-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Vicdansiz bir anne miyim?
- Konu Sahibi hanza
- Başlangıç Tarihi
Birbirimize destek verebiliriz
benim 1.5 aylik kizim var belirtigim gibi
ben 30 senelik tembel bir yasamdan sonra ilk defa anne oldum
adapte olma konusunda motivasyonum iyi
ama bazi zamanlar geliyorki iste paylasacak insan ariyor
birbirimizi dinleyip paylasabiliriz motive edebiliriz
unutma her insanin bir sorunu var
her insan ozunde yalnizlik hissediyordur
paylasmaya konusmaya sevmeye sevilmeye ihtiyaci var
hatta belki bos bos oturup sacma sapan seyler izleyip televizyondan
desarj olabiliyor insan fakat bunun yerine
paylasmak ve harekete gecmek sorunu cozmeye niyetlenmek demek
ve aslinda basarmak demek
ama bos bos oturup tembellik yapmak anlik rahatlatir
kendimden bildigim icin yaziyorum bunlari lutfen yanlis anlama
benim 1.5 aylik kizim var belirtigim gibi
ben 30 senelik tembel bir yasamdan sonra ilk defa anne oldum
adapte olma konusunda motivasyonum iyi
ama bazi zamanlar geliyorki iste paylasacak insan ariyor
birbirimizi dinleyip paylasabiliriz motive edebiliriz
unutma her insanin bir sorunu var
her insan ozunde yalnizlik hissediyordur
paylasmaya konusmaya sevmeye sevilmeye ihtiyaci var
hatta belki bos bos oturup sacma sapan seyler izleyip televizyondan
desarj olabiliyor insan fakat bunun yerine
paylasmak ve harekete gecmek sorunu cozmeye niyetlenmek demek
ve aslinda basarmak demek
ama bos bos oturup tembellik yapmak anlik rahatlatir
kendimden bildigim icin yaziyorum bunlari lutfen yanlis anlama
yeniden bebeğinizle ilgilenmeye başladığınıza çok sevindim.Bebekler herşeyi hissediyor.Siz ona nasıl sevgiyle yaklaşıp kucaklarsanız o derece huysuzluğu gider ve sakinleşir.Bakın kendi kendine uyuduğunu söylüyorsunuz ne güzel.İştah için vitamin takviyesi yapabilirsiniz.Böylece gıdalardan alamadığı vitamin ve mineralleri böyle karşılayabilir..Az da yese kalorili yiyecekler verin kio almasına yardımcı olur.İnternette çok güzel kahvaltı tarifleri falan var deneyebilirsiniz mutlaka beğenip yediği şeyler olacaktır.Doktordan randevu almanızda çok iyi olmuş.Umarım bundan sonra bebeğinizle çok mutlu olursunuz.Önümüz bayram çıkın dışarı alışveriş yapın hava alın bebeğinizede iyi gelecektir.Bu sıcak havaları mümkün olduğunca değerlendirin yürüyüş yapın.Parka gidin mesela oralarda karnını doyurabilirsiniz.Açık hava değişik mekan bebeğede farklı gelir.Dışarda daha iyi yiyebilir.Meyve püreleri var organik kendiniz hazırlamaya üşeniyorsanız onlardanda arada tercih edebilirsiniz..Sevgiyle sağlıkla kalın.Bebeğinizde buradan çok çok öpüyorum...
canım nasıl mutlu oldum anlatamam sana...
Yemek konusunda biz de çok problemliyiz ama doktorumuzun da diyetisyenimizinde ortak cümlesi,asla zorlama,asla ağlatarak yedirme,asla yemediği için bebeğine öfkelenme...Çocuklar zor unutuyor,zor güven duyuyor,eğer bebeğinize bir kez azarlayarak yemek yedirirseniz,yemek yerken yemediği için öfkelenirseniz her yemek zamanı aynı öfkeye kapılıyor, tedirgin oluyor yemek istemiyor,benim aşkım daha tabak kaşık sesini duyar duymaz kusmaya başlıyordu ,ağlamaya başlıyordu,çok üzülüyordum ama hatalıydım, anne iç güdülerine kapılarak aç olduğunu zannederek çocuğa zorla yemek yedirmeğe çalışmak bir felaket.yarım yumurtamı yedi yeter,3 kaşıkmı yedi yeter,o zaten yemek zamanı kabuslarından kurtulunca yavaş yavaş güven duymaya başlayacak ve yemek yerken huysuzlanmayacak,emin olabilirsiniz,ama çocuğunuzun güvenini sarsmayın,gülümseyerek konuşun yemese bile sarılın öpün tabağı kaldırın, inanın yüzde yüz işe yarıyor,yediremeyen bir anne olarak çok zorlandım,bide aralarda içirdiğiniz o süt falanda çocuğu tok tutuyor,bende kendime hakim oalmayıp bari süt içsin diyerek çocuğu tıkıyormuşumda farkında değilmişim.:93::93::93:hayattaki en güçlü iç güdü açlık içgüdüsüdür,açsa yemek yer ama ölçüsü bizim istediğimiz kadar olmayabilir endişelenmeyin..
