Evet hanımlar. Benim bu aralar korkum bu.
Çocukluğumdan beri kendime yeten kendimle zaman geçiren bir insanDIM. Ne zaman ki mesleğimden dolayı insanların derdini dinlemeye başladım. Bu korku sardı beni. (Şuan çalışmıyorum.)
Çünkü psikolojik sıkıntıların, hayata tutunacak bir şey bulamamanın, içsel sıkıntıların vs genel sebebi olarak yalnızlığı gördüm. Yani yalnız insanlar daha çabuk ölüyor.
Tedavi görenlerin suça bulaşıkların büyük çoğunluğu da yalnız insanlardı. Özellikle çalışan hanımlar da emekli olunca depresyona çok fazlasıyla rastladım. Neden mı? Çünkü insan ihtiyacını geçici olarak çalıştığı ortamdan gideriyorken, günümüz tabiri ile insana ihtiyaç duymuyorken emekli olunca bir bakıyor kimse yok etrafında. Yapayalnız. Depresyona giriyorlar. Hatta emekli olan bir kaç arkadaşım insanı sevmezdim. Ama şimdi deli gibi insan arıyorum dedi. Emekli olup kansere yakalanan da arkadaşım var.
Hatta şuan 70 yaşında olan emekli bir hanım bana dedi ki hastalandım bir kişi bile kapımı çalmadı.
Velhasıl kelam evet şuanda gençliğimle istediğim gibi hayatımı yönlendiriyorum. Fakat yaşlanınca hani ben şöyle yaparım. Yok böyle yaparım demek de bana boş geliyor. Çünkü öyle diyenlerin de hayatını gördüm. Çok zor. Hatta diğerlerinden daha zor. Yaş ilerledikçe öyle olmuyor.
Kalabalıkla yaşayan, çevresi olan, akraba ilişkileri güzel olan insanlara bakıyorum. Gerçekten maddi olarak çok rahat olmasalarda o kadar mutlular ki...
Hatta bir tanesi kanser olmuştu. Çok çabuk atlattı. Çünkü kendisini dinlemedi. Diğer bir tanesi çok zorlu süreçlerden geçti. Öyle böyle değil. Bana dediği tam depresyona girecektim vazgeçtim.
Biraz dağınık yazmış olabilirim. Uykusuzluktan zihnim çok dağınık... Kusura bakmayın. İşte bu sebeplerle yalnız kalmaktan korkuyorum. Doğumlardan sonra bu durum ortaya çıktı.Şuan çocuklarımla vaktim geçiyor. Ya sonrası...
Çocukluğumdan beri kendime yeten kendimle zaman geçiren bir insanDIM. Ne zaman ki mesleğimden dolayı insanların derdini dinlemeye başladım. Bu korku sardı beni. (Şuan çalışmıyorum.)
Çünkü psikolojik sıkıntıların, hayata tutunacak bir şey bulamamanın, içsel sıkıntıların vs genel sebebi olarak yalnızlığı gördüm. Yani yalnız insanlar daha çabuk ölüyor.
Tedavi görenlerin suça bulaşıkların büyük çoğunluğu da yalnız insanlardı. Özellikle çalışan hanımlar da emekli olunca depresyona çok fazlasıyla rastladım. Neden mı? Çünkü insan ihtiyacını geçici olarak çalıştığı ortamdan gideriyorken, günümüz tabiri ile insana ihtiyaç duymuyorken emekli olunca bir bakıyor kimse yok etrafında. Yapayalnız. Depresyona giriyorlar. Hatta emekli olan bir kaç arkadaşım insanı sevmezdim. Ama şimdi deli gibi insan arıyorum dedi. Emekli olup kansere yakalanan da arkadaşım var.
Hatta şuan 70 yaşında olan emekli bir hanım bana dedi ki hastalandım bir kişi bile kapımı çalmadı.
Velhasıl kelam evet şuanda gençliğimle istediğim gibi hayatımı yönlendiriyorum. Fakat yaşlanınca hani ben şöyle yaparım. Yok böyle yaparım demek de bana boş geliyor. Çünkü öyle diyenlerin de hayatını gördüm. Çok zor. Hatta diğerlerinden daha zor. Yaş ilerledikçe öyle olmuyor.
Kalabalıkla yaşayan, çevresi olan, akraba ilişkileri güzel olan insanlara bakıyorum. Gerçekten maddi olarak çok rahat olmasalarda o kadar mutlular ki...
Hatta bir tanesi kanser olmuştu. Çok çabuk atlattı. Çünkü kendisini dinlemedi. Diğer bir tanesi çok zorlu süreçlerden geçti. Öyle böyle değil. Bana dediği tam depresyona girecektim vazgeçtim.
Biraz dağınık yazmış olabilirim. Uykusuzluktan zihnim çok dağınık... Kusura bakmayın. İşte bu sebeplerle yalnız kalmaktan korkuyorum. Doğumlardan sonra bu durum ortaya çıktı.Şuan çocuklarımla vaktim geçiyor. Ya sonrası...