Yalnızlık hissi

İyi akşamlar öncelikle

23 yaşındayım. Üniversite son sınıf öğrencisiyim.Ailemden başka bir şehirde okuyorum üniversiteyi.

Çocukluğum çok yalnız geçti. İlkokula başlayana kadar hiç arkadaşım olmadı hatta. Hatta ayda yılda bir akrabalarla görüşürdük o kadar. Sonra okul başladı, bu sefer de evden okula okuldan eve bir yaşantım oldu. Ailem hiç izin vermedi yaşıtlarımla, okuldan arkadaşlarımla dışarda oynamama ya da dışarda sohbet etmeme. Bu yüzden hep onlar aralarında kaynaşırken ben hep bir yanımı eksik hissettim. Evde kendi oyuncaklarımla oynamak zorunda kaldım. Ablam vardı sadece, o kadar.

Sonra liseye başlayınca durum değişmedi. Aksine genç kızlığa adım attığım için ailemin baskıları arttıkça arttı. Telefonla bile rahatça konuşamıyodum, arkadaşlarımla dışarı çıkmak istiyodum çıkamıyodum. Bu sebeple hiç özel biriyle sevgililik bile yaşayamadım.

Hatırlıyorum da çok küçükken ne kadar konuşkan, mutlu, hayaller kuran biriydim. Şimdi bakıyorum da ailem beni resmen içime kapatmış. Üstelik kendileri de ne akraba, ne komşu kimseyle görüşmez etmezler. Beni hep kendilerine benzetmeye çalıştılar.Bomboş bir hayat.

Ben yine de yılmadım, iyi bir okul iyi bir bölüm kazandım. Arkadaşlar edindim ama sanki bir yanım hep eksik kaldı bilmiyorum. Bakıyorum arkadaşlarıma akrabaları var, aileleriyle mutlular. Bizim sömestr oldu şimdi ama evime gitmek bile içimden gelmiyor. Ablam evli zaten artık evde ablam bile yok.

Üniversite 2.sınıfta bir sevgilim olmuştu, 6 ay devam etmiştik. Beni gerçekten seviyor sanmıştım, tüm samimiyetimle öyle çok sevdim ki. Hep kendime şey diyordum “tamam mutsuz bir ailem oldu ama ileride bu adamla güzel bir yuva kurucam, ilerde çok güzel çok normal bir ailem olucak”. Sonra anladım ki meğerse bu kişi beni hiç sevmemiş.

Sevdiğim, gerçekten yakın bulup bir şeyler paylaştığım birkaç arkadaşım var. Ama hiç dostum diyebileceğim biri yok sanki. Akraba yok. Aile yok. Özel biri yok. Bazen sanki öylesine yaşayıp gidiyor gibi hissediyorum. Aslında tanışmak isteyen çok erkek çıkıyor girdiğim ortamlarda, fakat ben öylesine hayatımdaki boşluğu dolduracak birini istemiyorum. Ben gerçek bir yol arkadaşı arıyorum. Gerçekten sevmek, güvenmek istiyorum. Ama böylesi birini bulmak o kadar zor ki. Bazen hiç o hayalimdeki “normal aileyi”kuramayacakmışım gibi hissediyorum. Çok yalnız hissediyorum bazen.

(Not:Annem okb hastası, babam da paronayak biridir. Çok kıskanç ve baskıcıdır. Normal kavramını o yüzden bu kadar üstüne basa basa kullanıyorum)

Sadece içimi dökmek istedim. Okuyan, bir şeyler yazmak isteyen varsa çok teşekkür ederim.

Anne ve babanı değiştiremezsin. Maalesef bazı aileler çocukları koruyacağız diye çok baskı kuruyor. Sana tavsiyem üniversitenin psikiyatri servisine gitmen. Nedenine gelince; senin yaşlarında insan yalnız hissedince olmadık kişilere her şeyini anlatabiliyor ve bu pek güvenli bir yol değil. Psikiyatri her danışana ilaç vermiyor o konuda rahat olabilirsin. Onun haricinde çocukluğun geçmiş gitmiş; takılmamaya çalış. Sevgili konusuna gelince; sen kendini iyi hissedince zaten doğru kişi çıkar karşına.