onunla iyi vakit geçirmekte yemek kadar önemlidir,tecrübe ettiklerimi anlatmaya çalıştım sevgiyle kalın,güzel yüreğinizide ferah tutun...
amin Rabbim yavrularımızı bize bağışlasın da şimdi bu diğer satırları yazdın da noldu...
bebeğine adapte olmaya çalışan problemli bir süreçten geçmeye çalışan bir kadın var,niye saldırıyorsunuz..
Bak sen de annymişsin,henüz iki aylıkmış bebeğin,allah uzun ömür versin sana bağışlasın yavrunu ama nolur empati kurmaya çalış,şartlar insanları değişik davranışlara itebiliyor bunu untmadan ön yargısızca yaşa...
Sanırım siyah süt tü ismi kitap ın bir okuyun isterseniz...
Lohusalik depresyonu hafife alınmayacak bir durum kimi kadınlar çok ağır ve uzun geçirebiliyor bunu
Belkide çok yorgun ve yalnizsiniz
Yorumları ve sizi baştan okuyacağım sadece hemen yazmak istedim...
Çalışmak iyi gelirdi size ve iyi bir bakici bulsaniz çocuğun gelişimide iyi olurdu aslında
Lohusalik depresyonu hafife alınmayacak bir durum kimi kadınlar çok ağır ve uzun geçirebiliyor bunu
Belkide çok yorgun ve yalnizsiniz
Yorumları ve sizi baştan okuyacağım sadece hemen yazmak istedim...
Çalışmak iyi gelirdi size ve iyi bir bakici bulsaniz çocuğun gelişimide iyi olurdu aslında
bide beni yazarken görseydiniz:)tekrar tekrar yaşadım o güzel zamanlarımızı
belki kedi annesi olmaya benzemiyordur annelik:)
hanza arkadaşımında bu dönemi çarçabuk atlatması için dua ediyorum..
Anneler !!! çooooook kıymetli bir hediyeye sahipsiniz,her anın tadına varın derim:)
benden bir parçaya bakmak....onun ağlayışına bile kurban olurum:)...Allahım neolur hayırlısıyla banada nasip et.....
belki kedi annesi olmaya benzemiyordur annelik:)
hanza arkadaşımında bu dönemi çarçabuk atlatması için dua ediyorum..
Anneler !!! çooooook kıymetli bir hediyeye sahipsiniz,her anın tadına varın derim:)
benden bir parçaya bakmak....onun ağlayışına bile kurban olurum:)...Allahım neolur hayırlısıyla banada nasip et.....
Cosmo arkadasim yazdiklarini icim isinarak okudum,
iste hayatin kendisi dedim iste sevgi,iste vicdan(konu sahibi -sözlerim sana karsi degil,yani demek istemiyorum sen aksinesin)
Ah ah hayat sevgidir,hayat vicdan ve merhamettir...........
cosmo aglaya aglaya bir hal oldum
bebegimde uyanacak beraber aglariz gayri
madem rahatina duskundun neden cocuk yaptin...yazik degilmi o yavrucaga saatlerce agliyor ve sen kilini kipirdatmiyorsun kusura bakma ama evet bencil ve vicdansizsin cocuguna ozel yemek yapmak bile zoruna gidiyorsa yazik ne diyim insanlar bir suru para dokuyor 1 evlat sahibi olabilmek icin sense elindeki yavrucagin kiymetini bilmiyorsun yazik gunah o cocuga ya bence git bi pskolojik yardim al ve o cocugunada gerekli ilgi ve sevgiyi goster sonra cok pisman olursun...
kadın kendi keyfinden bu halde değil heralde, lohusa depresyonuna girmiş.
