Merhaba arkadaşlar,
kayınvalidemle altlı üstlü oturuyorum. Geçen sene eşini kaybetti ve birkaç aylığına memlekete döndü. Şimdi geri döndü ve döndüğünden beri sürekli yanına iniyoruz ve vakit geçiriyoruz. Bu durumdan şikayetçi olmaya başladım. İnatçı bir yapısı var. Evlenmeden önce okadar hırpaladı ki kendini aynı binada oturmamız için. Aynı mahallede olan dairelere baktığımızda bile ağlar durur “güvendiğim dağlara kar yağdı” diye sızlanırdı. Ben başından beri istemiyordum ama büyük şehir olduğu için üstteki daire çok müsaitti maddi yönden. Kayınvalidem herşeye karışmayı sever biz ama buna pek müsade etmedik. Mobilyayı bile kendi seçmeye çalışırdı, annem babam seçimde pek karışmayınca oda karışamadı. Benimle çok samimi olmak istedi ben ama istemedim çünkü ev meselesi yüzünden çok soğumuştum. Hergün irtibatta olmak istedi ve hergün telde görüsmek istedi. Çatkapı gelmez çok şükür, öyle hizmette beklemez ama ben bu kadar samimiyeti boş buluyorum. Evimizde beğendiği şeylerin aynısını kendiside ister, porselen seti almış evime aynısını kendisinede almış. Almadan önce göster ben begeniyim onaylayım dedigime rağmen almış
bazen başkalarının komşularını, akrabalarını över onların gelinlerinin veya oğullarının yaptıgı iyilikleri anlatır uydurur, ayni şeyleri bizden beklediği için. Bir kulagımdan girer bir kulagımdan çıkar, eskiden daha çok takardım. Kayınbabamla çok tartışırlardı ve bizide karıştırmaya çalışırdı, biz kayınbabama iyi davranınca (ihtiyar, bakıma muhtaç) bize trip atardı. Zaten direk miras peşine düştü ölümünden sonra. Ben mesafemi koymuştum vefattan önce, ilk başta çok arar konuşurdum sırf trip atmasın diye, sonra baktım sıkılıyorum aramaları azalttım. Yanınada haftada bir bazen iki inerdim, oda ayıp olmasın diye. Aslında bana karşı iyidi, bir ara küslügümüz vardı, eşime herşeyi anlatıyormuşum dolduruşa getiriyormuşum tarzında şeyler dedikten sonra arayıp sormadım yani hiç suyuna gitmedim öyle durumlarda. Trip attığında, laf soktuğunda hiç birzaman pof poflamadım. Kayınbabamın ölümünden sonra ve memleketten döndükten sonra tabiki sürekli yanına gider olduk. Hergün yemeği beraber yeriz, arkadaş çevresi yok, sadece biz varız yanında. Öbür iki oğlu uzaktalar, zamanında bilerek uzağa taşınmışlar eltilerimle pek arasıda yok, onlar pek görüsmüyor onunla. Vicdanım el vermiyor kadını yalnız bırakmaya ama göbek bağım varmış gibide sürekli görüşmek istemiyorum. Ben fazla samimiyeti gereksiz buluyorum. Zaten elini versen kolunu koparır. Geçen annemlere gittik eşimle, annesi aramış yemeğe beklemiş galiba, biz annemlerdeyiz deyince telefonu yüzüne kapatmış çoğu şeyi bizden bekler, tatili bile memlekette geçirmemizi ister (yurt dışında kalıyoruz). Biz o memleketteyken ondan habersiz yaptık tatillerimizi yoksa büyük kavgalar çıkardı (coronadan ve vefattan önce tabiki). Kaynım iki gün memlekette yanında durup tatil yerine gidince eve almamış daha, 4 çoçukla gecenin bir vakti otel ayarlamışlar dönüşlerinde. Yani gel gitleri var anlayacağınız... bende vicdan yapıyorum haliyle yapayalnız diye...
