- 2 Mart 2017
- 765
- 511
- 53
- 40
Ayyyynıı kayınvalidem gidince surat yaparfı gitmeyince ağlardı
Ayyyynıı kayınvalidem gidince surat yaparfı gitmeyince ağlardıbenim annem doğumama gelmemiş insan
bildiğiniz gelmedi
yan kapımda ve bir hafta kapımı çalmadı
arada elle tutulur bir sorunda yoktu görünen
parayla kadın tuttuk düşünün bana baksın diye
en son eşimde tavrını koymuş
babam gelmiş zırlanmış durmuş anneniz aglıyor gelmıyorsunuz falan diye
ama hiçte öyle degıl
kadın işe gidiyor beni kapıda gorunce çat kapıları carpıyor kafayı cevırıyor
son olarak esımde sızın gamzeli dıye bır kzıınız yok ugrasmayın demıs
o kadar yıpranıp uzuldum ki
ilk dogumum ödüm çatlıyor anne istıyor ınsan ne bıleyım bır oksasın korkma kzıım desın
herseyı sılebılırım ama sılemeyecegım ıkı seyden bırıdır benı dogumda yalnız bırakması bır hafta kapımı calmaması
kaza gecırdım hastaneden cıktım gözüm başım sarılı komşu gıbı beni izlemekle yetındı
bu anneyse dıyorum ben neyım
Benim annemde öyle malesefAyyyynıı kayınvalidem gidince surat yaparfı gitmeyince ağlardı
Yani benim eşim de görüşmüyor ama bence anne bi ihtiyaç mutlu değil benim eşim herşeyi olnasına rağmen bence görüşün kendiniz için arada bi olsun öpün koklayınBenim annemde öyle malesef
Ailene mesafe koyarsan esinde bi yerden sonra seni tek hisseder ki ailesini bilmiyorum bi kadinin arkasinda ne olursa olsun ailesinin varligi olmali bence dusum esinin ailesi oyle olsa bi yerden sonra ister istemez tahammul etmek zorunda kalacaksin ki kaldi bunlar oz ailen bence mesafe koymamalisinnİnsanin anavatanı cocukluguymus. Benim çocukluğum çok parlak gecmedi. Ergenligim de Gençliğim de öyle parlak geçmedi. Evlendikten sonra hayatım yoluna girdi ailemden biraz olsun uzaklastigim için.
Şimdi baktım da ailem beni gerçekten çok yoruyor. Acaba diyorum hepsine biraz uzak kalma kararı alsam şöyle görüşmesem falan ayakta durabilir miyim ki? Bu sefer de eşime dadanmaktan ona sarmaktan cok korkuyorum. Huysuzum çünkü.
Ailemle anlaşamıyorum, bunu anladım 32 sene sonra. Alttan alamıyorum artik hicbir şeyi, tahammulum kalmadı.
Ailesine mesafeli olup hic ilgi sevgi beklentisine girmeden yasayanlar mutlu olur mu ?
İnsanin anavatanı cocukluguymus. Benim çocukluğum çok parlak gecmedi. Ergenligim de Gençliğim de öyle parlak geçmedi. Evlendikten sonra hayatım yoluna girdi ailemden biraz olsun uzaklastigim için.
Şimdi baktım da ailem beni gerçekten çok yoruyor. Acaba diyorum hepsine biraz uzak kalma kararı alsam şöyle görüşmesem falan ayakta durabilir miyim ki? Bu sefer de eşime dadanmaktan ona sarmaktan cok korkuyorum. Huysuzum çünkü.
Ailemle anlaşamıyorum, bunu anladım 32 sene sonra. Alttan alamıyorum artik hicbir şeyi, tahammulum kalmadı.
Ailesine mesafeli olup hic ilgi sevgi beklentisine girmeden yasayanlar mutlu olur mu ?
Eksik kalsın diyorumYani benim eşim de görüşmüyor ama bence anne bi ihtiyaç mutlu değil benim eşim herşeyi olnasına rağmen bence görüşün kendiniz için arada bi olsun öpün koklayın
Olur. Sizi mutsuz eden insanların yanından uzaklaşmak sizi mutlu eder. Bu hep böyledir. Tamamen kopmak değil uzaklaşmaktan bahsediyorum tabi. Ancak birilerine sarmak yerine bir şeylere sarılsanız mesela. Yani dediğimi tam anlatamamış olabilirim ama kendi farkındalığınıza yönelik, içe dönebileceğiniz bir uğraş bulabilirsiniz. Yoga ya da meditasyon dersleri alabilirsiniz mesela boş vakitlerinizde. Ben mesela köpeğimle sabah koşusuna çıkıyorum, o kadar rahatlıyorum ki size anlatamam. Duş alıp işe gidiyorum sonrasında ama o kadar zinde, ferahlamış oluyorum ki. Siz de bu şekilde huzur yakalayabilirsiniz. Millete söylediğimde "Ay sabah sabah ne enerji bu ben kalkamam edemem" diyor ama bir kere yaptığınız an farkı göreceksiniz.