Son düzenleme:
evet anliyorum siz gelecegi net gorebiliyorsunuz herhalde kahin felansiniz.
cok cahilce bir yorum yazmissiniz kac yasindasin 17 felan mi?
niyetleri yanlizca allah bilir arkadasim benim icimi allah bilsin yeter sen kendi kendine yorumlarini yapmaya devam et.
bakicimi tutayim gel sen bak desem kesin gelirsin kosa kosa
Kahin falan değilimde bildiğim tek şey var ben dışarda yaralı bir kuş görüp içim acıyosa cocuguma ılgısız bırakmak için sizin gibi ancak 17 yaşında olmak gerekırdı asıl...
Ben sizin niyetinizi bilemem içinizide sadece yazdıklarınıza cevap verdim burda evladını yerden yere vur demıyorum sana farkındasındır dimi çocugunu dusundugum ıcın soyledım.. Bu kadar net bır baslıkta butun elestırılere acık olman gerekırdı...
son olarak hatalarınızı gorup duzelmenız guzel en azından anne oldugunuz aklınıza geldı sevindim.. Ben cocuk baksam kendım dogururdum emın ol.. Ayrıca zoruna nıye gıttıkı o kadar bakıcı tutan var demek kı aglama sesını kaldıramıyorsunuz belkı yardımcı olurdu.. Eğer tekrardan aynı duygulara kapılırsanız bence tutun bunda gocunacak birşey yok..
Kızıyorsun ama ben emınım kı bu sıtede cocuk sahıbı olmak ısteyıp olamayan çok bayan var bence burda sitem etseler onlarada hak vermek gerekır onlarda depresyona gırmıs olabılır sonucta...
Son düzenleme:
- 6 Aralık 2009
- 6.225
- 2.944
- 723
Son mesajınıza göre herşey düzelmiş sanırım, ama siz nasıl anneymişsiniz diyemeyeceğim ben.
Bazı duygularınızın gayet doğal olduğunu düşünüyorum ben.
1.5 aylık oğlum var, açıkçası benzer birçok duyguyu ben de yaşamadım değil.
Ama benim ki alışma evresiydi sanırım, şimdi bebeğimi gün geçtikçe daha çok seviyorum.
Bazen hala sinirlerimin tavan yaptığı zamanlar oluyor, sorumluluk ağır geliyor.
Bu duyguları zaman zaman yaşıyor olmanız bence gayet normal.
10 ay geçmiş , bu durum sürekli oluyorsa, çocuğun bakımını aksatma durumuna gelmişse, çocuğu hiç istememe durumuna gelmişse,
bir yardım almakta fayda var, bu durum tabi ki normal değil.
Buraya konu açmanız bile, bebeğinizi düşündüğünüz ve endişelendiğinizi gösterir bence.
Duygularınızın kalıcı olduğuna inanmıyorum ben, zaman zaman bunalmanız gayet normal.
Allah yardımcınız olsun.
Bazı duygularınızın gayet doğal olduğunu düşünüyorum ben.
1.5 aylık oğlum var, açıkçası benzer birçok duyguyu ben de yaşamadım değil.
Ama benim ki alışma evresiydi sanırım, şimdi bebeğimi gün geçtikçe daha çok seviyorum.
Bazen hala sinirlerimin tavan yaptığı zamanlar oluyor, sorumluluk ağır geliyor.
Bu duyguları zaman zaman yaşıyor olmanız bence gayet normal.
10 ay geçmiş , bu durum sürekli oluyorsa, çocuğun bakımını aksatma durumuna gelmişse, çocuğu hiç istememe durumuna gelmişse,
bir yardım almakta fayda var, bu durum tabi ki normal değil.
Buraya konu açmanız bile, bebeğinizi düşündüğünüz ve endişelendiğinizi gösterir bence.
Duygularınızın kalıcı olduğuna inanmıyorum ben, zaman zaman bunalmanız gayet normal.
Allah yardımcınız olsun.
Son düzenleme:
- 26 Temmuz 2010
- 1.629
- 986
- 248
Küçük meleğin konusunda yaşadığın sıkıntıları okudum. Ama nedense hiç endişelenmedim seninle ya da bebeğinle ilgili olarak. Anladığım kadarıyla sorgulayan, merak eden, araştıran bir yapın var. Böyle insanların çok daha fazla vicdan muhasebesi yaptığına inanırım ben. Endişesizliğim bu yüzden...
