Arkadaşlarınız olacak mutlaka. Biz birbirimize bu konularda çok destek olduk. Ayni evi paylaşmadık ama birbirimizde çok kaldık, getirdik götürdük. Ailesi geldiğinde onlarla ilgilendik. Hastayken beni işyerindeki oda arkadaşım acile götürdü. Taşınırken birbirimize yardım ettik. Birbirimize yemek yapıp verdik. Memleketten gelenleri paylaştık. Parasız kalınca da kısa süreliğine alınır arkadaştan ne olacak. Üstelik avans hesabınız olur mutlaka, onu kullanırsınız zaten.Sadece hasta düşsem ya da parasız kalsam ne yapacağım korkusu var
Şekerim o bazı evlilerin evinde de öyle :) Yaşayacak kadar temizim artık :)Yalnız yaşamak kadar güzel bir şey var mı ? Evi b..götürüyor mesela şu an ama ben kk de konulara yorum yapıyorum
İstanbula atanma ihtimalimiz var ondan dolayı son seçenek pek mümkün görünmüyorGelsinler ama yerleşmesinler bence. Tek başına hayatını idame ettirmeyi, sorunları çözmeyi tecrübe edersiniz. Özgüveniniz artar böylece. Farklı bir problemle karşılaştığınız zaman afallamak yerine çözümün nasıl olabileceğiyle ilgili fikirleriniz olur. Hangi sorun için hangi kuruma gidilir, hangi birim ilgilenir, dışarıda nasıl iş yaptırılır bilginiz olur. Kendi ayakları üzerinde durmak sadece para kazanmak değil bence. Bir de tavsiyem mümkünse ev arkadaşı edinmeyin. Masraflı olacaktır ama huzurlu olur.
Ya kimseye karşı sorumluluğun olmaması çok güzel benceŞekerim o bazı evlilerin evinde de öyle :) Yaşayacak kadar temizim artık :)
Neden parasız kalasın ki zaten atanıp gideceksin. Önce evinin kirasını ayır bir köşeye,sonra kendine biraz harçlık ayır. Kalan parayıda at bir köşeye elleme,biriksin. Eline ayırdığın paranın yetmediği ya da ekstradan bir durum çıkarsa onu kullanırsın. Ben hep öyle yapardım çok şükür parasız kalmadım. Zamanla paranı idare etmeyide öğrenirsin.Sadece hasta düşsem ya da parasız kalsam ne yapacağım korkusu var
Kesinlikle öyle. Ben hala bocalıyorum hayatımı eşim ve çocuklarıma uydururken. Bekarlığın bu konudaki özgürlüğü bambaşka. Tadını çıkar arkadaşım :)Ya kimseye karşı sorumluluğun olmaması çok güzel bence
Memur olmazsam tanıdık birinin şirketinde çalışma durumum olabilir o da özel sektörNeden parasız kalasın ki zaten atanıp gideceksin. Önce evinin kirasını ayır bir köşeye,sonra kendine biraz harçlık ayır. Kalan parayıda at bir köşeye elleme,biriksin. Eline ayırdığın paranın yetmediği ya da ekstradan bir durum çıkarsa onu kullanırsın. Ben hep öyle yapardım çok şükür parasız kalmadım. Zamanla paranı idare etmeyide öğrenirsin.
E olsun sonuç olarak çalışacaksın,maaşın olacak.Memur olmazsam tanıdık birinin şirketinde çalışma durumum olabilir o da özel sektör
Bekarken 10 yıl yalnız yaşadım, alışınca harika bir şey,sonra zaten biriyle yaşamak zor geliyor.Onleminizi aldıktan sonra başınıza bir şey gelmez.Ben İstanbul'da da yaşadım 5.5 yılını..Evi cadde üstünde tuttum, kapıyı her taraftan kilitledim hırsızlık,taciz vs bişey yaşamadım.Ben 26 yaşındayım ve evde yapayalnız yaşamaktan korkuyorum, sınavlara girdim ve ileride kendi alanımda atanma durumum olursa ya da şehir dışında uygun bir iş bulursam yalnız yaşayacağım, evlilik durumum da yok ailemde yalnızlar, başıma bir şey gelse kimi arayacağım diye korkuyorum, insan sohbet edecek insanda arıyor, bu durumun üstesinden nasıl geliyorsunuz bana tavsiye verebilir misiniz?
