GALİBA PES ETMELİYİM....

Dante .!.:

yahu bir de ciddi soruyorum gerçekten bu yaşta böyle duygular oluyor mu
48 yaşındayım erkek sinek görmeye dayanamıyorum
bende mi sorun var
azıcık aşım ağrısız başım
evimde kafama göre istediğim gibi takılmaktan güzel bir şey yok
neden bu yaştan sonra başkasının gereksiz sorumluluklarını alayım
şimdi okulda olsa da evde işe yaramaz bir koca gibi davranan bir kızım var zaten
yetiyor artıyor bile derdi
kadınları anlayamıyorum
acaba ben erkek miyim

Genişletmek için tıkla...

CorpseBride88 .!.:

Siz benim anneciğimsiniz resmen:)

Annemde babamı 38 yaşındayken kaybetti. Sonra maddi zorluklar, çalıştı didindi çabaladı, annesine baktı ölene kadar, ben daha 13 yaşımdaydım beni büyüttü okuttu. Kendi ayaklarım durup üzerinde rahat yaşayabilmem çok ama çok mücadele etti. Asla ama asla hakkını ödeyemem o konuda. Bende okulumu bitirdim, işi başladım. Evimizi değiştirdik, arabamızı aldık. Analı kızla haftasonları fink fink geziyoruz:) Yiyip içip kimseye haber vermiyoruz güzel de eğleniyoruz gülüyoruz. Şu an bir adam : hanım hanım sana aşık oldum dese annem adamın yüzüne tükürür koşarak uzaklaşır Eve usta geldiği zaman bile sinirleri bozulur Aslında kötü bir evliliği de yoktu. Gözlediğim mutluydu da... Hep benim evlenmem için şu an dua ediyor. Gözüm açıkken yuvanı kurduğunu göreyim, seni emanet edebileceğim biri çıksın diye. Sen görmedin tabi evliliğin ne olduğunu seninde tatman lazım diyor ama kendine gelince şeytan görmüş gibi kaçar Ama şöyle de bir durum var. Hastalandığı zamanlar oluyor bazen, ben işte oluyorum aklım onda kalıyor falan. Yanında çok sevdiği birisi de olsun isterdim. Ama küçükken aşırı kıskanırdım asla derdim:)

Genişletmek için tıkla...

SARI PAPATYAM06 .!.:

Merhabalar;
48 yaşında çalışan bir kadınım.
Özel sektörde satış pazarlama sorumlusu olarak çalışıyorum.
Eşimden 12 yıl önce ayrıldım. 24 yaşında bir oğlum var.
kendi düzenimi kurdum. Oğlum, annem ve ben yaşıyoruz.

Hayatıma birini almayı hiç düşünmedim. Ama yaşımın ilerlediği ve oğlumun kendi düzenini kuracağını bildiğim için bu sıralarda evlilik yapmayı düşünmeye başladım. Annem 76 yaşında, Rabbim uzun ömürler versin. Ona bir şey olursa yalnız kalmak beni düşündürmeye başladı. Yaşım ilerliyor ve oğlumda evlenip kendi düzenini kuracak. Ben de yaşlandığımda yalnız kalmak istemediğimi fark ettim. Şimdiye kadar böyle bir şey düşünmemiştim. Her şeyi kendim hallediyordum, halletmeye de devam ediyorum. Asıl sizden tavsiye almak istediğim sorun şu...
Yaklaşık 7 ay önce birisi ile tanıştım. Haymanalı Kürt. Nasıl oldu bilmem, insanlar konusunda ayırım yapmam. Herkesin hayatı eşit değil. Kimi okumuştur, kimi zenginlik içindedir, kimi de çalışmak zorundadır. Ama bu kişiyle birbirimizden çok farklı olsak da 7 aydır görüşüyoruz. Bu 7 ayın çoğu tartışma ve anlaşmazlıkla geçiyor. Uzun süredir biriyle görüşmediğim için midir bilmiyorum ilgisi çok hoşuma gidiyor. Konuşmadığımda özlüyorum. Ama kendini fazla geliştirmemiş birisi. Ben olsun diyorum kendi kendime. Onun yaşam koşulu da bu şekildeymiş diyorum. Anlayışlı olmaya çalışıyorum. Ama olmuyor. Ben işim gereği şehir dışına çok fazla çıkan birisiyim. Kıskançlık yapıyor. Bende kıskancım. Onun için anlayışla karşılıyorum. Mesaj gönderdiği veya aradığı zaman , o kadar yoğunluğumun içinde dönüş yapmaya çalışıyorum. Hiç zaman bulamasam da , müsait değilim diye bilgilendiriyorum. Ben onu aradığımda bu inceliği göstermiyor. Ona sürpriz yapmak için habersiz köyüne gitmeye karar verdim. Kendisi köyde olduğunu söylemişti. Köye yaklaştığımda, yanına gelmek üzere olduğumu söyledim. Müsait olmadıklarını söyledi. Apar topar geri döndüm. Belki bendede suç vardı. Habersiz gitmemeliydim. Sorduğumda köylerinde dedikodu olacağını annesinin müsait olmadığını söyledi. Üzüldüm, kırıldım ama atlattım.
Başka bir zaman oğlu (14) hastaneye yattı. Telefonla konuştuğumuzda çok üzgün olduğunu, bana ihtiyacı olduğunu söyledi. Yanında olmak adına sabah erkenden işten izin alarak hastaneye gittim. Kapıda karşıladı beni ama hastane odasına gitmedik. Hastane kafeteryasında oturduk, teselli ettim, moralini yüksek tutmasını söyledim. Garibime giden hastanede herkesin olduğunu söyledi ama beni kimsenin yanına götürmedi. 48 yaşındayım, oturup kalkmasını, nerde nasıl konuşulmasını bilen bir insanım. Buna çok içerledim. Aramız bozuldu. Çok kırılmıştım. Ailesinden çekiniyorsa iş arkadaşım diyebilirdi. Bunu atlatmam kolay olmadı. Bu arada oğlu hastaneden çıktı. Ama beni rahat bırakmıyor. Telefonda engelledim. Başka numaradan arıyor. Sonuçta özür dilemeler, açıklamalar... Aramız düzeldi. Ciddi bir konuşma yaptım. Benim değer yargılarım bunlar , Önemli olan saygı ve davranışlar gibi. Beni bırakmıyor,, bende onun yanında kendimi iyi hissediyorum. Bazı hareketlerini ve huylarını değiştirmesi gerektiğini söyledim. Ablası, kardeşi bu olaylarda onu suçluyorlar.
Şimdi sormak istediğim...
Ben bu kişiyle evlilik yapabilir miyim? Ya da insanların huyları değişir mi?
Daha anlatılacak çok şey var ama, bu kadarla yetinelim.
Tavsiyelerinizi bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...