Yanlız hissetmek

Merhaba arkadaşlar ben uzun zamandır hep böyle hissediyorum bu dünya da tek yalnız insan benmişim gibi bu hissiyatı ne annem ne eşim ne de çocuklarım kimse dolduramıyor..iyi ki varlar çok seviyorum onları ama bu böyle ,birine böyle içimi dökmek istiyorum sabaha kadar o kadar doluyum ki.. bu hissiyat beni o kadar derinden etkiliyor ki size nasıl anlatacağımı bilmiyorum.. ben evlendikten sonra yalnızlık duygusunu bu kadar derinden hissedeceğini bilemedim.. o zamanlar eşim olsun yeter kafasındayım.. hele de bilmediğin bir ülkeye geldiysen,, ilk zamanlar çok önemsemiyordum uzaktan konuştuğum arkadaşlarım yetiyordu.. sonra da hamilelik dönemleri tatiller öyle böyle derken 4 yıl oldu bu ülkedeyim ben 1 sene önce çok yakın bir dostumu kaybettim onun ihanetinden sonra kimseye asla güvenemez oldum ilk zamanlar onunla uzakta konuşmama rağmen yetiyordu.. herşeyi güvenerek anlatırdımm ama o yok! Şimdi ise çevrem olsun istiyorum çok geç oldu tabi 4 yıl sonrada insanlar kendilerine göre arkadaşlıkları yettiği için dışladılar beni:)) hep dışlandım:)) şöyle diyen bile oldu bana ‘ bu ülkeye sonradan gelenleri kimse arasına almıyor pişkin pişkin:))) yani aslında yalnızlığımı eski arkadaşım gibi biri doldurabilir. Çok güzel bir duygu çünkü insanın dostunun olması.. hiö arkadaşım yok desem yalan olur.. bu ülkede sadece 2 kişi ile aram iyi 1 tane abla dediğim biridir çok yeni tanıştk ama iyi birine benziyor ben 28 o 42 yaşında :)( inşallah yanılmam(( diğeri ise yaşıtım çok güvenilir değil ona göre davranıyorum görüşürüz ara ara zaman geçer öyle .. Çok az değil mi??bana bir tane olsun diyenleri bile yanlış anlıyorum sanki küçümsüyorlar gibi.. o bir ki hep bana uyum sağlayamaz ki .. insanlar gün gün gezerken bana o kişi çok az geliyor.. sanki yetmiyor .. sanki onlarlda bana yanlış yapacaklar gibi sanki bir kaç gün aramazlarsa beni unuttular gibi hissediyorum acaba birşey mi oldu diye diyee kafamda bir ton şey kuruyorum kendimi suçluyorum acaba birşey mi yaptım diye.. gitmesinler istiyorum . Hep beni arasınlar istiyorum:) ben aramazsam beni aramazlar gibi bana ihtiyaçları yok ki zaten diyorum etrafları dolu diyorum vs vs iyice kafa gitti bende… Kısacası korkuyorum . mesela şöyle de hissediyorum sanki benim yalnız olduğumu biliyorlar kimsemin olmadığını bana acıdıklarını düşünüyorum. Sürekli dışlandığım için benim kendime olan güvenim bitti yani yalnızlığım hep bu konuda aslında. Uzakta olan arkadaşlarım da artık doldurmuyor. Eskiden bu kadar takmazdım ben. Kendim ile mutluydum kendim yemek yemeğe giderdim avm gezerdim bu kadar sorun etmezdim.. kendimi çok değersiz zavallı gibi hissediyorum( böcek gibi gelen kaçıyor gibi bu konuda çok dertliyim bayanlar beni anlamaya çalışın.. 28 yaşındayım burada yaşça büyük ablalarım vardır bana bir akıl versinler. Çünkü çok fazla kafama takıyor ve üzülüyorum….

Bende 4 yıldır evliyim başka bir ilde yaşıyorum ve hiç bir arladasım yok tek başımayım bende kendımı yalnız hissediyorum hatta agladıgım günleri biliyorum sağolsun eşim çok destekleyen biri sürekli gezdirdi yedirdi içirdi ama mecburen işe gidiyor sabah erken gidip gece geç geliyor beraber ancak 2vrya 3 saat zaman geçire biliyorum 2yasonda da kızım var bütün gün onunla yim kendımr vakıt ayıramıyorum çok yalnızom kımsem yok gibi oluyor ağlıyorum felan ama sonra diyorum kımseyd ihtiyacım yok çocuğum ve eşim bana yeter diye kızımla beraber gezip tozuyorum bazen evde duruyoruz sürekli o zamanda boğuluyorum gibi hissediyorum ama mecburum şimdi yeni tanıştığım bir komşum var 2 a y frlan oldu bakalım anlaşabilecrk miyiz kafanıza takmayın üzülmeyin fazla her şey gelip geçici çocuklarımızın bir gülüşü yeter bize....