladım ve o azimle şükürler olsunki 3,5 senelik illeti 3 haftada yendim
yeneli 2 ayı geçti,ve şimdi bebek istiyoruz
sırtımda o kadar kocaman bir yük taşımışımki sana anlatamam,inan şimdi herşey çok daha kolay benim için
onun için canım burdaki herkes senin gibi aynı şeyleri yaşadı
haydi sen de kendini şöyle bi kendini toparla ve başla egzersizlere
eşin de önce kendin için
biz hepimiz normal kadınlarız ve bunu maalesef biraz geç keşfediyoruz