yurt dışında ki yalnızlık versiyonu. Sadece eşim var oda işteyken tele bakmaktan aciz. Ölüm tehlikem olsa kurtulmam imkansız. Allaha emanetiz. Hafaza meleklerimden baska kimsem yok. Korkuyor muyum hayır. Rabbim bir bela yazdıysa kalabalıkkende gelir.Ben 26 yaşındayım ve evde yapayalnız yaşamaktan korkuyorum, sınavlara girdim ve ileride kendi alanımda atanma durumum olursa ya da şehir dışında uygun bir iş bulursam yalnız yaşayacağım, evlilik durumum da yok ailemde yalnızlar, başıma bir şey gelse kimi arayacağım diye korkuyorum, insan sohbet edecek insanda arıyor, bu durumun üstesinden nasıl geliyorsunuz bana tavsiye verebilir misiniz?
4 yıl yalnız yaşadım, çok keyifliydi. Gittiğiniz yerde kafa dengi arkadaşlar oluyor onlarla takılıp takılıp eve kafa dinlemeye geliyorsunuz. Çok güzeldi o günler çoookkkBen 26 yaşındayım ve evde yapayalnız yaşamaktan korkuyorum, sınavlara girdim ve ileride kendi alanımda atanma durumum olursa ya da şehir dışında uygun bir iş bulursam yalnız yaşayacağım, evlilik durumum da yok ailemde yalnızlar, başıma bir şey gelse kimi arayacağım diye korkuyorum, insan sohbet edecek insanda arıyor, bu durumun üstesinden nasıl geliyorsunuz bana tavsiye verebilir misiniz?
Ben bu yüzden evlenince nasil yapicam diye düşünüyorumSiz yalnız yaşamanın tadını bir alsanız evlenmek bile istemezsiniz :) Kendinize ait bir ev, kendinize ait bir düzen. Ses yok, kalabalık yok. Tamamen size özel bir alan. Bunun keyfi bambaşka. Açıkçası ben evlenip çoluk çocukla kalabalıklaşınca o sessizliği, o özgürlüğü çok aradım. Yalnız kalmaktan da korkmanıza gerek kalmaz. Güvenilir bir apartmandan bir daire tutarsınız. Arkadaşlarınız gelir, siz gidersiniz. Vakit bir şekilde geçer.
En güzeli dubleks bir evde oturmak :) Ayrı katlarda takılmak bana çok iyi geliyor. Eğlenmek, birlikte bir şeyler yapmak çok güzel ama insan kendiyle de yalnız kalmak istiyor. Sürekli dip dibe gına geliyor. Eşim ailesinin yanına bile yalnız gitmek istemeyen bir insan. Ben iznimi alır giderim mesela ailemin yanına. Evden, ondan uzaklaşmak iyi gelir. O da gitse birkaç ayda 3, 5 gün süper olacak :) Haftasonları da gitsin eşiniz mümkünse birkaç saatliğine. Halı sahaya mı gider, arkadaşlarıyla yemeğe mi çıkar artık ne yaparsa. Ama bebek olursa biraz sıkıntı işte. Onu gönderemiyorsunuz :) Ben annelikten de az bunalmadım maalesef. Babalarıyla parka yolladım, alışverişe yolladım biraz büyüyünce. Yalnız ben hala evliliğe uygun bir insan olmadığımı düşünüyorum. Evime, aileme çok düşkünüm. Ama sürekli onları düşünmek, onlara bağlı yaşamak, yaptığım bir planı bozmak zorunda kalmak, sorumluluk almak can sıkıcı oluyor, istediğim saatte uyuma uyanma özgürlüğüm bile kalmıyor. Arabada keyfe gelip şarkı dinlemek istersin, arkadan kızın Ayşe Hümanın beslenme saatinde ne yediğini anlatır çok umurundaymış gibi :) Kendimi "ben" gibi hissetmiyorum ne yazık ki. Daima bizin bir parçası olmak zorunda kalıyorum. Çocuklarım büyüyünce, bana bağımlılıkları azaldıkça belki geçecek bu duygular ama asla bekarlıktaki gibi olmayacak. Bir yandan da birilerinin daima senin yanında olduğunu bilmek çok güzel bir şey. Evde her an seni dinlemeye hazır bir dostun olur. Canını dışarıda biri yaktıysa hemen topluca kızıp rahatlarsın :) Gazını alır insanın. Hadi dediğinde evden palaspandıras çıkıp kafa boşaltacağın bir ekibin olur :) Hastaysan bez ıslatıp başına koyan bir çocuğun olur. Işıl ışıl gözler sana güç verir. Arada senin de naz, kapris yapabileceğin birileri olur :) Mesajım uzun ve biraz dağınık olmuş ama samimiyetle hissettiklerim ve yaşadıklarım bunlar. "Biz" olmak güzel ama "ben" kalabilmek de öyle. "Ben" olmak da güzel ama insanın "biz"e de ihtiyacı var sanırım. Kafanızı karıştırıp gidebilirim sanırım :)Ben bu yüzden evlenince nasil yapicam diye düşünüyorumçünkü yalnız kendimi özgür hissediyorum.erksk arkadaşım oldu, beraber kalmak güzeldi ama şimdi bu gitse, yarın gelse dediğim de oldu çünkü yalnizken kendimle başbaşa kalip uretebiliyorum.mesela birşeyler yazıp ciİyorum.muzikle ilgilenebiliuorim.beraber bunları yapmak da güzel ,ama tek daha keyif verici.