Seridina .!.:

Anne ve babanı değiştiremezsin. Maalesef bazı aileler çocukları koruyacağız diye çok baskı kuruyor. Sana tavsiyem üniversitenin psikiyatri servisine gitmen. Nedenine gelince; senin yaşlarında insan yalnız hissedince olmadık kişilere her şeyini anlatabiliyor ve bu pek güvenli bir yol değil. Psikiyatri her danışana ilaç vermiyor o konuda rahat olabilirsin. Onun haricinde çocukluğun geçmiş gitmiş; takılmamaya çalış. Sevgili konusuna gelince; sen kendini iyi hissedince zaten doğru kişi çıkar karşına. ☺

Genişletmek için tıkla...

Üniversitenin psikoloğuna gitmiştim geçen sene, hem çocukluğumdan hem de şu andan bahsettik yoğun olarak. Baya da verimli geçmişti. Sonra araya yaz tatili girdi, okullar açılınca da ben kendimi farklı kulüplerin etkinliklerine verdim. Hep onlarla uğraştım. Ancak şimdi dersler bitti etkinliklere de ara verildi ve sanki halının altına süpürdüğüm ne varsa yeniden gün yüzüne çıktı gibi. Tekrar mı gitmeliyim psikoloğa ne dersiniz?

Yaşadıklarınıza üzüldüm. Ama annem okb babam paronoyak, normal aile istiyorum vs diyorsunuz ya, inanın bana o normal aile diye bir şey yok. Kimsenin ailesi normal değil. Dışarıdan güzel gözükse bile biraz içine girince neler çıkıyor o "normal" ailelerde kimse bilmiyor. Evet gerçekten güvenilir insan az bu dünyada ama siz kendi kendinize güvenin. Zaten kendine güveni tam olmayan bir insan bir başkasına da güvenemez.

Yildizasya .!.:

Üniversitenin psikoloğuna gitmiştim geçen sene, hem çocukluğumdan hem de şu andan bahsettik yoğun olarak. Baya da verimli geçmişti. Sonra araya yaz tatili girdi, okullar açılınca da ben kendimi farklı kulüplerin etkinliklerine verdim. Hep onlarla uğraştım. Ancak şimdi dersler bitti etkinliklere de ara verildi ve sanki halının altına süpürdüğüm ne varsa yeniden gün yüzüne çıktı gibi. Tekrar mı gitmeliyim psikoloğa ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Evet devam etmelisin bir de terapi devam sağlanırsa işe yarar. Yaz okulu da girse bırakma terapini.

Bazılarımızın en büyük sınavi aile oluyor maalesef. Hayatında her sey mükemm gitse bile bunun burukluğunu hep yaşıyorsun. Takma diyemeyeceğim takmamak mümkün değil tek çare profosyonel destek almak

Hepimiz yalnızız aslında. Eskiden böyle düşünmezdim dostum diyeceğim kişiler de var mutlu bir ailem de. Ama yalnızız bu yolda onu bil. Bunu seni teselli etmek için söylemiyorum ama bu yaşadıkların seni daha güçlü yapsın. Pek çoğumuzun otuza yaklaşırken kötü bir tecrübe sayesinde farkettiği duruma sen hazırlıksın neticede böyle düşün. Ve ne yazık ki o mutlu evlilik normal değil lüks oldu günümüzde. Yok demiyorum ama nadir malesef. Sen dilerim mutlu bir aileye kavuşursun ama emin ol hepimizin hayattaki sınavları farklı. Kendine acıma. Bu hayatta en iyi yol arkadaşı kendine yine kendinsin, emin ol.

Maalesef büyüdükçe dertlerimizde büyüyor. Dostumuz var diyoruz yeri geliyor onlarda arkamızdan konuşuyor. Ailem normal değil demişsin ama kimse mükemmel değildir emin ol herkes bir şeyler yaşıyor benim de problemlerim var bir başkasının da ama sen bunları tecrübe ederek daha da gülen. Her şey yoluna girer inşallah.

Okulun klüplerinde, spor salonlarında düzgün olanları veya gezi klüpleri var. Kafanıza göre biri mutlaka çıkar ama dikkat edin hemen aşırı samimiyet kurmayın, sınırlara saygılı olun ve onlardan da bekleyin