Sakın kendine haksızlık etme olur mu? Annelik böyle birşey işte. Hep daha iyisini yapmak istediğin için asla yeterli olduğuna inanamıyorsun. 34 yaşındayım 4.5 yaşında bir oğlum var. Herşeyi, her duyguyu, her gördüğümü irdelemeden yaşayamayan bir kadınım. Oğlum rahmime düştüğünde, tüm hamileliğim boyunca kesinlikle annelik hissi yoktu bende. Hep bunun öğretilmiş bir şey olduğunu düşünmüştüm o yüzden, tamamen abartılmış birşey. Ne zaman gerçekten sevebileceğimi, bunu kendime ne zaman söyleyebileceğimi çok merak ediyordum. Hatta en yakın dostum o kadar üzülüyordu ki bu çocuğun hakkını veremeyeceğim için. Doğum yaptım. Seviyordum evet ama bana anlatılanlar hala abartı gibi geliyordu. Sevgimde bir sorun yoktu da hani bazı kadınlar anneliği bir varoluş biçimi, bir amaç gibi yaşarlar ya, onları anlayamıyordum ve bu yüzden de inanılmaz yetersiz görüyordum sevgimi...
Oğlum büyümeye başladı. Gözlerimin içine içine baktıkça, bana gülümsedikçe yüreğimin hiç görmediğim yerlerini görmeye başladım biliyor musun. Bana o kadar ihtiyacı vardı ki büyümek için! Ben onun herşeyiydim. Benden başka kimse, ama kimse onun her beklentisine, ihtiyacına cevap verebilmek için bu kadar çabalayamazdı. Bu kadar karşılıksız yaklaşamazdı. Dünya üzerindeki hiç kimse! Çünkü o küçücük bebeğe, benim kanım, benim streslerim, benim neşem, benim yediğim içtiğim, benim sütüm, benim kişisel özelliklerim, benim fiziksel özelliklerim bulaşmıştı. O gerçekten de benim bir parçamdı! Beni gerçekten tanımaya, hissetmeye, sevdiğini göstermeye başlamasıyla yüreğimin aslında ne kadar da büyük olduğunu öyle bir anladım ki arkadaşım, inan anneyle evlat arasındaki duyguların, diğer insanlarla kıyasladığında ucunun bucağının olmadığını görebiliyorsun. Hiç kimsenin canının acımasına çocuğununki kadar üzülemiyorsun, annenin babanın bile!
Paylaşımlar ve emek arttıkça sevgin de büyüyor. Sevgi demek bile hafif kalıyor. En büyük tutkun oluyor. Ve asla, hiç bir zaman "ben yeterli bir anneyim" diyemiyorsun, diyemeyeceksin. Böyle birşey bekleme. Çünkü anneler evlatlarına hep çok daha iyisini vermek ister. Ama hayat buna izin vermiyor, sınırlar içinde yaşıyoruz hepimiz...
Yemesini içmesini boşver. Karnı kuru ekmekle de doyar ve sen bir annesin bir şekilde giderirsin açlığını. Ama esas ruhunu aç bırakma. Karnı acıksa zaten, bunu bir şekilde senden istemeyi bilir. Ama sevgi istediğini her zaman anlatamayabilir. O yüzden ruhuna odaklan. Ve büyüdükçe, seninle sözlü iletişime de geçtikçe, onu ne kadar sevdiğini görüp kendine, sınırlarının nasıl o kadar genişleyebildiğine bakıp hayret edeceksin. En zor zamanlarında bile ölmek istemeyeceksin. O sensiz kalmasın diye! Var mı bu kadar duyarlı yaklaştığın, kendi varlığının önüne koyduğun başka bir can? Olamaz...
Biraz daha bekle ama emek vermeye devam ederek. Sonra bu cümlelerden çook daha duygulu olanları kuracaksın. Hele bir sımsıkı sarılıp "anneciğimmm, seni çok seviyorum bennnn" desin...
Sakın kendine haksızlık etme olur mu? Annelik böyle birşey işte. Hep daha iyisini yapmak istediğin için asla yeterli olduğuna inanamıyorsun. 34 yaşındayım 4.5 yaşında bir oğlum var. Herşeyi, her duyguyu, her gördüğümü irdelemeden yaşayamayan bir kadınım. Oğlum rahmime düştüğünde, tüm hamileliğim boyunca kesinlikle annelik hissi yoktu bende. Hep bunun öğretilmiş bir şey olduğunu düşünmüştüm o yüzden, tamamen abartılmış birşey. Ne zaman gerçekten sevebileceğimi, bunu kendime ne zaman söyleyebileceğimi çok merak ediyordum. Hatta en yakın dostum o kadar üzülüyordu ki bu çocuğun hakkını veremeyeceğim için. Doğum yaptım. Seviyordum evet ama bana anlatılanlar hala abartı gibi geliyordu. Sevgimde bir sorun yoktu da hani bazı kadınlar anneliği bir varoluş biçimi, bir amaç gibi yaşarlar ya, onları anlayamıyordum ve bu yüzden de inanılmaz yetersiz görüyordum sevgimi...