insafsızca gelebilir fakat bana çocukluk adına birşey yaşatmamış
ergenlik nedir tattırmamış
beni sadece ev işinde kullanan vs ailemi sldim
6,7 ay oncesıne kadar hergun aglardım neden benım annemde şevkat diye bir duygu yok diye
olmuyor işte içinde yok kadının
zorlamadım
görmek istemiyorum sizi dedım ve bitirdim
hastalandım yan daire kapımda oturmasına ragmen bırakın bır kase corbayı bır gecmıs olsun ne oldu bıle demedıler
aynı şekılde hastalandılar gıtmedım
bakmayın bana cok cektırdıler kucucuk yasımda ama hep anne aşığıydım
gözünün içine bakardım bir sevsın okşasın benı dıye
bir cocuk bayramı yenı kıyafetler ayakkabılar ıcın bekler
ben benı sevsınler bı opsunler dıye beklerdım
bayram sabahı avuca tutusturulmuş harclıkla uzaktan samımıyetsız bır el opmesıyle biterdı o kurdugum hayal
ara ara aklıma gelıyor
kaldıkı yan kapımda oturuyor annem
kızları gelıp gıdıyor damatlarıyla
bende kapıya cıkmayı bırakın yerınden dogrulmayan adam kadın merdıvenlerden ınıyor onları gecırmek ıcın 4 kat aşşağıya
beni kapı deliğinden annemi göreyım özledim diye içlendiren insanı ne yapayım ki ben şimdi
çok haklisin astoria. Dediğini yapacağım
Ben kardeşlerimlede çok sorun yaşadımKızlarına kalkıyor diyorsunuz üvey kardeşleriniz mi onlar? Acaba anneniz sizi doğururken çok mu zorlanmış bir bilginiz var mı? Zira denk geldiğim vakalar oldu öyle. Kadının doğumu o kadar zor geçmiş ki saatlerce sancı çekmiş, çok acı çekerek doğurmuş ve bu durum onda travma yaşattığı için bunun acısını çocuğundan çıkararak onu yok saymış. Sanki hayatında çektiği bütün acıların sorumlusunu o gibi görmüş bilinçdışında. Öyle bir anne oğula rastladım, beraber terapi alıyorlardı.
Ben kardeşlerimlede çok sorun yaşadım
Zira annem ablamla beni hep ayırdı
Ablamlada çok sorunum oldu
Şuan aileye daşt biriyle dahi görüşmüyorum
Ama içten içe severim ölürüm ablama .
Nasıl söylesem , mesela genç kızım ya da çocuğum bir sohbet sırasında ben bunu hiç istemedim
Alın dedim almadılar
Dogumdan sonrada ısınamadım
Diyen biri .
Bir anne sırf kızıyla tartıştı diye keşke doğumda ölseydin der mi ?
Benim kızım kolik bir bebek
Rabbim bana onu sınav vermiş diyorum
Saçımı yolduğum zamanlarımı bilirim sinirden ama asla çocuğuma nefretle bakmadım
Kucağımda uyuya kaldığında iyi ki benim evladım diyorum
Yani ne kadar zor olyrsa olsun bu nefretinin sebebi olamaz
Sadece 2 yaşında evlatlık vetilmiş
Babası ve annesıyke ılgılı agır travmaları var yani aile yapısını bılmıyor nedır ne degıldır .
Ablamla bıxı hıc sevemedı
Ama kız kardeşime ve erkek kardeşime canını verir
Bilmiyorum bende yoruldum artık
Ablamda aynı anneme benzedi malesef çocuklarına karşıBaya travma yaşamış olduğu belli evet. Tabi ki bunda sizin ve ablanızın bir suçunuz yok, bu davranışları bahane olamaz. Zaman da geri gelmiyor, size de travma yaşatmış duygusal olarak istismar edilmişsiniz. Siz destek alabilirsiniz belki. Umarım çocuğunuzla (çocuklarınızla) mutlu, huzurlu bir ömrünüz olur. Keşke hiçbir çocuğun kalbi kırılmasa.
Ablamda aynı anneme benzedi malesef çocuklarına karşı
Ben hep bundan korktum kendimden ötürü ama kendi kendime telkin verdim hep
Sonuçta isteyerek çocuk sahibi oldum ve kızım benım canımın bir bölümü
Bir kere çocuk olacak ve hayatında annemin bana yaşattığı travmalar ve istenmiyorum gibi bir algı asla oluştırmak istemiyorum .