kayınvalidemle altlı üstlü oturuyorum. Geçen sene eşini kaybetti ve birkaç aylığına memlekete döndü. Şimdi geri döndü ve döndüğünden beri sürekli yanına iniyoruz ve vakit geçiriyoruz. Bu durumdan şikayetçi olmaya başladım. İnatçı bir yapısı var. Evlenmeden önce okadar hırpaladı ki kendini aynı binada oturmamız için. Aynı mahallede olan dairelere baktığımızda bile ağlar durur “güvendiğim dağlara kar yağdı” diye sızlanırdı. Ben başından beri istemiyordum ama büyük şehir olduğu için üstteki daire çok müsaitti maddi yönden. Kayınvalidem herşeye karışmayı sever biz ama buna pek müsade etmedik. Mobilyayı bile kendi seçmeye çalışırdı, annem babam seçimde pek karışmayınca oda karışamadı. Benimle çok samimi olmak istedi ben ama istemedim çünkü ev meselesi yüzünden çok soğumuştum. Hergün irtibatta olmak istedi ve hergün telde görüsmek istedi. Çatkapı gelmez çok şükür, öyle hizmette beklemez ama ben bu kadar samimiyeti boş buluyorum. Evimizde beğendiği şeylerin aynısını kendiside ister, porselen seti almış evime aynısını kendisinede almış. Almadan önce göster ben begeniyim onaylayım dedigime rağmen almış
bazen başkalarının komşularını, akrabalarını över onların gelinlerinin veya oğullarının yaptıgı iyilikleri anlatır uydurur, ayni şeyleri bizden beklediği için. Bir kulagımdan girer bir kulagımdan çıkar, eskiden daha çok takardım. Kayınbabamla çok tartışırlardı ve bizide karıştırmaya çalışırdı, biz kayınbabama iyi davranınca (ihtiyar, bakıma muhtaç) bize trip atardı. Zaten direk miras peşine düştü ölümünden sonra. Ben mesafemi koymuştum vefattan önce, ilk başta çok arar konuşurdum sırf trip atmasın diye, sonra baktım sıkılıyorum aramaları azalttım. Yanınada haftada bir bazen iki inerdim, oda ayıp olmasın diye. Aslında bana karşı iyidi, bir ara küslügümüz vardı, eşime herşeyi anlatıyormuşum dolduruşa getiriyormuşum tarzında şeyler dedikten sonra arayıp sormadım yani hiç suyuna gitmedim öyle durumlarda. Trip attığında, laf soktuğunda hiç birzaman pof poflamadım. Kayınbabamın ölümünden sonra ve memleketten döndükten sonra tabiki sürekli yanına gider olduk. Hergün yemeği beraber yeriz, arkadaş çevresi yok, sadece biz varız yanında. Öbür iki oğlu uzaktalar, zamanında bilerek uzağa taşınmışlar eltilerimle pek arasıda yok, onlar pek görüsmüyor onunla. Vicdanım el vermiyor kadını yalnız bırakmaya ama göbek bağım varmış gibide sürekli görüşmek istemiyorum. Ben fazla samimiyeti gereksiz buluyorum. Zaten elini versen kolunu koparır. Geçen annemlere gittik eşimle, annesi aramış yemeğe beklemiş galiba, biz annemlerdeyiz deyince telefonu yüzüne kapatmış çoğu şeyi bizden bekler, tatili bile memlekette geçirmemizi ister (yurt dışında kalıyoruz). Biz o memleketteyken ondan habersiz yaptık tatillerimizi yoksa büyük kavgalar çıkardı (coronadan ve vefattan önce tabiki). Kaynım iki gün memlekette yanında durup tatil yerine gidince eve almamış daha, 4 çoçukla gecenin bir vakti otel ayarlamışlar dönüşlerinde. Yani gel gitleri var anlayacağınız... bende vicdan yapıyorum haliyle yapayalnız diye...