Sevgiliyle beraber yemek uapmak, film izlemek, sohbet etmek ,herşey güzel ama yalnızlığın bana verdiği o üretkenliği sevdiğim insanın yaninda kaybediyorum..
Cidden yalnızligi sevince evliliğe nasıl alisiliyor, bir fikir verseniz
Ne güzel yazdıklarinizEn güzeli dubleks bir evde oturmak :) Ayrı katlarda takılmak bana çok iyi geliyor. Eğlenmek, birlikte bir şeyler yapmak çok güzel ama insan kendiyle de yalnız kalmak istiyor. Sürekli dip dibe gına geliyor. Eşim ailesinin yanına bile yalnız gitmek istemeyen bir insan. Ben iznimi alır giderim mesela ailemin yanına. Evden, ondan uzaklaşmak iyi gelir. O da gitse birkaç ayda 3, 5 gün süper olacak :) Haftasonları da gitsin eşiniz mümkünse birkaç saatliğine. Halı sahaya mı gider, arkadaşlarıyla yemeğe mi çıkar artık ne yaparsa. Ama bebek olursa biraz sıkıntı işte. Onu gönderemiyorsunuz :) Ben annelikten de az bunalmadım maalesef. Babalarıyla parka yolladım, alışverişe yolladım biraz büyüyünce. Yalnız ben hala evliliğe uygun bir insan olmadığımı düşünüyorum. Evime, aileme çok düşkünüm. Ama sürekli onları düşünmek, onlara bağlı yaşamak, yaptığım bir planı bozmak zorunda kalmak, sorumluluk almak can sıkıcı oluyor, istediğim saatte uyuma uyanma özgürlüğüm bile kalmıyor. Arabada keyfe gelip şarkı dinlemek istersin, arkadan kızın Ayşe Hümanın beslenme saatinde ne yediğini anlatır çok umurundaymış gibi :) Kendimi "ben" gibi hissetmiyorum ne yazık ki. Daima bizin bir parçası olmak zorunda kalıyorum. Çocuklarım büyüyünce, bana bağımlılıkları azaldıkça belki geçecek bu duygular ama asla bekarlıktaki gibi olmayacak. Bir yandan da birilerinin daima senin yanında olduğunu bilmek çok güzel bir şey. Evde her an seni dinlemeye hazır bir dostun olur. Canını dışarıda biri yaktıysa hemen topluca kızıp rahatlarsın :) Gazını alır insanın. Hadi dediğinde evden palaspandıras çıkıp kafa boşaltacağın bir ekibin olur :) Hastaysan bez ıslatıp başına koyan bir çocuğun olur. Işıl ışıl gözler sana güç verir. Arada senin de naz, kapris yapabileceğin birileri olur :) Mesajım uzun ve biraz dağınık olmuş ama samimiyetle hissettiklerim ve yaşadıklarım bunlar. "Biz" olmak güzel ama "ben" kalabilmek de öyle. "Ben" olmak da güzel ama insanın "biz"e de ihtiyacı var sanırım. Kafanızı karıştırıp gidebilirim sanırım :)
Umarım hem ben, hem de bizken çok mutlu olursunuz.Ne güzel yazdıklarinizönce ben olmayı öğrenmem lazım, daha sonra gerçekten hayatta beraber yuruyebilevegim bir yol arkadaşım olursa o zaman evlenebilirim."biz " olmaya kesinlikle ihtiyacımiz var çok doğru teşekkürler
Çok tatlisinizUmarım hem ben, hem de bizken çok mutlu olursunuz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?