merhaba arkadaşlar,birkaç gündür kendimi aslında çok yalnız hissettiğimi anladım,bunun sebebide birlikte gülüp eğlendiğimiz her zaman bana gidip geldiğim yerlerde arkadaşlık eden moralim bozuk olduğunda derdimi anlattığım beraber kpss ye hazırlanıp üniv.mezunu olup işsizliğin ne zor olduğunu anlayıp birbirimize teselli veren iki arkadaşken o arkadaşım şimdi gidiyor benim teşviğimle sınava girdi ve şimdi 4/b li olarak karsa ataması yapıldı,onun adına çok sevindim istediği bişeydi ama beni niye bu kadar yalnızlığa itti gidecek olması bilemiyorum,arkadaşım bekardı ben evliyim bir çocuğum var bizimde bu sene yada seneye eşimin işinden dolayı tayinimiz çıkacak,aklıma o korkunç soru geldi benim eşim var çocuğum var eşim bana yetmiyormu da ben arkadaşıma bu denli üzüldüm,belki bi kız arkadaş başka oluyodur bilemiyorum,belkide yalnızlığı sevmiyorum,bekarken yerinde duramayan çok aktif biriydim şimdi ise sorumluluklarım var ve hiçbir sosyal hayatımız yok diyebilirim,komşularım hep yaşlı akrabalarım ankarada ama bana uzaklar eşimlede herşeyi konuşamıyorum beni hep yanlış anlıyor çabuk kırılıyor bazen imkansızlıklardan dolayı benim mutlu olmadığımı düşünüp kendini üzüyor,zaten ona sevgimi anlatmaya ispatlamaya çalışmaktan yorulduğum için sanırım onunla sohbetten bişeyler paylaşmaktan eskisi kadar keyif almıyorum,kısacası ankaradayım büyükşehirdeyim ama çok yalnızım Allah bugünleride aratmasın ama ne bileyim mutsuzum işte