Oğlum büyümeye başladı. Gözlerimin içine içine baktıkça, bana gülümsedikçe yüreğimin hiç görmediğim yerlerini görmeye başladım biliyor musun. Bana o kadar ihtiyacı vardı ki büyümek için! Ben onun herşeyiydim. Benden başka kimse, ama kimse onun her beklentisine, ihtiyacına cevap verebilmek için bu kadar çabalayamazdı. Bu kadar karşılıksız yaklaşamazdı. Dünya üzerindeki hiç kimse! Çünkü o küçücük bebeğe, benim kanım, benim streslerim, benim neşem, benim yediğim içtiğim, benim sütüm, benim kişisel özelliklerim, benim fiziksel özelliklerim bulaşmıştı. O gerçekten de benim bir parçamdı! Beni gerçekten tanımaya, hissetmeye, sevdiğini göstermeye başlamasıyla yüreğimin aslında ne kadar da büyük olduğunu öyle bir anladım ki arkadaşım, inan anneyle evlat arasındaki duyguların, diğer insanlarla kıyasladığında ucunun bucağının olmadığını görebiliyorsun. Hiç kimsenin canının acımasına çocuğununki kadar üzülemiyorsun, annenin babanın bile!
Paylaşımlar ve emek arttıkça sevgin de büyüyor. Sevgi demek bile hafif kalıyor. En büyük tutkun oluyor. Ve asla, hiç bir zaman "ben yeterli bir anneyim" diyemiyorsun, diyemeyeceksin. Böyle birşey bekleme. Çünkü anneler evlatlarına hep çok daha iyisini vermek ister. Ama hayat buna izin vermiyor, sınırlar içinde yaşıyoruz hepimiz...
Yemesini içmesini boşver. Karnı kuru ekmekle de doyar ve sen bir annesin bir şekilde giderirsin açlığını. Ama esas ruhunu aç bırakma. Karnı acıksa zaten, bunu bir şekilde senden istemeyi bilir. Ama sevgi istediğini her zaman anlatamayabilir. O yüzden ruhuna odaklan. Ve büyüdükçe, seninle sözlü iletişime de geçtikçe, onu ne kadar sevdiğini görüp kendine, sınırlarının nasıl o kadar genişleyebildiğine bakıp hayret edeceksin. En zor zamanlarında bile ölmek istemeyeceksin. O sensiz kalmasın diye! Var mı bu kadar duyarlı yaklaştığın, kendi varlığının önüne koyduğun başka bir can? Olamaz...
Biraz daha bekle ama emek vermeye devam ederek. Sonra bu cümlelerden çook daha duygulu olanları kuracaksın. Hele bir sımsıkı sarılıp "anneciğimmm, seni çok seviyorum bennnn" desin...
bir annenin bebeğine sevgisi ne kadar temiz, karşılık beklemeden sevilen tek varlık bebekler sanırım. Sende oğlunu ne kadar çok seviyosunki yiyeceği iki lokma bile seni mutlu edebiliyo.zorlamak çözüm değildir karnı aç olsa zaten yer.demekki yediği ona yeterli geliyo. bak sen oğlum yesin diyosun ya bizim annemizde çok yiyosunuz kilo alıyosunuz diye kızıyo.
Ah siz annneler bebekken yemiyoruz diye büyüyünce çok yiyoruz diye kızıyosunuz.
çok yemek yediğinde nazar değdirme bebeğine maşşallah de olur mu tatlı bebeğinle sana ömür boyu huzur sağlık mutluluk diliyorum..Allah nazarlardan korusun ikinizide 
evladın yoksa olunca anlarsın bu durumu.
daha önce söledim ""bekara karı boşamak çok kolaydır""
Konunu eşimle takip ediyordum ve inan okuyunca ikimizinde gözleri doldu.ne kdr sevindim anlatamam. çok mutlu oldum.yemiyorsa sakın zorlama kilosu ayına göre iyiyse yemesin. ne kdr aç kalabilirki zaten. çok yedirip obez yapma çocuğu. çok guzel günler sizi bekliyor unutma. Birdaha arasanda bu zamana gelemicek bebeğin.10 aylık olmıck bidaha suan yaptıklarını yapmıck.
