canlarım böyle bir konuşma hazırladım...nasıl olmuş sizce...bana bu konuda da yardımcı olursanız çok sevinirim...
Konu ailemle ilgili…
Daha önce sana annemin çalışmadığını söylemiştim ama annem evlendiği ilk yıllardan beri çalışıyor…annem evlere temizliğe gidiyor… maddi durumumuz kötü olduğu için yıllarca kendinden fedakarlık etmiş ve hayatını mahvetmek pahasına sırf bizim için gençliğini,çocukluğunu,kadınlığını yaşayamadan bizi büyütmüş…bunu sana söylemedim.
Bunun aslında birden fazla nedeni var umarım samimiyetime inanırsın
Seninle tanıştığımız ilk zamanlar birbirini hiç tanımayan iki yabancıydık.senin bana daha önce söylediğin gibi hayatıma giren insanların çoğu sahte,samimiyetsiz ve egolarını tatmin etmek için can yakabilen insanlardı ve bende bu ön yargıyla seninde böyle olabileceğini düşünerek hayatımla ilgili çok fazla açıklama yapmadım sana…gerçek seni tanımamda çok zaman aldı ve seni tanıdıktan sonra senin asla bu durumdan dolayı bana karşı olumsuz olmayacağını hatta annemle gurur duyacağını düşündüm ama bu defa da bu durumu kelimelere dökmek bunu senin karşına geçip anlatmak bana zor geldi…bana sonsuz güven duyuyordun ve ben bu güvenini sarsmayı kabul edemedim…zaman hızla akıp gitti.bu durumu kafamda asla konumlayamadım…düşündüm düşünmek istemedim…zaten duygularını açmakta zorlanan biriyim bunu hayatımın diğer zamanlarındaki örneklerden biliyorsun…
Ailemden,annemden asla gocunmadım çünkü bunlar benim gerçeklerim kabul etmeme lüksüm de yok maalesef…sana her zaman söylediğim gibi annem başımın tacıdır,en kıymetlimdir…ailevi durumumdan dolayı kesinlikle utanmadım ne olursa olsun utanmam da…
Seni kırdığımın farkındayım gerçekten çok üzgünüm…Herşey için özür dilerim…
Bu noktadan sonra vereceğin her türlü karara saygı duyacağım…