Bazı annelerde bu var benim annemde de olduğu gibi
Ben yapamadım çocuğumda yapmasın
Asla bunu istemiyorum
Ben sizin bahsettiğiniz gibi iki yıl hiç görüşmedim ailemle bayram seyran dahil gitmedim telefon aramalarını da cevaplamadım,onları unuttum sandılar,unutmamıştım ama kanıksamıştım ve mutluydum da ki hala mutluyum,sonra bambaşka bi aile olarak geri döndüler inanılmaz korkuyolar onlardan yine vazgeçicem diye 55 60 yaşındaki iki insan farkındalık kazandı ya size da tavsiye ederim bu tarz bi yaklaşımı(bu arada ben akıllansınlar diye böyle bişe yapmadım cidden vazgectim ve yoksaydım onları,onlar düzelince affettim,sonucu bonus oldu)İnsanin anavatanı cocukluguymus. Benim çocukluğum çok parlak gecmedi. Ergenligim de Gençliğim de öyle parlak geçmedi. Evlendikten sonra hayatım yoluna girdi ailemden biraz olsun uzaklastigim için.
Şimdi baktım da ailem beni gerçekten çok yoruyor. Acaba diyorum hepsine biraz uzak kalma kararı alsam şöyle görüşmesem falan ayakta durabilir miyim ki? Bu sefer de eşime dadanmaktan ona sarmaktan cok korkuyorum. Huysuzum çünkü.
Ailemle anlaşamıyorum, bunu anladım 32 sene sonra. Alttan alamıyorum artik hicbir şeyi, tahammulum kalmadı.
Ailesine mesafeli olup hic ilgi sevgi beklentisine girmeden yasayanlar mutlu olur mu ?
Siz biraz da rahatlayamadığınız için hamile kalamıyorsunuz. Vücut çok gergin, haliyle hamilelik de vücuda yüklenmek oluyor ve vücut kaldıramıyor. Ne zaman o gerginliği atarsanız hamile kalırsınız samimiyetle söylüyorum.
Ailesine mesafeli olup hic ilgi sevgi beklentisine girmeden yasayanlar mutlu olur mu ?
Ben buna mecbur olanlardanım.
Mecbur bırakılanlardan.
Tabiri caizse mutsuz bir çocukluk geçirdim. Eksik, yarım, erken yaşta mücadele etmek zorunda kalan...Evlilik hazırlıkları esnasında ufak ufak çekilmeye başladım, zaten çalışıp iyi bir geliri olan birisiydim, onlara beni bağlayan yalnızca manevi açlık olabilirdi, onlar da bunu doyuracak insanlar değildi.
Evlendikten sonra kendimi çektim, ve şuan hiç bir şekilde görüşmüyorum. Önce bir kaç yalan, iftira vs. duydum tabii ki, ama zamanla onlarda kabullendiler. Şuan bakıyorum da, o zamanın mutsuz, huysuz ve geçimsiz kızı Vinka şuan çok dingin, sakin ve çok daha olgun...
Aile çok önemli bir kurum gerçekten, ama aileni kendin seçemiyorsun. Ailenin silinmemesinden yanayım, ama buna mecbur bırakan aileler de maalesef var. Elinizdeki sebep buysa, çok daha rahat olmanız olası. Bende öyle oldu çünkü. Annem benim her şeyimdi, istese bu yaşımda ben girerdim toprağa o yaşasın diye, o denli bağlı ve aşıktım. Ancak vefat ettikten sonra geriye kalanlar benim gözümde ve gönlümde bir anlam ifade etmiyordu. Ben bana ve anneme yaşatılanları hiç unutmadım, ki unutmayacağım da...
Yani velhasıl demem o ki, eşinize sarmazsınız. Kendinizi dinleyip bazı şeyleri net görmeye, anlamaya başladığınız zaman zaten beynen bile daha rahatlamış oluyorsunuz. Ama bu hususta olan hislerinizi içinizde saklayın, eşinizle dahi çok fazla paylaşmayın, sizin karar ve sorununuz olarak kalsın. Ve rafa kaldırın... Çok sevgi açı olmama rağmen eşime normalinden fazla/abartılı bir sarışım olmadı. Manen daha çok bağlandım, ancak bu rahatsızlık edici, ya da abartılı olacak bir durum değildi. Daha çok huzurlu ve geçimli olmam olumlu olarak yansıdı.
Hayırlısı olsun.
ne kadar üzücü insanın en ihtiyacı ailesi olmasına rağmen onlardan gerekli olan şeyi alamaması. sevgi her şeyin ilacı aslında insanlar hayatı zorlaştırıyor gerçekten. en iyisi aileden uzak olmak.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?