Ona tüm şefkatini ver Sen bir Annesin herseyden önce bebeğin gelir hayatında.sana ihtiyacı var onun. dili olsa anlatır derdini zaten.
Hersey daha iyi olacak ben inanıyorm sen iyi bir annesin.. tadını çıkar bu ayların sonra çok arıcaksın
merhaba konunun tamamını okudum..bence siz vicdansız bir anne değilsiniz.sadece yaşadığınız olaylar sonucu siz farkına varmasanızda büyük bir bunalıma girmişşiniz.sizin kadar olmasada bende doğum yaptığım ilk 2 3 ay benzer duygular yaşadım..çok şükür geçti...bu devrede eşlere çok büyük rol düşüyor...ama çoğu erkek bu sorumluluğun altına girmiyor...anne tek kalıyor..son mesajlarınızı okuyuca çok mutlu oldum..umarım en kısa zamnda herşey düzelir.bebeğinizle mutlu ve güzel günler diliyorum...
size uzun uzun aciklama yapmicam ne istiyorsaniz onu yazin evet belki sizde depresyondasiniz ve baskalarina satasarak bu durumunuzu ortuyorsunuz belli.evet butun elestirelere acik bir platform burasi ama su kadar mesajin icinde hickimse sizin gibi ithamlarda bulunmadi yok duzelmez boyle olmaya devam eder vs... nerden biliyorsun ????oyle bir insan olsaydim size cevap dahi yazmayacaktim ama hayir yaniliyorsun ben bir anneyim ve yapmam gereken herseyi yapicam oglum icin anliyormusun.
benim anne oldugum herzaman aklimdaydi zaten anne oldugum icin actim bu konuyu anne oldugum icin yanlislarimin farkina varmak istedim anne oldugum icin kendimi toparlamam gerektigine inandim anne olmak sizce nedir acaba bide siz anlatin . hani diyoruz ya dogurmakla olunmuyor ona kalirsa bakmaklada anne olunmuyor asil annelik ozunde sevgidir ve ben bu sevgiyi herzaman tasidim ve tasiyorum ogluma faydam olmasada onu herseyden herkesden kendimden bile cok seviyorum.bence annelik budur herdurumda her sartta onu sevebilmektir.
aglama sesini kaldiramadigimida nerden cikardiniz bu onyargilarinizla yaklasmaniz cok sacma!bakici felan tutmuyorum tutmiyacamda cocugumu bugune kadar ben baktiysam bu saatten sonrada bakabilirim.gocundugum felanda yok gerek gormuyorum.
allah isteyen gonulden isteyen herkese versin insallah
cocuk sahibi olamiyorsa gelip de burada cocuk sahibi olmus bir anneyi uzmek anlamina gelmemeli bu.
cocuk sahibi olamiyorsa vardir allahin bir bildigi belkide cevresine daha duyarli olursa en azindan problemi olan bir insana sevgiyle yaklasmayi denese yada elestirisini yaparken dozunda ve yerinde yerli yapsa allah onada bir melek gonderebilir. ama yok aksine davraniyorsan belki allah o insaninda kotu bir anne olacagini bildigi icin vermiyordur hic dusundunuz mu..
onu kucağınıza alın ve gözlerinin içine bakın...
bunu uzunca bi süre yapın..dakikalrca akın gözlerine...
size ne kadar muhtaç olduğunu,sizi ne kadr sevdiğini görecksiniz..
ve eminim gözyaşlarıyla sarılacaksınız ona.....sımsıkı sarılında zaten..
rabbim yardımcınız olsun inş....ilk msjınızda kızmıştım içimden ama..
gayret göstermenize çok sevindim..
kuzunuzu allah bağışlasın
bunu uzunca bi süre yapın..dakikalrca akın gözlerine...
size ne kadar muhtaç olduğunu,sizi ne kadr sevdiğini görecksiniz..
ve eminim gözyaşlarıyla sarılacaksınız ona.....sımsıkı sarılında zaten..
rabbim yardımcınız olsun inş....ilk msjınızda kızmıştım içimden ama..
gayret göstermenize çok sevindim..
kuzunuzu allah bağışlasın
tesekkur ederim canim yok takilmiyorum zaten cunku biliyorum ki ben evladimi cok seviyorum ne olursa olsun ben onun annesiyim .bugun oglumla yuruyuse gittik yuruduk yururken cok dusundum bircokseyi kafamda hayal ettim oglumda arabasinin icinde uyuya kaldi:).
yorgunum bugun....
