İşte durum böyle değil.
Başka bir üyeye de yanıt olarak yazmıştım. Annem babam ben küçükken boşandığı için uzun yıllar birlikte yaşadık. Kendi çocuğu gibi yedirdi, içirdi, gezdirdi, hasta olduğumda başımda bekledi. Büyüdüğümde işin rengi değişti tabii.
Eee, yani?
İnsan yeri geliyor annesi babasıyla arasına mesafe koyuyor, ablası abisiyle yollarını ayırıyor.
Dediğim gibi, Alt tarafi ananenin çocuğu.
"yaptığı iyilikler icin Allah razı olsun, bende emeği var' de, geç.
Ne yani, çocukken seni iki gezmeye götürdü diye bir ömür kahrını mi cekeceksin?
Yeğen sevgisi başkadır. Kendi çocuğu olmayan insanlar yeğenine daha çok heves ederler. Bir nevi küçük anne moduna girerler. O da yeğenini almış gezdirmis, sevmis, yedirmis icirmis.
Bunu yeğeni için değil kendisi için yapmış.
Ben de yeğenimi çok seviyorum, her gittiğimde saatlerce oynar,kitaplar okurum. Ona hitap eden hediyeler alırım, görüntülü konuşurum. Ama bu çocuğu bağlayan bir şey değil ki. Tamamen içimdeki yeğen sevgisiyle yapıyorum. Tutup da yarın bir gün 'ben senin için şöyle böyle yaptim' demeye asla yüzüm olmaz. Aramızda güzel bir bağ olsun, bir ömür eğlenceli teyzesi olayım isterim elbette. Ama insanlar büyür ve karakterleri oturur. Yarın bir gün benimle zaman geçirmek istemezse de kendi kararı.
Herkes harika teyze yeğen olacak diye bir şey yok.
Sizin teyzeniz de zehirli bir kadın. Ne kadar uzak olsanız o kadar kârdasiniz. Elaleme kulak kapatin, teyzeyi de hayatınızdan komple cikarin