- 8 Mayıs 2025
- 5
- 0
- 1
- Konu Sahibi aycicegiyolda
- #1
Bu yazıyı, benzer süreçlerden geçen kişiler kendilerini yalnız hissetmesin ve birbirimize destek olabilelim diye paylaşıyorum.
Geçen hafta, 15 haftalık gebeliğimi Trizomi 18 tanısı nedeniyle sonlandırmak zorunda kaldım. Bu süreçte anladım ki birçok kadın benzer şeyler yaşıyor, ancak bu tür konular konuşulmadığı için herkes sessiz kalıyor, içine atıyor.
Bebeğimin hâlâ yaşıyorken hasta olduğunu ve kalbinin kısa bir süre sonra durmak üzere olduğunu öğrenmek benim için çok zordu. Hâlâ yas sürecinin içindeyim; zaman zaman ağlıyorum, zaman zaman yaşadığım vedalaşma sürecini düşününce rahatlıyorum.
Bebeğimi içimde taşırken duygusal vedalaşma sürecimiz başlamıştı; belki de bu yüzden kısa sürede psikolojik olarak biraz toparlanmaya başladım.
Sürece gelecek olursak; bebeğimin kalbi durduktan sonra hastaneye yatırıldım. Bebek büyük olduğu için doktorum kürtaj yerine ilaçla düşük yöntemini önerdi. Bu süreci, daha önce annelik yaşamamış biri olarak, kendimce minik bir doğum provası gibi görmeye çalıştım. Sancılar eşliğinde, doktorumun ve ailemin güçlü desteğiyle bebeğime veda ettim.
Benim için fizyolojik olarak korktuğum kadar acılı bir süreç olmadı; elbette herkesin deneyimi farklıdır, bu yüzden tıbbi açıdan çok detay vermek istemiyorum.
Trizomi 18, gebeliklerde tamamen şans eseri meydana gelen bir hastalık ve hiçbirimizin elinde olmayan bir durum. Bu gerçekle yüzleşmek ve kabullenmek zaman alıyor ama biliyorum ki yalnız değilim.
Bu süreci paylaşmamın nedeni, benzer acıları yaşayan bir kadının bu satırlarda kendini biraz olsun görmesini ve yalnız hissetmemesini sağlamak.
Geçen hafta, 15 haftalık gebeliğimi Trizomi 18 tanısı nedeniyle sonlandırmak zorunda kaldım. Bu süreçte anladım ki birçok kadın benzer şeyler yaşıyor, ancak bu tür konular konuşulmadığı için herkes sessiz kalıyor, içine atıyor.
Bebeğimin hâlâ yaşıyorken hasta olduğunu ve kalbinin kısa bir süre sonra durmak üzere olduğunu öğrenmek benim için çok zordu. Hâlâ yas sürecinin içindeyim; zaman zaman ağlıyorum, zaman zaman yaşadığım vedalaşma sürecini düşününce rahatlıyorum.
Bebeğimi içimde taşırken duygusal vedalaşma sürecimiz başlamıştı; belki de bu yüzden kısa sürede psikolojik olarak biraz toparlanmaya başladım.
Sürece gelecek olursak; bebeğimin kalbi durduktan sonra hastaneye yatırıldım. Bebek büyük olduğu için doktorum kürtaj yerine ilaçla düşük yöntemini önerdi. Bu süreci, daha önce annelik yaşamamış biri olarak, kendimce minik bir doğum provası gibi görmeye çalıştım. Sancılar eşliğinde, doktorumun ve ailemin güçlü desteğiyle bebeğime veda ettim.
Benim için fizyolojik olarak korktuğum kadar acılı bir süreç olmadı; elbette herkesin deneyimi farklıdır, bu yüzden tıbbi açıdan çok detay vermek istemiyorum.
Trizomi 18, gebeliklerde tamamen şans eseri meydana gelen bir hastalık ve hiçbirimizin elinde olmayan bir durum. Bu gerçekle yüzleşmek ve kabullenmek zaman alıyor ama biliyorum ki yalnız değilim.
Bu süreci paylaşmamın nedeni, benzer acıları yaşayan bir kadının bu satırlarda kendini biraz olsun görmesini ve yalnız hissetmemesini sağlamak.
Son düzenleme:
