Kalabalıklar içinde yalnız hissetmek
Kim yaşamadı ki bunu çoğumuz yaşadık, şuan arayıp dertleşebilceğim arkadaşlarım dostlarım var ama içimden bile gelmiyor artık, ağlamaktan gözlerim şişti
İşim var gücüm var sağlığım var bazen diyorum ki nankörlük etme neyin eksik
Sevebilceğim biri olsun istedim hayatımda, oldu da onun sorunları yüzünden bitti belki de beni yeteri kadar sevmemesinden
Bir arayışta da değilim, tanıştırılmak istendiğim kişiler oluyor ama içimden gelmiyor
İçimde bir acı var, neyin acısı tam olarak bilemiyorum
Eksik hissediyorum hasta olduğumda mutlu olduğumda biri olsun istiyorum olmuyor
Bir çocuğum olsun isterdim, onu koklamak sevmek yetiştirmek onunla gülmek isterdim
Belki ilerde olur ama benim şuan bunlara ihtiyacım var, kendi ailemin yanında birgün bile huzurum olmadı, belki kendi çocuğuma huzurlu bir hayat sunabilirdim
Ben belki 3 yıldır bunları istiyorum, bazen diyorumki kısmet işte hayırlısı zamanı gelmemiştir kendimi avutuyorum, bazı geceler çöküyor kalbime böyle yalnızlık
Bazen de diyorum ki ben böyle iyiyim zaten kendimi avuttuğum da çok oluyor ama gel gör ki insana yalnızlık içten içe acı veriyor
Ben sevilmeyecek biri değilim ki, anlayışlıyım sabırlıyım, sakinim, kimseyi kullanmaya çalışmadım, kimsenin maaşına bakıp sevgili olmaya kalkmadım, neden ben böyle oldum
Muhtemelen yarın sabah mutlu uyanacağım elimdekilere şükrederek ama bazı geceler böyle hissetmemek elde değil
Okuyanlara teşekkür ederim
Ağlarken çok bunaldım öyle yazmak istedim sadece