Vicdan azabi..Sanirim böyle böyle tükeneceğim...

Ben oğlumu 4 aylık bıraktım, şuan doğum iznindeyim kızımı da 6 aylık bırakacağım:( Elbette üzülüyorum.
Onlar için çalışıyorum.
Tek tesellim annem yanlarında.
 
İlerde iyi bir okula yollamak istediğinizde napacaksınız? Ben de geçtim bu yollardan. Üzüldüm,niye çalışıyorum ki dedim. Ama şöyle bakınca daha kaliteli zaman geçiriyorum işe gittiğim günlerde. Ayrı kaldık diye kalan zamanı daha planlı ve bebeğimle geçiriyorum. İzindeyken işten, güçten gün bitiyordu.
Annelik vicdanı insanın yakasına yapıştı mı bırakmıyor. Ama birkaç yıla size değil akranlarına ihtiyacı olacak ve ne yazık ki tek maaşla iyi okullara yaklaşılmıyor ülke şartlarında.
 
Adliyede memur olarak işe başladım.26 aylık bi kızım var.Bana aşırı bağlıydı.Lavaboya girsem kapıya vurur ağlar,1 dakika geçse baslar anne anne diye..Annem bakıyor ben işteyken.1 haftadir gidiyorum 1 haft adir anne anne diye beni arıyordu.Bugun hiç sormamış.Bir yandan alıştı dedim sevindim bir yandan beni unuttu artık dedim üzüldüm. Bugün anneme anne demiş benim yanımdayken de diyor.Beynimden vuruldum aşırı üzüldüm.Beni unuttu dedim.Onceden herşeyiyle ilgileniyordum beraber yatıp kalkıyorduk.Uzerimde suçluluk duygusu,vicdan azabı ve anlatamadığım bir sürü şey. Bu yüzden işi bırakmayı bile aklımdan geçirdim.
Çocuğu kaç yaşında bırakırsanız bırakın insan üzülüyor çok normal. Ama bebeği iki aylıkken çalışmak ve hiç tanımadığı insanlara bırakmak zorunda olanlar da var. Bence bunları düşünüp kendinizi teselli etmelisiniz. Sizi çok iyi anlıyorum bu çok zor bir durum ben işe başlamadan günler önce ağlamaya başlamıştım nasıl ayrilicam diye☺️ ama alışıyorsun ve bir süre sonra bakıyorsun ki kafan dağılmış buna ihtiyacin varmış. Benim de oğlum aynıydı annemi annesi gibi görüyordu ama büyüdükçe anlıyor ve şu an en çok bana düşkün . Biraz sabredin alisacaksiniz ve iyi hissedeceksiniz. Bebeginizse bunlarin hiç birini hatırlamayacak bile
 
Adliyede memur olarak işe başladım.26 aylık bi kızım var.Bana aşırı bağlıydı.Lavaboya girsem kapıya vurur ağlar,1 dakika geçse baslar anne anne diye..Annem bakıyor ben işteyken.1 haftadir gidiyorum 1 haft adir anne anne diye beni arıyordu.Bugun hiç sormamış.Bir yandan alıştı dedim sevindim bir yandan beni unuttu artık dedim üzüldüm. Bugün anneme anne demiş benim yanımdayken de diyor.Beynimden vuruldum aşırı üzüldüm.Beni unuttu dedim.Onceden herşeyiyle ilgileniyordum beraber yatıp kalkıyorduk.Uzerimde suçluluk duygusu,vicdan azabı ve anlatamadığım bir sürü şey. Bu yüzden işi bırakmayı bile aklımdan geçirdim.
Abartmayın Allah aşkına bir tek siz çalışmıyorsunuz çoğumuz bırakmak zorundayız birilerine benim kızım da babannesi ananesine anne diyor çünkü benden fazla onları görüyor ama elbette benim yanıma gelince hali tavrı farklılaşıyor küçük de olsa anlıyorlar merak etmeyin.
 
Annemin bir lafi var: inek danasini, yavru anasini bilir.
Merak etmeyin hersey rayina oturur. Isi sakın birakmayin..Hepimiz calisiyoruz. Hepimiz anneyiz. Kimsenin cocugu da annesi calisiyor diye annesini unutmadi. Olur mu oyle sey. Ilk calisan da siz degilsiniz ki. Bu devirde is bulmussunuz, birakilir mi? Dunyanin bin bir turlu hali var. Kizinizin gelecegi icin isinizi birakmayin.
 
Kızımı 4 aylıkken bırakıp çalışmaya gittim mecburen
Yeri geldi suyu bile ben verince değil babası verince içti ama bunlar dönemlik bence üzülmeyin hepimiz yaşıyoruz
Şimdi üç gün sizle kalsa yine size düşer
 
Zamana ihtiyaciniz var.soylemlere kulaginizi kapatin.ah vah diyenlere kendinize aciyin diyin.kendi cocugumu sizden fazla dusunurum .
İmkan dahilinde olsa ben de cocugumla daima olmak isterim
Su an bu durumu degistiremeyecigime gore beni uzmeniz size ne fayda sagliyor..
Cocuk ne anlayacak cok kucuk ama alisacak.Ebeveynlerinden daha gucluler merak etme.
 
Anneniz yakında çocuğunuzu güvenebileceğiniz birine bırakabiliyorsunuz, bence şükredin ve bu kadar dramatize etmeyin durumunuzu.

Çocuğunuzu daha da küçükken tanımadığınız bir bakıcıya bırakmak zorunda olsaydınız şuan bunları düşünüyor olmazdınız mesela.
 
Adliyede memur olarak işe başladım.26 aylık bi kızım var.Bana aşırı bağlıydı.Lavaboya girsem kapıya vurur ağlar,1 dakika geçse baslar anne anne diye..Annem bakıyor ben işteyken.1 haftadir gidiyorum 1 haft adir anne anne diye beni arıyordu.Bugun hiç sormamış.Bir yandan alıştı dedim sevindim bir yandan beni unuttu artık dedim üzüldüm. Bugün anneme anne demiş benim yanımdayken de diyor.Beynimden vuruldum aşırı üzüldüm.Beni unuttu dedim.Onceden herşeyiyle ilgileniyordum beraber yatıp kalkıyorduk.Uzerimde suçluluk duygusu,vicdan azabı ve anlatamadığım bir sürü şey. Bu yüzden işi bırakmayı bile aklımdan geçirdim.
1 sene 2 aylık diyebilirsiniz
Evet anneanne-babaannesine çok bağlananlar da var ama istisnai durum bu
Sonuçta annesi sizsiniz. Dünyada en sevdiği kişi hep siz ve babası olacaksınız. Ben de analık iznindeyim. Devlet memuru olmasam işi bırakırdım, çünkü paraya ihtiyacım yok
İşi sakın ama sakın bırakmayın
 
Bunlar olağan şeyler.
Hemen olur olmaz her şeyde dibe vurmayın yahu.
Genelde çalışan annelerin hepsinin başına gelmiştir bu olay. Çocuk her daim annenize anne diyecek değil. Bir müddet sonra her şey yerine oturacak.
Hemen karalar bağlıyorsunuz. Biraz sakin olun.
Vicdan yapacak bir şey yok ortada.

Çocuklarınızı biraz rahat bırakın.
 
Çalıştığım yerde bir abla vardı bebeğini 3 aylıkken doğum izni bittiği için kayınvalidesine bırakmak zorunda kaldı her işe geldiğinde ağlıyordu çocuğumu bıraktım geldim diye sonra sonra alıştı kayınvalidesi de hep rapor verirdi arayıp uykusuna yatırdım, yemeğini yedirdim, oyun oynuyoruz, altını değiştirdim, sağıp verdiğin sütü içirdim gibi gibi... Çok iyi biriydi gelini üzülüyor diye hep arayıp naptıklarını anlatırdı ama şanslıydı o da öyle bir kayınvalidesi vardı siz de şanslısınız anneniz var üzülmeyin.
 
Bende vicdan azabı çekicem diye işe başlamak istemiyorum ki çocuğumu da sizin gibi anneme bırakamam çünkü iki yeğenime zaten bakıyor bi de benimkini veremem, ama artık rüyalarımda eski çalıştığım günleri görüyorum o kadar özledim ki çalışmayı bi işe yaradığını bilme hissi çok değerli
 
Adliyede memur olarak işe başladım.26 aylık bi kızım var.Bana aşırı bağlıydı.Lavaboya girsem kapıya vurur ağlar,1 dakika geçse baslar anne anne diye..Annem bakıyor ben işteyken.1 haftadir gidiyorum 1 haft adir anne anne diye beni arıyordu.Bugun hiç sormamış.Bir yandan alıştı dedim sevindim bir yandan beni unuttu artık dedim üzüldüm. Bugün anneme anne demiş benim yanımdayken de diyor.Beynimden vuruldum aşırı üzüldüm.Beni unuttu dedim.Onceden herşeyiyle ilgileniyordum beraber yatıp kalkıyorduk.Uzerimde suçluluk duygusu,vicdan azabı ve anlatamadığım bir sürü şey. Bu yüzden işi bırakmayı bile aklımdan geçirdim.
Ben kızımı 3 aylıkken işe bırakıp gittim.Kızımda bana aşırı düşkün rahatla banyoya tuvalete gıremıyorum.Aylardı annem bakıyordu onada anne dıyor kayınvalıdem yenı bakmaya basladı onada demeye basladı.Sanırım cocuklarda şu algı oluyor kım bakıyorsa ona anne dıyolar
 
2 tane oğlu var
iksininde 2 ay 10 günlükken bırakıp işime döndüm
Beni unutmayı bırakın daha sıkı bağlılar
geçirdiğimiz zaman daha kıymetli ve kaliteli
Bazen sorarım büyük oğluma işi bırakayım mı diye bırakma der sen çalış annem der
 
Hepinize tek tek teşekkür ediyorum motive dolu mesajlarınız için.Evet haklisiniz benim durumumda hatta daha zor durum da bir sürü anne var.Normalde çok duygusal bir insan değilim ama söz konusu kızım olunca çok fazla detaylı ve takıntılıyım.Bazilari sırf çocuğunu kendi büyütmek için işi vs bırakıyor onları da duyunca çocuguma haksızlık mı ediyorum acaba diyorum
 
Üzmeyin kendinizi bir süreç bu ablamda çalışırken ben bakıyordum yigenine bana anne diyordu eve gitmemi istemiyordu ama sonucta tum gun onunla ilgileniyordum oynuyordum ister istemez bağlanıyor daha cok küçük sizin kokunuz bile baska onda öyle düşünmeyin
 
Back
X