- 30 Eylül 2007
- 2.798
- 22
- 358
Yalnızlıkla bir başınalığı karıştırıyoruz belki de ,gerçek yalnızlık insanın hayatındaki tüm sevdiklerini kaybetmesidir bence ,ki bunu kimse istemez,ama bu durumda bile insanın yalnızlığında kendini sorgulaması gerekir,çok şey öğretir yalnızlık insana.
Onun dışında sizin dediğiniz gibi bir korku insanın kendisine bile tahammül edemediğini düşündürür bana,kendiyle öyle mutsuz rahatsızdır ki,hep birileri olsun ister,tahammül edemez iç sesini duymaya kendini dinlemeye,ben severim kendimi yalnızlıkla sınamayı,yalnızlığımda mutluysam,sevdiklerim gerçekten istediğim için yanımdadır,yalnız kalmaktan korktuğum için değil.
bunu başarabilen çok az insan var işte...
genelde hep bir kaygı... yanımda ancak birileri olursa anlam bulabilirim telaşı...
gençlik yıllarımda bende de çok fazla vardı...
laf sokmaları sahiplenme sandığım, beklentileri sevgi sandığım yıllar... aman gitmesin diye tutunduğum sahte dostluklar...
bir gün gerçekten çıktılar... kendimle baş başa kaldım... kendimle yalnız kaldım... korktuğum gibi değilmiş dedim...
sanırım benim korkumun altında yatan sebep inançsızlıktı, inanamıyordum tek başıma anlam ifade edeceğime...